ός, όν [ᾰ]
      1 coupable, criminel, THGN. 377 ; PD. O. 2, 107 ; δαίμοσιν ἀ. IL. 23, 595, coupable aux yeux des dieux ; d’où vaurien, coquin, OD. 5, 182 ;
      2 injuste, impitoyable, dur, IL. 8, 361.

• Sup. -ότατος, OPP. C. 3, 230.

➳ Fém. ἀλιτρή, SIM. AM. fr. 7, 7.

Étym. ἀλιταίνω.

όν, = ἀλιτηρός, sinful, wicked, Il. 8.361, Thgn. 377, Sol. 13.27; also in late Prose, PPar. 63.95 (ii BC); neut. Pl., ἀλιτρά, τά, sins, Pi. O. 2.59; as Subst., δαίμοσιν ἀλιτρός sinner against the gods, Il. 23.595, cf. Theoc. 10.17, Call. Ap. 2, etc. ; knave, Od. 5.182; fem., ἀλιτρῆς ἀλώπεκος Semon. 7.7.

= ἀλιτηρός, ὁ, der Frevler, Sünder, Hom. dreimal. Il. 8.361 Athene vom Zeus πατὴρ οὑμὸς φρεσὶ μαίνεται οὐκ ἀγαθῇσιν, σχέτλιος, αἰὲν ἀλιτρός. ἐμῶν μενέων ἀπερωεύς, 23.595 will Antilochos nicht δαίμοσιν εἶναι ἀλιτρός, Od. 5.182 μείδησεν δὲ Καλυψώ –, χειρί τέ μιν κατέρεξεν, –, ἔκτ' ὀνόμαζεν. ἦ δὴ ἀλιτρός γ' ἐσσὶ καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώς ; – Theocr. 10.17 ; ἀλιτροὶ ἄνδρες H.h. Merc. 259 ; Ap.Rh. 2.215 ; θυμός Sol. 5 ; τὰ ἀλιτρά Pind. Ol. 2.65, N. 8.39, böse Taten ; sp.D. – Superl. ἀλιτρότατος τοκεύς Opp. C. 3.230.