ἀν·εύθυνος, ος, ον [ῡ]
      1 qui ne rend pas de comptes, HDT. 3, 80 ; p. suite, irresponsable, THC. 3, 43 ;
      2 qui n’a pas à se justifier, non coupable, innocent, LUC. Abd. 22 ; avec un gén. ἀν. ἁμαρτήματος, LUC. Nigr. 9, innocent d’un méfait.

Étym. ἀν-, εὔθ.

ον, not accountable, irresponsible, opp. ὑπεύθυνος, τῇ [μουναρχίῃ] ἔξεστι ἀνευθύνῳ ποιέειν τὰ βούλεται Hdt. 3.80, cf. Arist. Pol. 1271a5; ὑπεύθυνον τὴν παραίνεσιν ἔχοντας πρὸς ἀνεύθυνον τὴν ὑμετέραν ἀκρόασιν Th. 3.43; free from liability or censure, POxy. 906.8 (ii/iii AD), Lib. Or. 59.100; not open to objection, of a statement, Alex.Aphr. in Top. 425.5.
guiltless, innocent, Luc. Abd. 22; c. gen., ἀ. ἁμαρτήματος Id. Nigr. 9; irreproachable, ἀ. τὸ ἰσχίον, of athletes, Philostr. Gym. 48. Adv. -νως Poll. 3.139, Just. Nov. 8.12 Intr. — In Att., ἀνυπεύθυνος was more common.

[ῡ], (εὐθύνη),
1) keiner Prüfung unterworfen, nicht rechenschaftspflichtig, unumschränkt, τῇ μουναρχίῃ ἔξεστι ἀνευθύνῳ ποιέειν τὰ βούλεται Her. 3.80 ; dem ὑπεύθυνος entgegenstehend, Thuc. 3.43 ; Luc. abd. 22.
2) der nicht zur Untersuchung gezogen zu werden braucht, unschuldig, Arist. Pol. 2.9 ; ἁμαρτημάτων Luc. Nigr. 9, frei von Fehlern.