'α, ον :
   I adj. :
      1 qui est en face, qui vient au-devant de (en ami ou en ennemi) : ἀντίοι ἔσταν ἅπαντες, IL. 1, 535, tous se tinrent en face ; ἀντίος ἐλαύνει, XÉN. Cyr. 1, 4, 8, il pousse son cheval au-devant ; ἐκ τῆς ἀντίης, HDT. 8, 6, du côté opposé ; avec un gén. placé soit avant, soit après : τινὸς ἀ. IL. 2, 185 ; 5, 301 ; 11, 231, etc. ; ou ἀ. τινός, IL. 17, 31 ; OD. 16, 14 ; HÉS. Sc. 444, qui vient au-devant de qqn ; dans Hom. et Hdt. rar. avec un dat. (IL. 7, 20 ; 15, 584 ; HDT. 5, 18) ; mais souv. après Homère, PD. N. 10, 79 ; EUR. Suppl. 667 ; XÉN. An. 1, 8, 17 ; avec πρός et l’acc. OD. 17, 334 ; οἱ ἀ. PD. P. 1, 45 ; HDT. 9, 62, les ennemis ;
      2 p. suite, chez les Att. opposé, contraire, ESCHL. Ag. 449 ; ἀντία, EUR. Suppl. 466, opinions contraires à celles (qui viennent d’être exprimées) ; ἀντίον γίνεσθαι, HDT. 8, 140, s’opposer à (c. ἐναντιοῦσθαι) ; suivi de ἤ : λόγοι ἀ. ἢ οὓς ἤκουον, XÉN. An. 6, 6, 64, paroles contraires à celles que j’ai entendues ;
   II adv., ἀντίον et ἀντία :
      1 en face, avec ou sans mouv. OD. 14, 79 ; d’ord. avec un gén. ἀντίαν τινός, IL. 21, 481 ; OD. 15, 377 ; HDT. 5, 77 ; SOPH. Tr. 785, etc. être ou venir en face ou en présence de qqn ;
      2 contre : τινὸς ἀντίον, IL. 1, 230 ; ἀντίον τινός, HDT. 2, 2 ; ἀντία τινός, PD. P. 4, 285 (parler, aller, etc.) à l’encontre de qqn ; rar. avec le dat. HDT. 7, 236 ;
      3 de son côté, à son tour : τὸν δ' ἀντίον ηὔδα, OD. 15, 48, il lui répondit (litt. il lui dit à son tour).

➳ Mot ion. et poét. ; en prose att. sauf dans XÉN. (v. ci-dessus) on emploie de préférence ἐναντίος.

Étym. ἀντί.

'

ία, ίον, (< ἀντί) set against, and so, in local sense, face to face, opposite, ἀντίοι ἔσταν ἅπαντες Il. 1.535; ἀντίος ἦλθε θέων went to meet them, 6.54; ἡ δ’ οὐκ ἀθρῆσαι δύνατ’ ἀντίη though she faced him, Od. 19.478; esp. in battle, Il. 11.216, etc. ; ἐχώρεον… οἱ Πέρσαι ἀντίοι Hdt. 9.62; ἐκ τοῦ ἀντίου προσφέρεσθαι X. Cyr. 1.4.8; ἀντίος ἐλαύνειν ibid. ; ἐκ τῆς ἀντίης προσπλέειν Hdt. 8.6; κατ’ ἀντίον Hp. VC 11; — freq. c. gen., which often precedes, Ἀγαμέμνονος ἀντίος ἐλθών Il. 11.231, cf. 5.301, 7.98; but also follows, ἀ. ἦλθεν ἄνακτος Od. 16.14, cf. Il. 17.31, etc. ; less freq. in Hom. c. dat., ὅς ῥά οἱ ἀ. ἦλθε 15.584, cf. 7.20; but mostly so after Hom., ἀντίαι ἵζοντο τοῖσι Πέρσῃσι Hdt. 5.18, cf. Pi. N. 10.79, E. Supp. 667, X. An. 1.8.17, etc. ; ἀ. ἐς… h.Merc. 345; = διάμετρος, Man. 3.339.
direct, opp. πλάγιος, Antyll. ap. Orib. 44.23.9, cf. Heliod. ib. 28.
opposite, contrary, τὸν ἀ. τοῖσδε λόγον A. Ag. 499; τούτοις ἀντία opinions opposed to these, E. Supp. 466; ἁδεῖα μὲν ἀντία δ’ οἴσω with pleasure [I speak], though I shall offer reproof, S. Tr. 122; οἱ ἀντίοι, = οἱ ἐναντίοι, Pi. P. 1.45 (so later, PTeb. 43.21 (ii BC)); εἰς τὸ ἀντίον X. Eq. 12.12; also λόγοι ἀντίοι ἢ οὓς ἤκουον words the very reverse of those I have heard, Id. An. 6.6.34. as Adv. in neut. ἀντία and ἀντίον, against, over against, abs., ἀντίον ἷζεν Od. 14.79, cf. 17.334, etc. ; more freq. like a Prep. c. gen., ἀντἴ ἐμεῖο στήσεσθαι Il. 21.481; ἀντία δεσποίνης φάσθαι before her, Od. 15.377; so ἀντία σευ in thy presence, Hdt. 7.209, cf. 1.133; ἀντίον τοῦ μεγάρου facing it, Id. 5.77; τὰς καμήλους ἔταξε ἀντία τῆς ἵππου Id. 1.80, cf. 3.160, al. ; τἀνδρὸς ἀντίον μολεῖν S. Tr. 785; so, against, ὅς τις σέθεν ἀντίον εἴπῃ Il. 1.230; ἀντίον αὐτῶν φωνὴν ἱέναι Hdt. 2.2; ἐρίζειν ἀντία τοῖς ἀγαθοῖς Pi. P. 4.285; c. dat., ἰέναι ἀντία τοῖσι Πέρσῃσι ἐς μάχην Hdt. 7.236; ὕδωρ καπνῷ φέρειν ἀντίον Pi. N. 1.25. in the phrase τὸν δ’ ἀντίον ηὔδα answered, Od. 15.48, etc. (more freq. in Od. than Il.). ἀντία εἶναι to be present, help, of a god, Milet. 7 p. 64 (ii/iii AD). — The word is almost confined to Poets and Ion. Prose; in Att. Prose ἐναντίος is preferred, though X. uses ἀντίος.

