ἀνα·ϐάλλω (f. -ϐαλῶ, ao.2 ἀνέϐαλον, pf. ἀναϐέϐληκα ; pass. ao. ἀνεϐλήθην, pf. ἀναϐέϐλημαι) :
   I lancer de bas en haut : γῆν, XÉN. Cyr. 7, 5, 6 ; χοῦν, THC. 4, 90, rejeter la terre (d’un fossé, d’un terrassement) ; ὕδωρ, CALL. (EUST. Od. p. 1404, 38) faire jaillir de l’eau, en parl. d’une fontaine ; ἀ. τινὰ ἐπὶ τὸν ἵππον, XÉN. An. 4, 4, 4, enlever qqn pour le poser à cheval ; en parl. du cheval : τὸν ἀναϐάτην ἀ. XÉN. Eq. 8, 7, jeter son cavalier en l’air, le renverser ;
   II lancer en arrière, d’où :
      1 reculer, différer, remettre : ἄεθλον, OD. 19, 584, différer un combat ; λόγοις τινά, DÉM. 102, 27, amuser qqn par des paroles ;
      2 traîner en longueur, prolonger : μέλος ἀναϐεϐλημένον, HLD. 2, 8, rythme lent ;

Moy. (f. ἀναϐαλοῦμαι) :
      1 jeter sur soi : χλαῖναν, AR. Vesp. 1132 ; ou abs. ἀναϐάλλεσθαι, AR. Eccl. 97, relever son manteau en rejetant le pan sur l’épaule ; ou simpl. relever son manteau, son vêtement (au-dessus du genou, etc.) TH. Char. 4 ; cf. DÉM. 420, 10 ;
      2 se lancer dans, s’engager dans : μάχας πρός τινα, HDT. 5, 49, se lancer dans une lutte contre qqn ; particul. en parl. de chants : ἀναϐάλλεσθαι ἀείδειν, OD. 1, 155 ; 8, 266 ; THCR. Idyl. 6, 20 ; et abs. ἀναϐάλλεσθαι, AR. Pax 1269, commencer à chanter, préluder ;
      3 différer, remettre : ἔργον, IL. 2, 436, la besogne ; avec l’inf. (prés. ou fut. HDT. 5, 49 ; 6, 86 ; DÉM. 31, 1 ; ao. HDT. 6, 88 ; 9, 8) différer de, etc. ; ἀν. εἰς τὴν ὑστεραίαν, DÉM. 541, 26, remettre au lendemain ;
      4 p. suite, tirer en longueur, prolonger : πόλεμον, ISOCR. une guerre ;
      5 fig. se rejeter vers : ἀν. ἐπί τινα, LUC. Pisc. 15, s’en remettre à qqn.

➳ Fut. pass. ἀναϐληθήσομαι, ISOCR. 226 c. Moy. impf. 3 sg. poét. ἀναϐάλλετο, OD. 1, 155, etc. Ao.2 impér. 2 sg. poét. ἀναϐάλεο, PD. N. 7, 77 ; Contract. poét. ἀμϐαλλώμεθα, IL. l. c. ; part. prés. moy. ἀμϐαλλόμενος DIOTOG. (STOB. Fl. 5, 69) ; ao.2 moy. impér. dor. ἀμϐάλευ, THCR. Idyl. 10, 22.

