ἀπ·άγχω (ao. ἀπῆγξα) étrangler, étouffer, acc. OD. 19, 230 ; AR. Nub. 1385 ; POL. 16, 34, 9, etc. ; fig. AR. Nub. 686, etc. ;

Moy. (ao. ἀπηγξάμην) se pendre : ἔκ τινος, THC. 3, 81 ; 4, 48 ; ESCHL. Suppl. 465, à qqe ch. ; abs. HDT. 7, 232 ; XÉN. Hier. 7, 13, etc., fig. AR. Nub. 988.

➳ Moy. prés. impér. 2 sg. poét. ἀπάγχεο, ARCHIL. (ARSTT. Pol. 7, 7).

strangle, throttle, ὁ μὲν λάε νεβρὸν ἀπάγχων Od. 19.230; γαλῆν ἀ. Ar. Pax 795, cf. Plu. Mar. 27, Luc. Lex. 11; ὃ μάλιστά μ’ ἀπάγχει chokes me with anger, Ar. V. 686; — Med., aor. ἀπηγξάμην, and Pass., hang oneself, to be hanged, Archil. 67, Hdt. 2.131, Hp. Aph. 2.43, A. Supp. 465, And. 1.125, Philem. 130, etc. ; ἐκ δένδρων Th. 3.81; ὥστε μ’ ἀπάγχεσθ’ am ready to choke, Ar. Nu. 988; ἀπάγξασθαι ῥηγνύμενος Arr. Epict. 2.20.31.

erdrosseln, Od. 19.230 ; übh. quälen, ὃ μάλιστα μ' ἀπάγχει Ar. Vesp. 686. – Med., sich erhenken, Ar. Nub. 975 ; Andoc. 1.125 ; Xen. Cyr. 3.1.25 u. A.; ἀπάγξασθαι Her. 7.232 ; ἀπαγξαίμην Ar. Nub. 776 ; ἐκ τῶν δένδρων, an den Bäumen, Thuc. 3.81, wie Aesch. Suppl. 460.

ἀπ-άγχω
(< ἄγχω, to press, strangle), [in LXX: 2Ki.17:23 (חָנַק), Tob.3:10 * ;]
to strangle; mid., to hang oneself (or, to choke; see M, Pr., 155): Mat.27:5.†
(AS)