ἀ·κρατής, ής, ές [ᾰτ]
   I abs. sans force : γῆρας ἀ. SOPH. O.C. 1236, vieillesse débile ;
   II avec un rég. :
      1 qui n’est pas maître de : ἀ. σκελῶν, χειρῶν, HPC. 816 c, etc. qui n’a pas le libre usage de ses jambes, de ses mains, en parl. d’un malade ;
      2 qui ne se contient pas, intempérant : ἀ. γλώσσης, ESCHL. Pr. 884, qui n’est plus maître de sa langue, qui parle au hasard ; ἀ. οἴνου, XÉN. Œc. 12, 11, qui use du vin avec excès ; ἀ. κέρδους, τιμῆς, ARSTT. Nic. 7, 1, 7, avide de gain, d’honneurs ; avec une prép. ἀ. πρός τι, ARSTT. H.A. 8, 4, 2 ; περί τι, ARSTT. P.A. 4, 11, 5, intempérant dans l’usage de qqe ch. ; avec un inf. ἀ. εἵργεσθαί τινος, PLAT. Soph. 252 c, incapable de se retenir de qqe ch. ; abs. στόμα ἀκρατές, AR. Ran. 837, langue (litt. bouche) déréglée ; ἀ. ὀργή, PLUT. M. 10 e, colère qui ne se contient pas.

Étym. ἀ, κράτος.

ές, (< κράτος) powerless, impotent, γῆρας S. OC 1236; παιδία Hp. Aër. 10; of paralysed limbs, IG 4.951.22 (Epid.), Aret. SD 1.7. in Law, invalid, πρῆσις GDI 5653 (Chios), cf. IG 12(8).267.12 (Thasos). c. gen. rei, not having power or command over a thing, γλώσσης A. Pr. 884; φωνῆς, παντὸς τοῦ σώματος, ἑωυτοῦ, Hp. Morb. 1.3, Art. 48, Morb. 2.6; ὀργῆς Th. 3.84; θυμοῦ Pl. Lg. 869a; ἀ. τῶν χειρῶν, of persons with their hands tied, D.H. 1.38; intemperate in the use of a thing, ἀφροδισίων, οἴνου, X. Mem. 1.2.2, Oec. 12.11; ἀ. κέρδους, τιμῆς intemperate in pursuit of them, Arist. EN 1147b33; with Preps., ἀ. πρὸς τὸν οἶνον Id. HA 594a10; περὶ τὰ πόματα Id. PA 691a3; c. inf., ἀ. εἴργεσθαί τινος unable to refrain from…, Pl. Sph. 252c. Adv. -τῶς, Ion. -τέως, διακεῖσθαι Hp. Acut. (Sp.) 55. abs. in moral sense, without command over oneself or one΄s passions, incontinent, Arist. EN 1145b11; ἀ. στόμα Ar. Ra. 838; νηδύς Aristias 3. Adv. ἀκρατῶς, ἔχειν πρός τι Pl. Lg. 710a. of things, uncontrolled, immoderate, δαπάνη AP 9.367 (Luc.); οὖρον… ἀκρατές incontinence of urine, Aret. SA 1.6; cf. ἀκρατί.

ές (κράτος),
1) ohne Kraft, schwach, γῆρας Soph. O.C. 1237 ; Hippocr.; Plut. Cor. 24.
2) τινός, schwach, in Beziehung auf Etwas, einer Sache nicht mächtig, so Hippocr. χειρῶν καὶ σκελέων, der Hände und Fuße nicht rühren kann, wie Dion.Hal. 1.38 ; τῆς κεφαλῆς Arist. anim. gen. 2.4, von Kindern, die den Kopf noch nicht halten können ; Luc. D. mar. 9.2 τῶν κεράτων τοῦ κριοῦ ἀκ. ἐγένετο, er konnte die Hörner nicht festhalten ; häufiger übertr., γλώσσης Aesch. Pr. 886 ; θυμοῦ Plat. Legg. IX.869a ; ὀργῆς Thuc. 3.84, der seine Zunge, seinen Zorn nichtmäßigen kann ; ἀκρ. γιγνόμενος ἐνίων ὧν λέγω Isocr. 12.95, einiges nicht verschweigen könnend ; ἐπιθυμιῶν Xen. Cyr. 5.1.13 ; ἀφροδισίων Mem. 1.2.2 ; οἴνου Oec. 12.11. Dah. absol., wer sich nicht mäßigen kann, unenthaltsam, ausschweifend, Xen. Mem. 4.5.4 ; oft Arist., z.B. Eth. N. 7.1 ff ; auch von Sachen, στόμα Ar. Ran. 887 ; δαπάναι, unmäßiger Aufwand, Luc. ep. 30 (XI.867).
• Adv. ἀκρατῶς, in denselben Bedtgn, ἔχειν πρός τι Plat. Legg. IV.710a.

ἀκρατής, -ές
(< κράτος), [in LXX: Pro.27:20 * ;]
__(a) powerless, impotent;
__(b) in moral sense, lacking self-control, incontinent: 2Ti.3:3.†
(AS)