ου [ᾰ]
      1 adj. errant, HDT. 3, 52 ; JOS. A.J. 8, 12, 2 ;
      2 subst. ὁ ἀ. vagabond ; dans Hom. touj. en parl. de mendiants, OD. 17, 420, etc. ; dans les Trag. en parl. d’exilés, ESCHL. Ag. 1282, etc. ; SOPH. O.C. 50, etc. ; EUR. Suppl. 281 ; p. ext. qui court ici et là, dans tous les sens, SOPH. Aj. 888.

➳ Voc. ἀλῆτα, SOPH. O.C. 1096. Dor. ἀλάτας [ᾰᾱᾱ] SOPH. Aj. 888 ; voc. ἀλᾶτα, SOPH. O.C. 165.

Étym. ἀλάομαι.

ον, Dor. ἀλάτας, α, ὁ ; voc. ἀλῆτα S. OC 1096, Dor. ἀλᾶτα ib. 165; (< ἀλάομαι): — wanderer, vagabond, Hom. only in Od., always of beggars (17.420, al.); in Trag. also of exiles, A. Ag. 1282, Ch. 1042, S. OC 50, 746, E. Heracl. 224, Supp. 280 (lyr.); — τὸν μακρῶν ἀλάταν πόνων one who has wandered in long labour, S. Aj. 888. as Adj., vagrant, roving, πόδ’ ἀλάταν E. El. 139 (anap.); βίος ἀλήτης Hdt. 3.52; in later Prose, ἄνδρες D.Chr. 1.9; — so also fem. ἀλῆτις, ιδος, D.P. 490 (as v.l.); name of song in honour of Erigone, Ath. 14.618e, Poll. 4.55, Hsch. s.v. ; cf. ἐώρα II.

ὁ (ἀλάομαι), herumschweifend, βίος Her. 3.52. Gew. Subst., der Umherirrende, Bettler, Hom. od. öfters, 14.124 ἄνδρες ἀλῆται, 17.578 κακὸς δ' αἰδοῖος ἀλήτης, 18.25 Ἶρος ἀλήτης, 333, 393 Ἶρον τὸν ἀλήτην, 20.377 ἐπίμαστον ἀλήτην, 21.400 κακῶν ἔμπαιος ἀλήτης ; – Aesch. Ag. 1255, Ch. 1038 ; Soph. oft, μακρῶν ἀλ. πόνων, der viel Anstrengungen durchlaufen, Aj. 872 ; verächtlich nur O.C. 953. Bei Eur. Heracl. 224 vom ἱκέτης. Oefter in Anth. u. sp.D.; auch Dion.Hal. 1.58 ; DC. 63.28.