ἀντί·ρροπος, ος, ον, qui penche du côté opposé, qui fait contrepoids, qui contrebalance : τινος, DÉM. 12, 6 ; τινι, XÉN. Œc. 3, 15 ; πρός τι, PLAT. Def. 412 a, qui contrebalance qqe ch. ; abs. qui fait contrepoids, SOPH. El. 119.

Étym. ἀντιρρέπω.

ον, like ἰσόρροπος, counterpoising, compensating for, τινός D. 1.10; ἄγειν… λύπης ἀ. ἄχθος to balance the counterpoising weight of sorrow, S. El. 120 (lyr.); Θεανοῖ… ἀ.
balancing her, weighing as much as…, Antiph. 26.24; κτῆμα πόνοις ἀ. Max.Tyr. 6.6; ῥώμη πρὸς κίνδυνον ἀ. Pl. Def. 412a. Adv. ἀντιρρόπως, πράττειν τινί so as to balance his power, X. HG 5.1.36; also neut. pl. as Adv., ψυχὰς δ’ ἀντίρροπα θέντες as a counterpoise, IG 1.442. like ἀντίζυγος, equivalent to, c. dat., X. Oec. 3.15.

sich auf die andere Seite neigend u. so das Gleichgewicht haltend, von der Wagschale hergenommen, gleich (VLL ἰσόσταθμος, ἰσόζυγος, ἶσος), οὐκέτι σωκῶ λύπης ἀντίρροπον ἄχθος ἄγειν Soph. El. 119, das Gleichgewicht zu halten, zu ertragen ; τινί Xen. Oec. 3.15 ; τινός, etwas aufwiegend, Dem. 1.10 ; ῥώμη πρὸς κίνδυνον ἀντίρροπος Plat. def. 412a. Vgl. ἀντίπορος.
• Adv. ἀντιρρόπως, πράττειν Xen. Hell. 5.1.33.