(ἀντί), entgegengesetzt, gegenüber, bei Hom. vom feindlichen u. freundlichen Begegnen u. jedem Gegenübersein, ἀντίος ἦλθεν, ἀντίος ἔστη, ohne casus, Od. 19.478 ἡ δ' οὔτ' ἀθρῆσαι δύνατ' ἀντίη οὔτε νοῆσαι ; oft mit gen., ὅς τις τοῦ γ' ἀντίος ἔλθοι Il. 17.8 ; μηδ' ἀντίος ἵστασ' ἐμεῖο 17.31 ; mit dat., Hom. Il. 7.20 τῇ δ' ἀντίος ὤρνυτ' Ἀπόλλων ; Pind. N. 10.79 Ζεὺς δ' ἀντίος ἤλυθέ οἱ  ; Her. 5.18 ἀντίαι ἵζοντο τοῖσι Πέρσῃσι ; οἱ ἀντίοι = ἐναντίοι Her. 9.62 ; ἢν μὴ τὸ ὑμέτερον ἀντίον γένηται, wenn ihr nicht hinderlich seid, 8.140 ; ἀντία λέγειν Aesch. Pers. 681 ; ἁδεῖα μὲν, ἀντία δ' οἴσω Soph. Tr. 123 ; σοὶ μὲν δοκείτω ταῦτ', ἐμοὶ δὲ τἀντία Eur. Suppl. 482 ; selten in Prosa, wie Xen. ἀντίοι τοῖς πολεμίοις An. 1.8.17 ; οἱ λόγοι ἀντίοι εἰσὶν ἢ οὓς ἤκουον An. 6.4.34, sind ganz verschieden von denen, die ich hörte ; Pol. ἐτίθει τοὺς Ἴβηρας ἀντίους τοῖς ἱππεῦσι 3.113 erinnert mehr an den früheren Gebrauch ; ἐκ τῆς ἀντίης, von der entgegengesetzten Seite, Her. 8.6.
Adverbial u. als praep. ἀντίον u. ἀντία, gegenüber, entgegen, Od. 14.79 αὐτὸς δ' ἀντίον ἷζεν, Il. 9.218 αὐτὸς δ' ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆος, 21.481 ἀντί' ἐμεῖο στήσεσθαι, Od. 15.377 ἀντία δεσποίνης φάσθαι, 1.78 ἀντία πάντων ἀθανάτων ἀέκητι θεῶν ἐριδαινέμεν ; Od. 17.334 τὸν κατέθηκε φέρων πρὸς Τηλεμάχοιο τράπεζαν ἀντίον ; oft ἀντίον αὐδᾶν, antworten, cum accus., Il. 3.203, 4.265 ; ἔπος τέ μιν ἀντίον ηὔδα 5.170 ; aber 1.230 ὅς τις σέθεν ἀντίον εἴπῃ widersprechen ; Pind. P. 4.285 ἐρίζειν ἀντία τοῖς ἀγαθοῖς ; Soph. Ir. 785 τἀνδρὸς ἀντίον μολεῖν ; sp.D.; Xen. Hell. 1.6.26 ἀντίον τῆς Μιτυλήνης ; 2.1.21 ἀντίον τῆς Λαμψάκου.