'ἀν·αίνομαι (seul. prés., impf. ἠναινόμην et ao.1 ἠνηνάμην) :
      1 refuser ou repousser avec dédain, dédaigner, acc. τινα ou τι, IL. 9, 679, etc. ; OD. 8, 212, qqn ou qqe ch. ;
      2 p. ext. sans idée de dédain, refuser, en gén. OD. 4, 651 ; XÉN. Cyr. 2, 1, 31 ; avec un inf. IL. 18, 450 ; ESCHL. Ag. 1652, etc. ; ἀναίνομαι γυναῖκας οὖσα παρθένος, EUR. El. 310, n’étant épouse que de nom, j’évite de me mêler aux femmes ; avec une nég. ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι, IL. 23, 500, il niait avoir rien reçu ; avec un part. θανοῦσα δ' οὐκ ἀναίνομαι, EUR. I.A. 1503, et je ne refuse pas de mourir ; abs. IL. 7, 93 ; MÉN. (HARP.) ;
      3 renier, désavouer, acc. ESCHL. Ag. 300 ; en prose att. PLAT. Phil. 57 e ; DÉM. 954, 7 ; d’où nier, avec un part. οὐκ ἀναίνομαι νικώμενος, ESCHL. Ag. 583, je ne nie pas que je sois vaincu ;
      4 p. suite, reculer devant, avoir honte, éprouver du dégoût : ἀναίνομαι δὲ Κάστορα, EUR. El. 344, je fuis le souvenir de Castor, j’en ai honte ; cf. EUR. Bacch. 251.

➳ Impf. poét. ἀναινόμην, IL. 18, 500 ; postér. ἀνῃνόμην, AGATH. 1, 13 ; 2, 7. Ao. poét. ἀνηνάμην, IL. 23, 204 ; en prose réc. ALCIPHR. 3, 37.

Étym. ἀν-, αἶνος.

'

impf. ἠναινόμην, Ep. ἀναινόμην, late also ἀνηνόμην Agath. 1.13; aor. ἀνηνάμην Alciphr. 3.37, subj. ἀνήνηται, inf. ἀνήνασθαι ; c. acc., refuse or reject with contempt, spurn, σὲ δ’ ἀναίνεται ἠδὲ σὰ δῶρα Il. 9.679; ὃς δέ κ’ ἀνήνηται [σφέας] ib. 510; τῶν ἄλλων οὔτινα ἀναίνομαι on no one of the rest do I turn my back, Od. 8.212; and without a notion of contempt, πρὶν μὲν ἀναίνετο ἔργον ἀεικές refused, declined to do it, ib. 3.265; χαλεπόν κεν ἀνήνασθαι δόσιν εἴη ΄twould be hard to refuse a gift, ib. 4.651; ὡς μηδὲν ἀναίνοιντο ἔργον X. Cyr. 2.1.31.
renounce, disown, φάος… οὐκ ἠναίνετο A. Ag. 300; οὐδ’ οἷόν τ’ ἀνήνασθαι πόσιν E. Med. 237; of sexual favours, φιλότητα καὶ εὐνήν Hom. Epigr. 12.2; ἀναίνεται δὲ λέκτρα E. Hipp. 14, cf. El. 311, Pl.Com. 181, Men. 446; ἡμᾶς… ἀναίνοιτ’ ἂν ἡ τοῦ διαλέγεσθαι δύναμις Pl. Phlb. 57e; εἰ… ἀναίνει Φορμίωνα κηδεστήν D. 36.31. c. inf., refuse, decline to do, ἠναίνετο λοιγὸν ἀμῦναι Il. 18.450; ἕζεσθαι μὲν ἀνήνατο 23.204; and with pleon. neg., ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι he declined to take anything, 18.500; οὐκ ἀναίνομαι θανεῖν A. Ag. 1652, cf. Supp. 801; εἰ… ἀναίνεται εἰ ἐγὼ ἔσομαι ὑὸς Μενεκλέους repudiates the prospect of my being…, Is. 2.27. abs., refuse, αἴδεσθεν μὲν ἀνήνασθαι Il. 7.93; deny, οὐδ’ αὐτὸς ἀ. 9.116; ἐπειδὴ πάμπαν ἀναίνεαι Od. 14.149; ἀναινόμενος ταῦτα D. 61.48. c. part., disown doing or having done, νικώμενος λόγοισιν οὐκ ἀναίνομαι I am not ashamed, A. Ag. 583; ἀναίνομαι τὸ γῆρας ὑμῶν εἰσορῶν I am ashamed to look on your old age, E. Ba. 251; θανοῦσα δ’ οὐκ ἀναίνομαι IA 1503, cf. HF 1124. — Chiefly poet., once in Pl.

aor. ἠνηνάμην, ἀνήνασθαι, die Sp. haben auch ἀνηνόμην als impf. (ἀν privat.; ohne Zstzg mit αἶνος, s. Buttmann Lexil. I.274 ; eigtl. verneinen, u. med. in Beziehung auf mich, daher), verweigern, versagen, abschlagen, ἔργον ἀεικές, eine ungebührliche Handlung zurückweisen, Od. 3.265 ; wie οὐδὲν ἔργον ἀν., sich jeder Arbeit unterziehen, Xen. Cyr. 2.1.31 ; δόσιν, ein Geschenk verweigern, Od. 4.651 ; bei Personen, τῶν ἄλλων οὔ πέρ τιν' ἀναίνομαι οὐδ' ἀθερίζω 8.212 ; Il. 9.679 ; γυναῖκας, Κάστορα, Eur. El. 311 ; vgl. Plat. Phil. 57e ; Dem. 36.31 Φορμίωνα κηδεστήν, den Phormion nicht zum Schwager haben wollen ; εἴ κεν ἀνήνηται ὁδίτην Theocr. 25.6 ; – Mit dem inf., ἠναίνετο λοιγὸν ἀμῦναι, er weigerte sich, Il. 1S, 450 ; Aesch. Ag. 1637, Suppl. 782 ; mit pleonastisch hinzutretender Negation, ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι, er weigerte sich, etwas zu nehmen, Il. 18.500 ; auch oft absol., sich weigern, Hom. – Mit dem partic., θανοῦσα δ' οὐκ ἀναίνομαι Eur. I.A. 1503, wo es dann in die Bdtg sich schämen übergeht ; οὐκ ἀναίνομαι νικώμενος, ich schäme mich nicht, besiegt zu sein, Aesch. Ag. 569 ; ἀναίνομαι τὸ γῆρας ὑμῶν εἰσορῶν νοῦν οὐκ ἔχον, ich ärgere mich, euer Alter unverständig zu sehen, Eur. Bacch. 248 ; absolut in dieser Bdtg Herc.Fur. 1124. – sp.D. meiden, Call. Del. 46.