ῆς (ἡ) :
   I côte escarpée, d’où :
      1 rivage abrupt (p. opp. à αἰγιαλός, côte plate) IL. 2, 395 ; OD. 5, 425 ; HDT. 7, 33 ; ESCHL. Pers. 303 ; particul. en parl. d’un rivage battu des flots, SOPH. Tr. 752, Ant. 592 ;
      2 p. ext. région extrême de la terre : ἀκτὰν ἑσπέρου θεοῦ, SOPH. O.R. 183, la région d’Hadès (où le soleil se couche) à l’extrême occident ; rar. en prose att. XÉN. An. 6, 2, 1 ; LYCURG. 149 ;
      3 bord d’un fleuve (du Nil, PD. I. 2, 42 ; du Simoïs, ESCHL. Ag. 697 ; de l’Achéron, SOPH. Ant. 813, etc.) ;
   II p. ext. élévation, en gén., d’où :
      1 colline, montagne, SOPH. Ant. 1133 ;
      2 tertre funéraire, ESCHL. Ch. 722, etc. ;
   III côte qui s’avance dans la mer, pointe de terre, promontoire, OD. 24, 32, 377 ; HDT. 4, 38, etc. ; ARSTT. Pol. 7, 10 ; PAUS. 2, 34, 9.

➳ Dor. ἀκτά, PD. SOPH. ll. cc.

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *h₂eḱ-, pointu ; p.-ê. pré-grec.

ῆς (ἡ) :
      1 farine de blé ou d’orge, IL. 13, 322, etc. ; OD. 2, 355 ; EUR. Hipp. 138 ;
      2 le blé lui-même, HÉS. Sc. 290 ; O. 32, 464, etc.

Étym. pré-grec.

ἡ, headland, foreland, promontory, ἀ. προὔχουσα Od. 24.82; ἀ. προβλῆτες 5.405, 10.89; opp. λιμήν, Il. 12.284; often with epithets, denoting high rugged coast, τρηχεῖα, ὑψηλή, Od. 5.425, Il. 2.395; τρηχέα Hdt. 7.33; στυφλοί A. Pers. 303; ἀμφίκλυστος S. Tr. 752; στόνῳ βρέμουσι δ’ ἀντιπλῆγες ἀκταί Id. Ant. 592; — usu. of sea-coast, χλωρὰ ἀ. ib. 1132; ἀκταὶ ἔναλοι Tim. Pers. 109; but also of rugged banks or strand of rivers, Ἑλώρου, Νείλου, Pi. N. 9.40, I. 2.42; Σιμόεντος A. Ag. 697; Ἀχέροντος S. Ant. 813. — Rare in early Prose, X. An. 6.2.1, Lycurg. 17. generally, tract of land running out into the sea, ἀ. διφάσιαι of the north and south coasts of Asia Minor, Hdt. 4.38; of Africa, as jatting out from Asia, 4.41, cf. 177; of Cape Sepias, 7.183, al. ; of Mt. Athos, Th. 4.109; of Italy, Arist. Pol. 1329b11; of the peninsula of the Piraeus, Hyp. Fr. 185, Arist. Ath. 42.3, Lycurg. 17 (also of Attica in general, E. Hel. 1673, cf. Str. 9.1.3); of the coast of Argolis, Plb. 5.91.8, D.S. 12.43; pl., ἀκτὰς τῆσδε γῆς S. Fr. 24. generally, edge, χώματος ἀ. of a sepulchral mound, A. Ch. 722; βώμιος ἀ. of an altar, S. OT 182 (lyr.). (As there is no trace of Ϝ, the word is more probably connected with [root] ak ΄pointed’ than with Ϝάγνυμι.)

ἡ, poet. word for corn, Δημήτερος ἀκτή Il. 13.322, 21.76, cf. E. Hipp. 138 (lyr.), Epin. 1.9; μυληφάτου ἀλφίτου ἀ. Od. 2.355, cf. 14.429, Il. 11.631; — in Hes. of corn generally, ὡσεὶ Δημήτερος ἀ., of standing crop, Sc. 290, of unthreshed corn, Op. 597, 805; of seed, οὐ σπόρον ὁλκοῖσιν Δηοῦς ἐνιβάλλομαι ἀ. A.R. 3.413. (The connexion with ἄγνυμι is doubtful.)

(ἄγνυμι), das auf der Mühle zermalmte Getreide, Hom. fünfmal, stets Versende, Od. 2.855 μυληφάτου ἀλφίτου ἀκτῆς, 14.429 παλύνας ἀλφίτου ἀκτῇ, Il. 11.631 ἀλφίτου ἱεροῦ ἀκτήν, 18.322, 21.75 ἔδοι (πασάμην) Δημήτερος ἀκτήν ; – bei Hes. = Korn, Saatkorn ; O. 466, 597 Δημήτερος ἱερὸν ἀκτήν Versende, Sc. 290 Δημήτερος ἀκτήν Versende ; Apoll.Rh. 3.413 οὐ σπόρον ὁλκοῖσιν Δηοῦς ἐνιβάλλομαι ἀκτήν.

ἡ (ἄγνυμι) die Stelle, wo das Meer sich bricht, Brandung ist, hohe, schroffe Küste, ἀκταὶ προβλῆτες Od. 10.89, ὑψηλή neben προβλὴς σκόπελος Il. 2.395, τρηχεῖα Od. 5.425, ἐπ' ἀκτάων ἐριδούπων Il. 20.50, προβλῆτες ἀκταὶ ἀπορρῶγες Od. 13.98 ; ἐφ' ἁλὸς πολιῆς λιμέσιν τε καὶ ἀκταῖς Il. 12.284 ; Pind. βαθύκρημνοι N. 9.40, ἀκτὴ τραχέα Her. 7.33 ; auch Tragg.; von der Küste eines Flusses Pind. I. 2.42 Νείλου, Aesch. Ag. 685 Σιμόεντος, Soph. Ant. 807 Ἀχέροντος ; vom Tartarus O.R. 178 ; Her. nennt so 4.38 einen am Meere gelegenen Landstrich. Selten in att. Prosa, Lycurg. 17 ; vgl. Xen. An. 5.10.1 ; Arist. H.A. 5.15 hat ἀκτή u. αἰγιαλός neben einander ; bei den Tragg. übh. eine Erhöhung, Aesch. Ag. 479 ; βώμιος, Altar, Soph. O.R. 183 ; χώματος, Grabhügel, Aesch. Ch. 711.