throw up, χοῦν ἐξ ὀρύγματος Th. 4.90, cf. X. Cyr. 7.5.10, Ostr. 1399 (i AD); τάφρος ἀναβεβλημένη foss and dyke, X. An. 5.2.5. ἀ. τινὰ ἐπὶ τὸν ἵππον put on horseback, mount him, Id. An. 4.4.4, Eq. 6.12; of the horse, ἀ. τὸν ἀναβάτην unseat his rider, ib. 8.7. ἀ. τὰ ὄμματα cast up one΄s eyes, so as to show the whites, Arist. Pr. 876a31; τὰ λευκά Alex. 222.9, Ctes. Fr. 20.
cause to spring up, κρήνην Str. 8.6.2.
lay bricks, SIG 2587.59, cf. Hyp. Fr. 103.
lift, remove a tumour, Antyll. (?) ap. Orib. 45.17.6. Pass., to be lifted up, in prayer, εὔχονται σπλάγχνοισι κακῶς ἀναβαλλομένοισι Aristeas Epic. 1.
put back, put off, μηκέτι νῦν ἀνάβαλλε… ἄεθλον Od. 19.584 (the only place in which Hom. uses the Act.); ἀ. τινά put off [with excuses], D. 8.52; ἀ. τὰ πράγματα 4.14; distract one΄s attention, Philostr. Im. 2.24; — Pass., ἀνεβλήθη ἡ ἐκκλησία it was adjourned, Th. 5.45; ὥστε… εἰς τοὺς παῖδας ἀναβληθήσεσθαι τὰς τιμωρίας will be put off to the time of the sons, Isoc. 11.25; ὑμεναίους οὐκ ἀναβαλλομένους Call. Aet. 3.1.43; cf. infr. B. II. pf. part. Pass. ἀναβεβλημένος slow, measured, αὔλημα D.Chr. 1.1, cf. Hld. 2.8; so in Adv. -μένως slowly, D.H. Dem. 54. of style, diffuse, τὸ ὕπτιον καὶ ἀ. Hermog. Id. 2.11; λέξις ἀ., opp. συνεστραμμένη, Aristid. Rh. 2 p. 540S. like B. III, put on, ἀ. τὸ Κρητικόν (a short cloak) Eup. 311 (s.v.l.).
run a risk (prob. metaph from dice), ἐγώ σφε θάψω κἀνὰ κίνδυνον βαλῶ A. Th. 1033. more freq. in Med., strike up, begin to play or sing (cf. ἀναβολή II), ἀναβάλλετο καλὸν ἀείδειν Od. 1.155, 8.266, Theoc. 6.20; abs., ἀναβάλεο Pi. N. 7.77; ἀναβαλοῦ Ar. Pax 1269; c. acc., εὐχὴν ἀ. τῷ Ἔρωτι Philostr. Im. 1.29.
put off, delay a thing in which oneself is concerned (v. supr. II), μηδ’ ἔτι δηρὸν ἀμβαλλώμεθα ἔργον Il. 2.436, cf. Hes. Op. 410, Pi. O. 1.80, N. 9.29, Hdt. 3.85; τὸ μέν τι νυνὶ μὴ λάβῃς, τὸ δ’ ἀναβαλοῦ Ar. Nu. 1139; εἰσαῦθις ἀναβεβλήμεθα Ec. 983; εἰς τὴν ὑστεραίαν ἀναβαλέσθαι [τὴν δίαιταν] to adjourn till the morrow, D. 21.84, cf. Pl. Mx. 234b; ἀ. τινας Act. Ap. 24.22; abs., defer payment, Isoc. 3.33; c. fut. inf., ἀ. κυρώσειν ἐς τέταρτον μῆνα Hdt. 6.86. β’ ; ἀ. ἐς τρίτην ἡμέρην ἀποκρινέεσθαι 5.49; ἀ. ποιήσειν τὰ δέοντα D. 3.9; c. aor. inf., ἀ. ὑποκρίνασθαι Hdt. 9.8; οὐκέτι ἀνεβάλλοντο μὴ τὸ πᾶν οὐ μηχανήσασθαι 6.88.
throw off oneself on another, refer a thing to him, τὶ ἐπί τινα Luc. Pisc. 15.
throw one΄s cloak up or back, throw it over the shoulder, so as to let it hang in folds, ἀναβάλλεσθαι χλαῖναν Ar. V. 1132; so also ἀναβάλλεσθαι alone, Id. Ec. 97; ἀ. ἐπιδέξια Pl. Tht. 175e, cf. Ar. Av. 1568; εἴσω τὴν χεῖρα ἔχοντα ἀναβεβλημένον with one΄s cloak thrown up or back, D. 19.251; ἀναβεβλ. ἄνω τοῦ γόνατος Thphr. Char. 4.4; cf. ἀναβολή I. 2. = supr. A. IV, ἀναβάλλεσθαι μάχας risk battles, Hdt. 5.49.
to be wroth, LXX Ps. 77 (78).21.

