α, ον :
      1 qui est en face, par devant : ἀνταία πληγή, SOPH. El. 196 ; EUR. Andr. 844, coup reçu par devant : ἀνταίαν παίειν τινά, SOPH. Ant. 1308, frapper qqn par devant ;
      2 qui se place en face de, d’où adversaire, ennemi, ESCHL. Ch. 588 ; SOPH. fr. 74, etc. ; contraire, en parl. du vent, EUR. I.A. 1324 ;
      3 que l’on vient implorer en suppliant, ép. de Rhéa, A.RH. 1, 1141.

Étym. ἄντα ou ἀντί.

α, ον, (< ἄντα) set over against, right opposite, ἀνταία πληγή a wound in front, right in the breast, S. El. 195, E. Andr. 844; ἀνταίαν ἔπαισεν (sc. πληγήν) S. Ant. 1308.
opposed to, hostile, hateful, κνώδαλον ἀ. βροτοῖσιν A. Ch. 588 (lyr.); πομπά E. IA 1323 (lyr.), cf. S. Fr. 72, 334; θεός ib. 335; τἀνταῖα θεῶν their hostile purposes, A. Pers. 604.
besought with prayers, epith. of Hecate, etc., A.R. 1.1141, cf. Orph. H. 41.1; ἀνταία·… ἱκέσιος, A. (Fr. 223) ap. Hsch. ; ἀνταῖος Ζεύς Sch. Il. 22.113.

(ἄντα),
1) entgegenstehend, ἀνταία πληγή, eine Wunde vorn in der Brust, d.i. eine tödliche, Soph. El. 188 ; Eur. Andr. 843 ; ohne πληγή Soph. Ant. 1292 ; widrig, feindselig, κνώδαλα βροτοῖς ἀνταῖα Aesch. Ch. 581 ; ἀνταίαν πνεῦσαι πομπάν, widrigen Geleitswind wehen lassen, Eur. I.A. 1324.
2) an den man sich mit Bitten wendet, Aesch. frg. 201 ; bes. hieß so Hekate : aber Ap.Rh. 1.1141 ist ἀνταίη δαίμων nach Schol. Ῥέα. – Aesch. Spt. 546 τἀνταῖα θεῶν, Flehen zu den Göttern.