ἀνδρά·ποδον, ου (τὸ) [ᾰπ]
      1 prisonnier de guerre réduit en esclavage, IL. 7, 475 (dat. pl. épq. ἀνδραπόδεσσι, c. de *ἀνδράπους) ; HDT. 3, 125 ; THC. 8, 28 ; XÉN. Hell. 1, 6, 15 ;
      2 esclave, en gén. XÉN. Mem. 4, 2, 39 ; PLAT. Gorg. 483 b ; DÉM. 19, 9 ; PLUT. M. 241 b, etc.

Étym. ἀνήρ, πούς, format. d’après τετράπους ; litt. « dont seuls les pieds sont humains ».

τό, one taken in war and sold as a slave, whether originally slave or free, captive, Hdt. 3.125, 129, 5.31, etc. ; orig. dist. from δοῦλος, ὅσοι δὲ ἦσαν ξεῖνοί τε καὶ δοῦλοι… ἐν ἀνδραπόδων λόγῳ ποιεύμενος εἶχε Id. 3.125; τὰ ἀ. πάντα, καὶ δοῦλα καὶ ἐλεύθερα Th. 8.28; τὰ ἀ. τὰ δοῦλα πάντα ἀπέδοτο X. HG 1.6.15.
low fellow, ΄creature΄, Pl. Grg. 483b, Thg. 130b, X. Mem. 4.2.39, D.Chr. 31.109; of a female slave, Pherecr. 16 D. as a playful mode of address, Arr. Epict. 1.4.14, al. — Hom., Il. 7.475, has Ep. dat. pl. ἀνδραπόδεσσι (as if from ἀνδράπους), where Aristarch. proposed to read ἀνδραπόδοισι ; but it is almost certain that the word was post-Homeric, and the line was rejected on that account by Zenod. and Ar.Byz. (Orig. pl. ; formed on the analogy of τετράποδα, cf. τετραπόδων πάντων καὶ ἀνδραπόδων Foed. Delph. Pell. 1. B 7. Sg. in X. Ath. 1.18, etc.)

τό (vom Fuß, den der Herr auf den Sklaven setzt, um seine Herrschaft zu zeigen ; weniger wahrscheinlich von ἀποδόσθαι, verkaufen), der Sklave, bes. die durch Kriegsgefangenschaft in Sklavereigeratenen, αἰχμάλωτα Xen. An. 4.1.12 ; δοῦλα Hell. 1.6.15 ; Thuc. 8.28 καὶ δοῦλα καὶ ἐλεύθερα. Dann nimmt es den Nebenbegriff des Verächtlichen an, dem ἀνήρ entgeggstzt, Plat. Gorg. 483b ; vgl. Theag. 150b ; Xen. Mem. 4.2.39. – Hom. hat das Wort nur Il. 7.475 ἔνθεν οἰνίζοντο Ἀχαιοί, ἄλλοι χαλκῷ, ἄλλοι σιδήρῳ, ἄλλοι ῥινοῖς, ἄλλοι βόεσσιν, ἄλλοι δ' ἀνδραπόδεσσι ; statt der metaplastischen Form ἀνδραπόδεσσι las Aristarch, nach Scholl. Didym., ἀνδραπόδοισι, verwarf aber den Vers als unecht, Scholl. Aristonic. ἀθετεῖται, ὅτι νεωτερικὴ ὀνομασία τοῦ ἀνδράποδον· οὐδὲ γὰρ παρὰ τοῖς ἐπιβεβληκόσιν Ὁμήρῳ νοεῖται (Friedl. κεῖται). λυπεῖ δὲ καὶ τὸ ἄλλοι πλεονάζον, vgl. Eust. 692.21.