ἀνα·φωνέω-ῶ :
      1 pousser de grands cris, POL. 3, 33, 4 ;
      2 proclamer : τινα βασιλέα, PLUT. Demetr. 18, qqn roi ;
      3 dire avec emphase ou par exagération poétique, ARSTT. Mund. 6 ; PLUT. Cor. 32 ;
      4 déclamer : τὰ ἀναπεφωνημένα, PLUT. M. 30 e, déclamations ; particul. exercer sa voix en déclamant, PLUT. M. 130 c.

call aloud, shout, Plb. 3.33.4, LXX 1 Ch. 15.28, al., Ev. Luc. 1.42; exercise the voice, Aret. CD 1.3; esp.
practise the voice by declaiming, Plu. 2.130c; τὰ πρός τι ἀναπεφωνημένα declamations upon…, ib. 30e.
proclaim, βασιλέα Id. Demetr. 18; c. dat., decree, τοῦ ἀναπεφωνημένου Νουμηνίῳ στεφάνου PFay. 14.2. ἀ. τὴν ἐλευθερίαν claim liberty, Artem. 1.58, cf. Plu. Cic. 27. of poetic utterance, Arist. Mu. 400a18, Plu. Cor. 32; of any utterance, c. acc., Epicur. Ep. 1 p. 24U., cf. p. 27 U.
invoke, in Pass., Dam. Pr. 125 (quater).

ausrufen, Pol. 3.33 ; laut aussprechen, Arist. mund. 6.31 ; öfter Plut. βασιλέα, zum König ausrufen, Demetr. 18 ; ἐλευθερίαν, vom Sklaven, seine Freiheit reklamieren, Sp., wohin vielleicht Plut. Cic. 27 οἱ ἀναπεφωνηκότες zu ziehen, wenn es nicht einfach »die öffentlichen Ausrufer« bezeichnet ; τὰ ἀναπεφωνημένα, Deklamationen, Plut. aud.poet. 10.

ἀνα-φωνέω, -ῶ
[in LXX for שָׁמַע hi., זָכַר hi. ;]
to cry out, exclaim: Luk.1:42 (Arist., al.).†
(AS)