'(f. άσω, ao. ἠνάγκασα, pf. ἠνάγκακα, pl.q.pf. ἠναγκάκειν ; pass. f. ἀναγκασθήσομαι, ao. ἠναγκάσθην, pf. ἠνάγκασμαι) [ᾰν]
      1 forcer, contraindre : τινά τι, SOPH. Ph. 1366 ou ἔς τι, THC. 1, 23 ; 2, 75, qqn à qqe ch. : τινά avec l’inf. HDT. 1, 11, etc. ; SOPH. El. 256, etc. qqn à, etc. ; abs. contraindre par la force, d’où au pass. ἠναγκασμένος, THC. 6, 22, qui a agi par contrainte ; ἀναγκαζομένους, PLAT. Conv. 223 b, contraints, p. opp. à οὐ σφόδρα ἑπομένους ; ἀναγκασθεῖσα δ' οὔ, EUR. Her. 551, et non contrainte, joint à ἑκοῦσα ; fig. contraindre par la rigueur d’un raisonnement (p. opp. à πείθειν) PLAT. Gorg. 472 b ; ἀν. τι, XÉN. Mem. 4, 5, 5 ; EUR. I.T. 595 ; ARSTT. Rhet. 2, 19, 9 ; ou ἔς τι, THC. 1, 23 ; 2, 75, contraindre à qqe ch. ; abs. en parl. de contrainte par la prison, la torture, etc. AND. 1, 9, etc. ; fig. affirmer comme une chose nécessaire, indiscutable, avec la prop. inf. PLAT. Conv. 202 a, ou avec ὅτι, PLAT. Rsp. 611 b ;
      2 imposer de force, d’où, en parl. de pers. ἠναγκασμένος, citoyen entré de vive force dans la cité, intrus, EUR. Or. 903 ;
      3 p. ext. opprimer, accabler, SOPH. El. 221.

Étym. ἀνάγκη.

'

fut. -άσω E. Andr. 337, Th. 5.35 (later 2 pl. -ᾶτε Arch.Pap. 6.286); pf. ἠνάγκακα Pl. Hipparch. 232b; plpf. -ειν D. 33.28; (< ἀνάγκη): — force, compel, mostly c. acc. pers. et inf., ἀ. τινὰ κτείνειν, πόλισμα, συνθήκας ποιεῖσθαι, etc., Hdt. 1.11, 98, 6.42; δρᾶν, λέγειν, etc., S. El. 256, OC 979, etc. ; so in Pass., ἠναγκάζοντο ἀμύνεσθαι Hdt. 5.101; without inf., κἄμ’ ἀναγκάζεις τάδε (sc. δρᾶν) S. Ph. 1368, cf. OT 280; ἀναγκάζεσθαί τι to be forced [to do] a thing, Pl. Phdr. 242a, 254b, cf. X. Mem. 4.5.4; ἀ. τινὰ ἐς τὸ πολεμεῖν Th. 1.23; ἐς τὸ ἔργον Id. 2.75. c. acc. pers. only, constrain a person, τὸ συνδρῶν σ’ ἀναγκάσει χρέος E. Andr. 337; esp. by argument, opp. ῥητορικῶς ἐλέγχειν, Pl. Grg. 472b; δεινοῖς ἠναγκάσθην I was constrained, tortured, S. El. 221, cf. X. Hier. 9.2; ἠναγκασμένος, ἀναγκασθείς under compulsion, Th. 6.22, 8.99; ὑπὸ δεσμῶν ἀναγκασθείς And. 1.2; φανεροὶ ἦσαν ἀναγκασθησόμενοι D. 18.19. c. acc. rei only, carry through by force, πόλις ἀναγκάζει τάδε E. IT 595, cf. X. Mem. 4.5.5, Arist. Rh. 1392a27; ἠναγκασμένα λάχανα forced vegetables, Philostr. VA 1.21. c. acc. rei et inf., contend that a thing is necessarily so and so, μὴ ἀνάγκαζε ὃ μὴ καλόν ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι Pl. Smp. 202b, cf. Cra. 432c, Tht. 196b; foll. by Conj., οἱ λόγοι ἀναγκάσειαν ἂν ὅτι ἀθάνατον ψυχή R. 611b.
abs., apply compulsion, Arist. Pol. 1304b9 (ἀναγκάζω is a gloss in Pl. Tht. 153c.).
in surgery, use force to reduce dislocations, etc., Hp. Art. 3, 5, al.

(plusqpf. ἠναγκάκειν, Dem. 33.28), nötigen, zwingen, von Soph. an bei den Attikern häufig ; auch Her., ἠναγκάζοντο 5.101 ; ἀναγκαζόμενος, dem ἑκών entgegengesetzt, Plat. Rep. II.370c, wie dem δι' ἑαυτόν Dem. 19.157 ; ἡ πόλις ἀναγκάζει τοὺς νόμους μανθάνειν, der Staat nötigt, die Gesetze zu lernen, Plat. Prot. 326c ; ὁ σοφιστὴς ἠνάγκαζεν ἡμᾶς ὁμολογεῖν, zwang uns, ihm beizustimmen, Soph. 240c ; Soph. ἀναγκάζεις ἐμὲ τάδε, du zwingst mich dazu, Phil. 1352, wie Plat. Rep. V.473a ; τὰ κάκιστα ἀναγκάζοντες Xen. Mem. 4.5.5 ; μὴ ἀναγκάζειν πόλιν Ἑλληνίδα ὅ τι μὴ αὐτοὶ ἐθέλοντες διδοῖεν An. 5.10.6 ; auch der bloße acc. der Sache, ὅ τι δ' ἂν τὸ πρᾶγμα αὐτὸ ἀναγκάζῃ, wozu die Sache selbst nötigt, Dem. 18.4 (aber ἀναγκάζειν τὰ ἀφροδίσια Xen. Mem. 2.1.30, gegen die Natur erzwingen); pass., πρὶν ὑπὸ σοῦ τι μεῖζον ἀναγκασθῆναι Plat. Phaedr. 242a ; δεινὰ καὶ παράνομα ἀναγκαζομένω 254a. Dieser Zwang kann auch ein gesetzlicher sein, Xen. Lac. 10.4 Λυκοῦργος ἠνάγκαζε δημοσίᾳ πάντας ἀσκεῖν ; oder durch Vernunftgründe nötigen, überzeugen, beweisen, im Gegensatz von πείθειν, Plat. Gorg. 472b ; τούτῳ αὐτῷ ἀναγκάζομεν μὴ εἶναι ψευδῆ δόξαν Theaet. 196b, wir beweisen hiermit eben, daß ; behaupten, als erwiesen annehmen, μὴ ἀνάγκαζε, ὃ μὴ καλόν ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι Symp. 202a ; ἀπίθανος ἂν εἴη ὁ ἄγνωστα αὐτὰ εἶναι ἀναγκάζων Parm. 133c. Bei Dichtern auch ängstigen, peinigen, δεινοῖς ἀναγκάζεσθαι Soph. El. 214.

ἀναγκάζω
(< ἀνάγκη), [in LXX: Pro.6:7 (שֹׁטֵר), I Est.3:24, 1Ma.2:25, al. ;]
to necessitate, compel by force or persuasion, constrain: with accusative, 2Co.12:11; id. with inf., Mat.14:22, Mrk.6:45, Luk.14:23, Act.26:11 (on the impf. here, see Field, Notes, 141; M, Pr., 128 f., 247), Gal.2:14 6:12; pass., C. inf., Act.28:19, Gal.2:3 (for exx., see MM, VGT, see word).†
(AS)