ης (ἡ) [ᾰ]
      1 pierre à aiguiser, queux, PD. I. 5, 70 ; HERMIPP. (PLUT. Per. 33) ; fig. δόξαν ἔχω ἐπὶ γλώσσᾳ ἀκόνας (dor.) λιγυρᾶς, PD. O. 6, 82, il me semble que ma langue s’aiguise sur la pierre pour un chant harmonieux ; cf. ANTH. 12, 18 ;
      2 morceau de pierre, STR. 540 ; de pierre ponce, ANTH. 6, 64 ; de plomb, PLUT. M. 695 d, 949 c.

Étym. R. indo-europ. *h₂eḱ-, pointu.

ἡ, whetstone, hone, λιθίνη Chilo 1, Hermipp. 46, etc. metaph, δόξαν ἔχω ἀκόνας λιγυρᾶς ἐπὶ γλώσσᾳ I feel the shrill note of a whetstone on my tongue, i.e. am roused to song, Pi. O. 6.82; of persons, e.g. a trainer, ἀνδράσιν ἀεθληταῖσιν Ναξίαν ἀκόναν Pi. I. 6 (5).73; of Ἔρως, AP 12.18 (Alph.), cf. Plu. 2.838e.
part of tragus of ear, Poll. 2.86. (Cf. Skt. áśan ΄stone΄.)

ἡ, Wetz-Schleifstein, Ναξία Pind. I. 5.70 ; oft Plut.; Bimstein, σκληρῶν ἀκ. καλάμων Paul.Sil. 50 (VI.64); übertr. δόξαν ἔχω τιν' ἐπὶ γλώσσᾳ ἀκόνας λιγυρᾶς Pind. Ol. 6.82 ; die zum hellen Gesange geschärfte Zunge ; so ψυχῆς ἀκ. ἔρως ἐστίν Alph. 1 (XII.18); ἀκόνην σιτίζειν, sprichw. Zenob. 1.58 ; Diog. 2.8.