(f. ἀλεύσω, ao. ἤλευσα) [ᾰ]
      1 repousser, éloigner, écarter : τι, ESCHL. Suppl. 528, Sept. 141, etc. qqe ch. ;
      2 p. suite, protéger, défendre, SOPH. fr. 825 ;

Moy. (seul. prés. ἀλεύομαι et ao. ἠλευάμην) détourner de soi, éviter, esquiver, acc. HOM. NONN.

➳ Ao. moy. ind. 2 sg. ἀλεύαο, NONN. D. 33, 326 ; 3 sg. ἠλεύατο, IL. 13, 503, ou sans augm. ἀλεύατο [ᾰλ] IL. 11, 360 ; 3 pl. ἀλεύαντο, OD. 22, 260 ; impér. 2 sg. ἄλευαι, IL. 22, 285 ; sbj. 3 sg. ἀλεύεται (p. ἀλεύηται) OD. 14, 400 ; inf. ἀλεύασθαι, OD. 12, 159 ; HÉS. O. 798, etc. ; part. ἀλευάμενος, IL. 20, 281 ; THGN. 400.

Étym. p. *ἀλέϝω ; cf. ἀλέομαι.

used rarcly by Trag. in lyr. passages as Act. of ἀλεύομαι (v. ἀλέομαι, remove, keep far away, imper. ἄλευ’ ἆ Δᾶ A. Fr. 567; fut. ἀλεύσω S. Fr. 993; aor. imper., ἄλευσον ἀνδρῶν ὕβριν A. Supp. 528, cf. Th. 141; ἰὼ θεοὶ… κακὸν ἀλεύσατε ib. 87.

(W. *Ἀλυ, mit Guna *Ἀλαυ, mit Umlaut *Ἀλευ das Υ ausgestoßen *Ἀλε, vgl. ΧΥ, κέχυκα, κέχυμαι, ἐχύθην, χύσις, χεύω, ἔχευα, χέω, ἔχεα ; verwandt ἀλύσκω, ἀλυσκάζω, ἀλύω, ἀλεείνω, ἀλέη, ἄλη, ἀλάομαι); abwenden, bes. Unheil, Aesch. ἄλευ' ὦ δᾶ Prom. 567, wo auch ἀλεῦ, zsg. aus ἀλέου geschrieben wird ; θεοὶ ἀλεύσατε κακόν Spt. 87, absol. ἄλευσον 128 ; ὕβριν Suppl. 523 ; Soph. nach B.A. 383 ἀλεύσω ἀντὶ τοῦ φυλάξω. – Häufiger med., vermeiden, praes. ἀλέομαι in der Form ἀλεῦμαι Theogn. 575 ; ἀλεύμενος Simonds. mul. 61 ; ἀποτροπάδην ἀλέονται Opp. Hal. 5.432 ; ἀλευόμενοι Hes. O. 553, ἀλευομένης Ap.Rh. 4.474 ; vgl. Mus. 36, Ep.adesp. 614 (VII.564); – bei Hom. wohl nur aor. ἀλεύασθαι u. ἀλέασθαι ; ἀλεύαντο Od. 22.260, ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν mehrmals, z.B. Il. 3.360, augmentiert in dem öfters gebrauchten Versende ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος z.B. Il. 13.184, ἠλεύατο φαίδίμος Ἕκτωρ 22.274 ; ἀλευάμενος δόρυ 20.281 ; ἀλεύαμενος μῆνιν 5.444, χόλον 15.223 ; dem κτάμενος entgegengesetzt 5.28 ; ἀλέασθαι 13.436, mit folg. inf. 28.340, 605, νῆσον ἀλεύασθαι Od. 12.269, 274, φθόγγον 159 ; Imperativ. ἄλευαι Il. 22.285, ἀλέασθε μύθους Od. 4.774 ; Optat. ἀλέαιτο neben ὑπεκφύγοι 20.368, ὑπεκπροφυγὼν ἀλέαιτο Il. 20.147 ; Conj. ὄφρα ἀλεύεται Od. 14.400, u. so ist auch wohl Od. 24.29 zu nehmen, τὴν οὔ τις ἀλεύεται ὅς κε γένηται, homerisch für οὔ τις ἂν ἀλεύαιτο, konjunkt. = optat. potent.; ἀλέηται 4.396, ἀλεώμεθα Il. 5.34, 6.528 ; doch können diese Formen auch praes. sein, vgl. ἔκτ' ἀλέοντο Il. 18.586 ; – Hes. O. 502, 796 Ap.Rh. u. andere ap. D. ἀλεύασθαι.