η, ον, d’homme, humain, càd. :
      1 qui concerne l’homme : βίος ἀνθρ. HDT. 7, 46, la vie humaine ; τὸ ἀνθρ. γένος, PLAT. Phæd. 82 b ; ANT. 125, 22, ou abs. τὸ ἀνθρώπινον, HDT. 1, 86, le genre humain ; τὰ ἀνθρ. πράγματα, PLAT. Parm. 134 e, ou abs. τἀνθρώπινα, PLAT. Theæt. 170 b, les affaires humaines ;
      2 qui provient de l’homme : ἀνθρ.τεκμήρια, ANT. 139, 1, preuves fournies par les hommes, p. opp. aux présages ;
      3 qui convient à l’homme, propre à l’homme : φύσις ἀνθρ. PLAT. Tim. 90 c, nature humaine ; ἀνθρ. σοφία, XÉN. Cyr. 1, 6, 46, sagesse humaine ; ἀνθρ. ἀμαθία, PLAT. Leg. 737 b, ignorance humaine ; ἀνθρώπινα φρονεῖν ἄνθρωπον ὄντα, ARSTT. Nic. 10, 8, avoir, étant homme, des sentiments humains ;
      4 p. suite, médiocre, petit, NT. Rom. 6, 19 ; CHRYS. 9, 542 Migne.

• Cp. -ώτερος, LUC. D. mort. 10, 9.

Étym. ἄνθρωπος.

η, ον, also ος, ον Pl. Lg. 737b: — of, from, or belonging to man, human, ἀ. βίος Philol. 11, cf. Hdt. 7.46; ἅπαν τὸ ἀ. all mankind, Id. 1.86; τὸ ἀ. γένος (v.l. φῦλον) Antipho 4.1.2, Pl. Phd. 82b; ἀ. κίνδυνοι, opp. θεῖοι, And. 1.139; ἀ. δίκη Lys. 6.20; ἀ. τεκμήρια, opp. omens, Antipho 5.81; τἀνθρώπινα human affairs, Pl. Tht. 170b, Arist. EN 1102b3 (v.l. -ικά) ἀνθρώπινόν τι παθεῖν die, IG 5(2), 266.20 (Mantinea, i BC), cf. PPetr. 1 p. 33 (iii BC), PRyl. 153.39 (ii AD); so ἐάν τι τῶν ἀ. περί τινα γένηται Epicur. Fr. 217.
human, suited to man, ἀνθρωπίνη δόξα fallible, human understanding, Pl. Sph. 229a; οὐκ ἀ. ἀμαθία super-human, monstrous folly, Id. Lg. 737b, etc. ; ἀ. καὶ μετρία σκῆψις 21.41; οὐ χρὴ ἀνθρώπινα φρονεῖν ἄνθρωπον ὄντα Arist. EN 1177b32; ἀ. νοῦς Men. 482; ἀ. τὸ γεγενημένον X. Cyr. 5.44.19. ἀνθρώπινα, τά, secular revenues, SIG 527.133; secular rites, opp. θῖνα, Leg. Gort. 10.43. Adv. ἀνθρωπίνως, ἁμαρτάνειν commit human, i.e.
venial, errors, Th. 3.40; ἀνθρωπινώτερον more within the range of human faculty, Pl. Cra. 392b, D. 18.252; ἀνθρωπίνως ἐκλογίζεσθαι, i.e.
with fellow-feeling, And. 2.6; humanely, gently, D. 23.70; ἀ. χρὴ τὰς τύχας φέρειν with moderation, Men. 816; εὐτυχίαν D.S. 1.60. — Of the three forms, ἀνθρώπειος is used exclusively in Trag. and generally in Th. (but cf. 1.22); ἀνθρώπινος prevails in Comedy and in Prose from Pl. downwds. (though he uses ἀνθρώπειος no less frequently); ἀνθρωπικός is freq. in Arist. ἀνθρώπιον, τό, = ἀνθρωπίσκος E. Cyc. 185, Anaxandr. 34; paltry fellow, ὦ πόνηρ’ ἀνθρώπια Ar. Pax 263, cf. X. Mem. 2.3.16, Cyr. 5.1.14, D. 18.242.

menschlich, wie ἀνθρώπειος und ἀνθρωπικός, bei den Att., bes. Plat. und Xen., am gebräuchlichsten, bes. das Hinfällige, Schwache des Menschen ausdrückend, πᾶν τὸ ἀνθρώπινον, das ganze Menschengeschlecht, Her. 1.86 ; τὸ ἀνθ. γένος Plat. Phaed. 82b ; ἀνθρωπίνη φύσις, σοφία und ähnlich. Ggstz θεῖος Symp. 186b u. öfter ; τὸ ἀνθρώπινον, das menschliche Los, τὰ ἀνθρώπινα, Menschlichkeiten, Unglücksfälle sowohl, als Irrtümer ; ἀνθρώπινα ἁμαρτεῖν Xen. Cyr. 3.1.40, menschlich irren ; ἀνθρ. δόξα, der dem Irrtume ausgesetzte menschliche Verstand, Plat. Soph. 229 a.
• Adv. ἀνθρωπίνως, nach menschlicher Weise, ἐκλογίζεσθαι Andoc. 1.57 ; ἁμαρτάνειν Thuc. 3.40 ; ἀνθρωπινώτερον διασκέψασθαι Plat. Crat. 392b ; νόμος ἀνθρ. καὶ καλῶς κείμενος, menschlich, mild abgefaßt. – Strab. bildet den superlat. ἀνθρωπινούστατος (?).

ἀνθρώπινος, -η, ον
(< ἄνθρωπος), [in LXX for אָדָם, אֱנוֹשׁ ;]
human, belonging to man: χεῖρες, Act.17:25; σοφία, 1Co.2:13; φύσις, Jas.3:7; κτίσις, 1Pe.2:13 (MM, VGT, see word); ἀ. ἡμέρα, opp. to ἡ ἡμ. (1Co.3:13, God's Judgment-Day), human judgment, 1Co.4:3 (see Lft., Notes, 198); πειρασμὸς ἀ., temptation such as man can bear (AV, such as is common to man, see Field, Notes, 175), 1Co.10:13; ἀνθρώπινον λέγω, I speak in human fashion, with words not properly weighed, Rom.6:19 (see Field, Notes, 156).†
(AS)