(βάλλω), act. auf-, hinaufwerfen,
a) im eigtl. Sinne, γῆν Xen. Cyr. 7.5.10 ; τάφρον 5.2.5, einen Graben aufwerfen ; κρήνη ὕδωρ Callim. frg. 298 ; τινὰ ἐπὶ τὸν ἵππον, Einen aufs Pferd heben, Xen. An. 4.4.4 ; Cyr. 7.1.38 ; vom Pferde gesagt, τὸν ἀναβάτην ἀναβάλλειν, den Reiter in die Höhe, abwerfen, Xen. Eq. 8.7 ; ἐπὶ ζυγὸν ἀναβληθείς, auf die Wage gelegt, Ael. V.H. 10.6.
b) aufschieben, ἄεθλον Od. 19.584 ; dah. hinhalten, λόγοις τινά Dem. 8.52, 9.14.
Häufiger im med., a) aufschieben (eigtl. für sich auf spätere Zeit werfen), μηδ' ἔτι δηρὸν ἀμβαλλώμεθα ἔργον Il. 2.436 ; vgl. Her. 3.85, 6.88. οὐκέτι ἀνεβάλλοντο μὴ οὐ τὸ πᾶν μηχανήσασθαι, u. sonst ; εἰς τὴν τρίτην ἡμέραν ib. 5.49, 9.8 ; Pind. N. 9.29 ; ἀναβάλεο, warte, ib. 7.77 (nach Dissen vom aufzusetzenden Kranze). Oft bei Attikern, εἰς τὴν αὔριον Plat. Menex. 234b ; εἰς καιρόν Phaed. 107a ; εἰς ἐκκλησίαν Xen. Hell. 1.7.4 ; vgl. Ar. Nub. 1123, Eccl. 983 ; ἀνεβάλλετο τὸ πρᾶγμα χρόνους ἐκ χρόνων Aesch. 1.63, von einer Zeit zur andern ; πόλεμον ἀναβάλλεσθαι, = οὐ διαλύειν, den Krieg hinziehen, Isocr. 4.172 ; ἀναβαλέσθαι δεόμενος, um Aufschub (der Zahlung) bittend, 3.33. – Aehnlich ἐπί τινα, an Jemand verweisen, zur Entscheidung, Luc. Pisc. 15.
b) ἀναβάλλεσθαι ἀείδειν, zu singen anheben, Od. 1.155 ; Theocr. 6.20, 8.71 (VLL προοιμιάζεσθαι); ohne ἀείδειν, Ar. Pax 1235 ; Sp. auch vom Anfange einer Rede, vgl. Plut. Aem.P. 26 φωνὰς ἀγεννεῖς, voces turpes emittere ; μαρτύριον ἀναβαλούμενος Ath. III.100b ; aber μέλος ἀναβεβλημένον ist bei Dio Chrys. 1.43, im Ggstz von νόμῳ ὀρθίῳ, ein langsamer Gesang, Andante ; so auch Heliod. Vom Fuße : ἀναβ. τὸν ῥυθμόν, den Takt schlagen, Philostr.
c) μάχας πρός τινα, den Kampf mit Jemandem aufnehmen, Her. 5.49 ; bei Aesch. Spt. 1019, ἀνὰ κίνδυνον βαλῶ, kann man ἀναρρίπτειν vgl.
d) ἱμάτιον, auch abs., ein Gewand umwerfen, Ar. Vesp. 1132 ; bes. eine eigene Art von Umwurf, wo das Kleid einen großen Busen bildet, wie es für feine und anständige Männer sich ziemte, Plat. Theaet. 175e ; vgl. Ath. I.38 und Casaub. dazu ; Dem. 19.251 ; εὐσταλῶς Luc. Hermot. 18 ; aber Ar. Eccl. 97 ist es : das Kleid zurückschlagen.

ἀνα-βάλλω
[in LXX: Psa.78:21 89:38 (עָבַר), 1Ki.28:14, Psa.104:2 (עָטָה) ;]
to defer, put off (MM, VGT, see word): mid., Act.24:22.†
(AS)