ἀν·άρσιος, ος, ον, qui ne s’ajuste ou ne s’accorde pas, d’où :
      1 malveillant, ennemi, joint à δυσμενέες, IL. 24, 365 ; OD. 14, 85, etc. ; en parl. d’Apollon, ESCHL. Ag. 511 ; ἀνάρσιοι, SOPH. Tr. 853, les ennemis ;
      2 étrange, monstrueux (événement, acte, etc.) HDT. 3, 10 ; 5, 89, etc. ; ἀνάρσια πρήγματα, HDT. 1, 114, traitements indignes.

➳ Fém. -ία, SOPH. Tr. 641.

Étym. ἀν-, ἄρσιος.

ον, also α, ον S. Tr. 641 (lyr.); (< ἄρσιος): — incongruous; hence, of persons, hostile, implacable, δυσμενέες καὶ ἀνάρσιοι Il. 24.365, Od. 14.85; ὅσ’ ἀνάρσιοι ἄνδρες ἐδηλήσαντ’ ἐπὶ χέρσου ib. 10.459, 11.401, etc. ; ἦσθ’ ἀνάρσιος (vulg. ἦλθες), of Apollo, A. Ag. 511; ἀνάρσιοι enemies, S. Tr. 853 (lyr.); ἀ. καναχά, opp. θεία μοῦσα, ib. 641 (lyr.), cf. Theoc. 17.101. of events, untoward, strange, ἀ. πρήγματα πεπονθέναι Hdt. 1.114, cf. 9.37; οὐδὲν ἀ. πρῆγμα συνηνείχθη 3.10, 5.89, 90; δεινόν τε καὶ ἀ. ἐποιέετο [τὸ πρῆγμα] 9.110. — Ep., Ion., and (rarely) Trag.

Soph. Tr. 638 ch. fem. ἀναρσία, nicht zusammenpassend (ἄρω); daher widerstrebend, feindselig, ἀνάρσιοι ἄνδρες Od. 10.459, 11.401, 408, 24.111 ; δυσμενέες καὶ ἀνάρσιοι 14.85 ; Il. 24.365 οἵ τοι δυσμενέες καὶ ἀνάρσιοι ἐγγὺς ἔασιν ; Aesch. Ag. 497, l.d. ; Soph. Trach. 850 ; von Sachen, πρῆγμα, ein widriger Vorfall, Her. 3.10, 5.89, 90.