ος, ον [ᾰ] de vent, léger ou vide comme le vent, d’où inutile, IL. 20, 123 ; 21, 474, etc. ; ANTH. 7, 688, etc. ; rare en prose, LUC. Astr. 2 ; ἀνεμώλια βάζειν, IL. 4, 355 ; OD. 11, 464, dire des choses vaines ; adv., ἀνεμώλια, IL. 5, 216 et ἀνεμώλιον, THCR. Idyl. 25, 239, vainement.

Étym. ἄνεμος.

ον, windy, Hom., but only metaph, ἀνεμώλια βάζειν talk words of wind, Il. 4.355, Od. 11.464; οἱ δ’ αὖτ’ ἀνεμώλιοι are like the winds, i.e.
empty boasters, Il. 20.123; τί νυ τόξον ἔχεις ἀνεμώλιον αὔτως; why bear thy bow in vain? 21.474; δίκη ἀ., of a trial, Maiist. 38; ἔπεσεν… ἀνεμώλιον αὔτως Theoc. 25.239; εἶπε δ’ ὕδωρ πίνειν, ἀνεμώλιος the empty fool! AP 11.61 (Maced.); ἀ. ἀσπίδα θεῖναι make it powerless, i.e.
harmless, Orph. L. 512. — Ep. and Ion. word, used by Luc. Astr. 2. (From ἄνεμος, with Aeol. ἀνεμώνιος ending -ώνιος, by dissimilation -ώλιος, Eust. 1214.27; cf. μεταμώνιος.)

windig ; übertr., nichtig, vergeblich, ἀνεμώλια βάζειν, Il. 4.355, Od. 11.464 ; τί νυ τόξον ἔχεις ἀνεμώλιον αὔτως ; Il. 21.474, was hast du so vergeblich den Bogen ? οἶστρος ἀν. Anacr. 59.15 ; Theocr. 25.239 ; – ἀνεμωλία, ἡ, bei Theophr., ist eine Pflanze, = ἀνεμώνη.