ἀλλό·θροος-ους, οος-ους, οον-ουν, qui parle une autre langue, étranger, OD. 1, 183 ; 3, 302, etc. ; HDT. 1, 78, etc. ; ESCHL. Ag. 1200 ; ἀ. γνώμα, SOPH. Tr. 844, conseil d’autrui.

➳ Gén. contr. ἀλλόθρου, SOPH. l. c. etc.

Étym. ἄ. θρέομαι.

ον, contr. ἀλλόθρους, ουν (as always in Trag.) speaking a strange tongue, ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, κατ’ ἀλλοθρόους ἀνθρ., Od. 1.183, 3.302, 15.453; generally, foreign, στρατός Hdt. 1.78 ; Αἴγυπτος Id. 3.11 ; πόλις A. Ag. 1200 ; strange, alien, γνώμη S. Tr. 844. — Not in Att. Prose.

zsgzg. ἀλλόθρους, eine andere, fremde Sprache redend, fremd, Hom. viermal, Od. 1.183 πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ' ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, 3.302 ἠλᾶτο ξὺν νηυσὶ κατ' ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, 15.453 ὅπῃ περάσητε κατ' ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, 14.43 πλάζετ' ἐπ' ἀλλοθρόων ἀνδρῶνδῆμόν τε πόλιν τε ; – Her. στρατός 1.78, 3.11 ; Aesch. πόλις Ag. 1173 vgl. Suppl. 951 ; Soph. ἀπ' ἀλλόθρου γνώμης Tr. 841 ; von anderer Absicht, Sp., wie DC. 41.60.