ἀνα·κράζω (ao. ἀνέκραξα ; ao.2 seul. class. ἀνέκραγον [ᾰγ]) :
      1 crier à haute voix, pousser un cri ou des cris, XÉN. Cyr. 2, 2, 3, etc. ; An. 4, 4, 20, etc. ; avec un rég. ἀν. πολεμικόν, XÉN. An. 7, 3, 33, pousser un cri de guerre ; en parl. d’une chouette, MÉN. (STOB. Fl. 98, 8) ;
      2 se récrier, PLUT. Arist. 9, Phoc. 34 ;
      3 déclarer, OD. 14, 467 ; PD. N. 7, 76.

➳ Ao.1 ἀνέκραξα, NT. Marc. 1, 23 ; 6, 49.

fut. -κράξομαι or fut. pf. -κεκράξομαι LXX Jl. 3 (4).16; aor. ἀνέκραγον, late ἀνέκραξα ib. Jd. 7.20, BGU 1201.11, Ev. Marc. 1.23, al. : — cry out, lift up the voice, shout, ἐπεὶ… ἀνέκραγον Od. 14.467; εἴ τι πέραν ἀερθεὶς ἀνέκραγον if I raised my voice too high, Pi. N. 7.76; ἐξ ἑνὸς στόματος ἅπαντες ἀνέκραγον Ar. Eq. 670, cf. V. 1311, etc. ; οὐκ ἀνέκραγεν, of a dying man, Antipho 5.44; πρῶτος ἐπὶ τοῦ βήματος ἀνέκραγεν Arist. Ath. 28.3; foll. by a relat., ἀνέκραγον ὡς εὖ λέγοι Ar. Ec. 431, cf. X. An. 5.1.14; τηλικαῦτ’ ἀνεκράγετε, ὡς… D. 21.215; c. inf., ἀνακραγόντων βάλλειν… Plu. Phoc. 34. rarely of animals, ἂν γλαὺξ ἀνακράγῃ Men. 534.11.

(κράζω), aufschreien, meist im aor.2 ἀνέκραγον, Xen. An. 6.4.22 ; Theocr. 16.12 ; Hom. Od. 14.467, eine lange Rede anfangen ; so τί, Pind. N. 7.76 ; vgl. Antiph. 5.44, u. oft bei Sp., auch für : gerade heraussagen.

ἀνα-κράζω
[in LXX for קָרָא, etc. ;]
to cry out, shout: Mrk.1:23 6:49, Luk.4:33 8:28 23:18.†
(AS)