(seul. prés., f. ύξω et pl.q.pf. pass. au sens d’un impf.) [ᾰ]
      1 être agité, inquiet, en parl. d’un malade, HPC. 589, 51 ; en gén. être agité, être troublé : ἀλάλυκτο καρδίη, Q. SM. 14, 24, son cœur était agité ;
      2 être transporté de rage, en parl. de chiens, IL. 22, 70.

Étym. cf. ἀλύσκω et ἀλύω.

fut. -ξω, v. infr., (< ἀλύω) to be uneasy, restless, pres. only Il. 22.70 ἀ. περὶ θυμῷ ; fut., ἀλύξει τε καὶ ῥίψει ἑαυτήν will be restless…, Hp. Mul. 1.2; plpf. Pass., κραδίη ἀλάλυκτο φόβῳ was disquieted, Q.S. 14.24.

Hom. einmal, Il. 22.70 von Hunden, οἵ κ' ἐμὸν αἷμα πιόντες, ἀλύσσοντες περὶ θυμῷ, κείσοντ' ἐν προθύροισι ; Scholl. Apoll. Lex.Hom. 23.19 ; nach Einigen = ἀδημονοῦντες, also verw. mit ἀλύω, ἀλεύω, ἀλύσκω, nach Anderen ἄγαν λυσσῶντες, sehr wütend ; jedenfalls bezieht sich ἀλύσσοντες nicht auf κείσονται, sondern auf πιόντες, in ihrer Wut (oder Unruhe) trinken sie das Blut, dann liegen sie ; – fut. ἀλύξει Hippocr., plusquampf. ἀλάλυκτο κραδίη Qu.Sm. 14.24, das Herz war beunruhigt.