ος, ον [ᾱ] contr. att. de ἀεκούσιος, qui s’est fait ou se fait contre le gré, d’où :
      1 involontaire, THGN. 1343 ; HDT. 2, 162 ; ESCHL. Ag. 802 ; PLAT. Def. 416 c ; p. opp. à ἑκούσιος, et joint à ἀϐούλητος, PLAT. Leg. 733 d ; joint à βίαιος, PLAT. Leg. 869 e ; avec un dat. de pers. ἀκ. τινι, PAUS. 4, 27, 1 ; 10, 2, 1 ; PLUT. Dem. 37, contre le gré de qqn ;
      2 contraint, forcé, d’où qui contraint : ἀκούσιοι ἀνάγκαι, THC. 3, 82, nécessités inévitables.

• Sup. -ώτατος, PLAT. Tim. 87 b.

➳ Ion. et poét. ἀεκούσιος, HDT. THGN. ll. cc. ; att. ἀκούσιος, THC. PLAT. ll. cc. ; mais ἁκούσιος (p. ἀ-ἑκούσιος) dans une inscr. att. CIA. 1, 1 b, 1 (av. 456 av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 57, § 26, 2 ; cf. p. 66, 2 ; ttef. ἀεκούσιος, SOPH. Tr. 1263. Fém. ion. ἀεκουσίη, LUC. Syr. 18.

Étym. ἀ, ἑκούσιος.

ον, Att. contr. for ἀεκούσιος.

ον, zsgzg. aus ἀ-εκούσιος (das fem. ἀκουσία stand Antipho 1.5 vor Bekker, der ἐκ προβουλῆς ἀκουσίως ἀποθανεῖν liest), unfreiwillig, θράσος Aesch. Ag. 777 ; nach Plat. Def. 416c τὸ παρὰ διάνοιαν ἀποτελούμενον, z.B. φόνος Antiph. III β 6 ; Plat. Legg. IX.867a u. öfter ; ebenso ἀδίκημα, βλάβη, nicht mit Absicht getan, ὁπόσα ἀγνοίᾳ ἐξαμαρτάνουσι Xen. Cyr. 3.1.38 ; unlieb, τινί, Plut. Demetr. 37 τοῖς μακεδόσι οὐκ ἀκούσιος ἦν ἡ μεταβολή ; Paus. 4.27.1 ; auch von Personen, Sp.
• Adv. ἀκουσίως, z.B. οὐδενὶ ἀκ. ἀφῖχθαι, allen erwünscht, Thuc. 3.31 ; οὐκ ἀκουσίως πολέμου ἥπτετο, gern, 2.8 ; wie Eur. El. 670.

unintentional (MT)