ἀν·επίφθονος, ος, ον, qui n’excite pas l’envie, d’où irrépréhensible, irréprochable, SOPH. Tr. 1033 ; THC. 6, 83 ; PLAT. Rsp. 612 b.

• Cp. -ώτερος, ISOCR. Antid. p. 443, 107 ; • Sup. -ώτατος, DÉM. 331, 33.

Étym. ἀν-, ἐπίφθονος.

ον, without reproach, ἔγχος S. Tr. 1033 (lyr.); ἀ. ἐστι πᾶσιν it is no reproach to any one, Th. 6.83, cf. Pl. R. 612b, Epicur. Fr. 161; οὕτω γάρ μοι… ἀνεπιφθονώτατον εἰπεῖν least invidious, D. 18.321; ungrudging, ἔπαινος Onos. Praef. 10. Adv. [τὴν ἀρχὴν] ἀνεπιφθόνως κατεστήσατο so as not to create odium, Th. 6.54, cf. Plu. Cam. 1; ἀ. εἰπεῖν Isoc. 15.8.

vorwurfsfrei, tadellos, ἔγχος Soph. Tr. 1026 ; ἀνεπίφθονόν ἐστι πᾶσι Thuc. 6.83 ; ποιεῖν τι, man kann, ohne gehässig zu werden, etwas tun, Plat. Rep. X.632b ; αὐτῷ ἐστιν ἀν., man macht ihm keinen Vorwurf, Dem. 59.15 ; ἀνεπιφθονώτατον εἰπεῖν 18.321 ; τὸ ἀν. τῆς διαίτης Luc. Nigr. 14.
• Adv., Her. 6.54 ; ἀνεπιφθόνως διάγειν Xen. Hier. 7.10.