ἀνα·πίμπλημι (impf. ἀνεπίμπλην, f. ἀναπλήσω, ao. ἀνέπλησα, etc.) :
      1 remplir en comblant la mesure : πίθον, EPIGR. (LUC. Dips. 8), remplir un tonneau jusqu’au bord ; fig. μοῖραν βιότοιο, IL. 4, 170, combler la mesure de la vie, arriver à son terme ; πότμον, IL. 11, 263, avoir la mesure comble d’une destinée malheureuse ; κακά, HDT. 5, 4 ; κακὰ πολλά, IL. 15, 132 ; ἄλγεα, OD. 5, 302, etc. avoir la mesure comble de malheurs, de souffrances, etc. ; avec double rég. : τινα ἀν. φόϐου, PLUT. Oth. 12, remplir qqn de crainte ; ἀν. αἰσχύνης ὅλην τὴν πόλιν, DÉM. 466, 1, remplir de honte la cité entière ; cf. PLAT. Phil. 42 a ; PLUT. M. 50 f ;
      2 en mauv. part, souiller, infecter : τινὰ αἰτιῶν, PLAT. Ap. 32 d, charger qqn d’accusations infâmes ; au pass. être souillé ou contaminé, au propre, THC. 2, 51.

➳ Act. prés. 3 sg. -πιμπλᾷ, ARSTT. Probl. 38, 8. Formes poét. : prés. part. ἀμπιπλάντες, PD. N. 10, 57 ; fut. part. ἀμπλήσων, A.RH. 2, 1195 ; part. ao. ἀμπλήσας, ORPH. Arg. 325.

3 sg. -πιμπλᾷ Arist. Pr. 967b4: — fill up, πίθον Epigr. ap. Luc. Dips. 6; but mostly, metaph, accomplish what is destined, as always in Hom., πότμον ἀναπλήσαντες having filled up the full measure of their fate, Il. 11.263; αἴ κε θάνῃς καὶ μοῖραν ἀναπλήσῃς βιότοιο 4.170; ἀναπλῆσαι οἶτον, κακά, ἄλγεα, κήδεα, ib. 8.465, 15.132, Od. 5.302, 13.307 (v.l.), cf. Hdt. 5.4, 6.12, 9.87, etc. c. gen. rei, fill full of a thing, καὶ ξυντυχών σ’ Ὑπέρβολος δικῶν ἀναπλήσει Ar. Ach. 847, cf. Nu. 1023, Pl. Phlb. 42a, D. 20.28. freq. with a notion of defiling, infecting, ὡς πλείστους ἀναπλῆσαι αἰτιῶν Pl. Ap. 32c; — so in Pass., to be infected with disease, Th. 2.51; ἀ. τῆς τούτου [τοῦ σώματος] φύσεως Pl. Phd. 67a, cf. Iamb. Myst. 5.15.

(πίμπλημι), erfüllen, μοῖραν βιότοιο, das Maß der Lebenstage erfüllen, d.h. sterben ; Il. 4.170 αἴ κε θάνῃς καὶ πότμον (v.l. μοῖραν) ἀναπλήσῃς βιότοιο, wo ἀναπ. π. β. mit θάνῃς παραλλήλως steht : nach Scholl. Didym. las Aristarch πότμον, die κοιναί hatten μοῖραν ; ὑπ' Ἀτρείδῃ πότμον ἀναπλήσαντες ἔδυν δόμον Ἄιδος εἴσω 11.263 ; οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντες ὄλωνται 8.34, 354, 465 ; ἄλγε' ἀναπλήσειν Od. 5.302 ; ἀναπλήσας κακὰ πολλά Il. 15.132 ; ὅσσα τοι αἶσα κήδε' ἀναπλῆσαι Od. 5.207. Pind. N. 10.57 ὁμοῖον πότμον ἀμπιπλάντες (wo zuerst das praes. vorkommt); νήματα ἐπιμοίρια Leon.Tar. 93 (VII. 504); Her. 5.4, 9.87 ; oft bei sp.D., z.B. Ap.Rh. 1.1035 ; Qu.Sm. 2.655 ; pass. λογαρίων ἀναπεπλησμένος. Theognet. com. Ath. III.104b ; – anfüllen, sättigen, θυμόν, den Zorn befriedigen, Her. 6.12. Gew. τί τινος, etwas womit erfüllen, πόλιν αἰσχύνης, πονηρᾶς δόξης, Dem. Lept. 28, 50 ; ἀγρυπνίαν δακρύων Plat. Ax. 368b ; anstecken, Thuc. 2.51 ; vgl. Ar. Nub. 1011 ; αἰτιῶν, in seine Schuld mit verwickeln, Plat. apol. 32c ; sich beflecken, κακίας Xen. Cyr. 2.2.27 ; vgl. Plat. Phaed. 67a.