(f. ἀλύξω et ἀλύξομαι, ao. ἤλυξα, pf. inus.) [ᾰ]
      1 chercher à fuir, fuir, IL. 22, 201 ; OD. 22, 460 ; ἀ. προτὶ ἄστυ, IL. 10, 348, se réfugier vers la ville ; ἀ. ὄλεθρον, IL. 10, 371, fuir la mort ; μόρου, SOPH. Ant. 488, échapper à la mort : ἀ. τινα, IL. 11, 476 ; OD. 12, 335, se soustraire aux regards de qqn ;
      2 errer çà et là, s’agiter avec inquiétude, A.RH. 4, 57.

➳ Fut. moy. ἀλύξομαι, HÉS. O. 363 ; inf. f. épq. ἀλυξέμεν, IL. 10, 371 ; ao. épq. sans augm. ἄλυξα, OD. 23, 328 ; HÉS. fr. 45, 4 Göttling ; PD. P. 8, 16. Poét. ; en prose seul. PHILSTR. Her. 735.

Étym. cf. ἀλύω.

(vgl. ἀλεύω), praes. = zu entkommen suchen, Hom. nur Od. 22.363, 382 ἀλύσκων κῆρα μέλαιναν ; – oft aor., = entkommen, Il. 11.476 τὸν μέν τ' ἤλυξε πόδεσσιν, Od. 3.297 ἤλυξαν ὄλεθρον ; 12.335 ὅτε ἤλυξα ἑταίρους, als ich den Gefährten aus dem Gesichte gekommen war ; 23.328 ἣν οὔ πώ ποτ' ἀκήριοι ἄνδρες ἄλυξαν ; 10.269 ἔτι γάρ κεν ἀλύξαιμεν κακὸν ἦμαρ ; 8.353 χρέος καὶ δεσμὸν ἀλύξας ; Il. 15.287 κῆρας ἀλύξας ; θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξας (-ξῃ, -ξαι) Od. 2.352, 5.387, 22.66, Il. 21.565 ; μή πως προτὶ ἄστυ ἀλύξῃ Il. 10.348 ; αὐτὸς δ' εἴ πέρ κεν ἀλύξῃς Od. 1.113, 12.140 ; ὄλεθρον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι 12.216 ; ohne Objekt Il. 8.243 αὐτοὺς ἔασον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι, 22.201 ἃς ὁ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν, οὐδ' ὃς ἀλύξαι, Od. 22.460 ὅθεν οὔ πως ἦεν ἀλύξαι, 5.345 ὅθι τοι μοῖρ' ἐστὶν ἀλύξαι, 4.416 καὶ ἐσσύμενόν περ ἀλύξαι ; – fut. Il. 10.371 οὐδέ σέ φημι δηρὸν ἐμῆς ἀπὸ χειρὸς ἀλύξειν αἰπὺν ὄλεθρον, Od. 17.547 τῷ κε καὶ οὐκ ἀτελὴς θάνατος μνηστῆρσι γένοιτο πᾶσι μάλ΄, οὐδέ κέ τις θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξοι, homerisch = ἀλύξειεν ἄν, wird wohl nicht entkommen, vgl. 19.558 μνηστῆρσι δὲ φαίνετ' ὄλεθρος πᾶσι μάλ΄, οὐδέ κέ τις θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξει, vgl. ἄν ; – Pind. P. 8.21 ; Tragg., sp.D.; mit dem gen., μόρου, θράσους. Soph. Ant. 484, El. 617 ; ἀλύξαι Theocr. 24.68 ; ἔκ τινος Qu.Sm. 14.399 ; – fut. med. λιμὸν ἀλύξεται Hes. O. 303. – Intrans. umherirren Ap.Rh. 4.57. In Prosa bloß Philostr.