'ῆς (ἡ) [α]
   I partie aiguë d’un objet :
      1 pointe : ἔγχεος, PD. P. 1, 20 ; λόγχης, EUR. Suppl. 316 ; PLUT. Æmil. 19, d’une javeline, d’une lance ; p. anal. en parl. des extrémités du corps : ποδοῖν ἀκμαί, SOPH. O.R. 1034, la pointe des pieds ; ἀμφιδεξίοις ἀκμαῖς, SOPH. O.R. 1243, avec les deux mains ; fig. ἀ. ὀμμάτων, EL. (SUID.) ; cf. PLAT. Conv. 219 a, regard perçant (cf. lat. acies oculorum) ;
      2 tranchant : ξυροῦ ἀκμή, le tranchant d’un rasoir (v. ξυρόν) ;
   II fig. :
      1 le plus haut point (de force, de puissance, etc.) : ἀκμὴ τοῦ βίου, XÉN. Cyr. 7, 2, 7, ou τοῦ ζῆν, ATH. 266 c, la fleur de la vie, la force de l’âge ; ἥϐης, SOPH. O.R. 741, la fleur de l’âge ; σώματός τε καὶ φρονήσεως, PLAT. Rsp. 461 a, la pleine vigueur du corps et de l’intelligence ; ἐν ἀκμῇ εἶναι, PLAT. Phædr. 230 b, être dans toute sa force ; plur. ἐν αὐταῖς ταῖς ἀκμαῖς, ISOCR. 147 a, dans la force même de l’âge ; ἀκμὴ θέρους, XÉN. Hell. 5, 3, 19, le cœur de l’été ; p. suite, force, puissance : χερῶν ἀκμή, ESCHL. Pers. 1017, vigueur des bras ; fig. vigueur du style, HERMOG. 3, 249, 9 Walz ; périphr. ἀ. Θησειδᾶν, SOPH. O.C. 1066, la force des Théséides ;
      2 le moment où une chose est à point, le moment opportun : ἀ. γὰρ οὐ μακρῶν λόγων, SOPH. Ph. 12, car c’est le moment d’agir, non de longs discours ; avec un inf. κοὐκέτ' ἦν μέλλειν ἀ. ESCHL. Pers. 407, ce n’était plus le moment de différer, mais bien celui d’agir vivement ; εἰς ἀκμὴν ἐλθεῖν, EUR. H.f. 532 ; ἐπὶ τὴν ἀκμὴν ἥκειν, DÉM. 52, 7, être arrivé au comble ; ἀκμὴν λαμϐάνειν, ISOCR. 404, saisir l’occasion ; ἀκμὴν παριέναι, PLAT. Rsp. 460 c, ou διαφθείρειν, PLUT. Nic. 14, laisser se passer ou perdre l’occasion ; adv., ἀκμήν : au moment même, XÉN. An. 4, 3, 26, ou il n’y a qu’un instant, tout récemment, jusqu’à ce moment, POL. 1, 13, 12, etc. THCR. Idyl. 4, 60, etc.

➳ Dor. ἀκμά, PD. N. 3, 68, etc. ; d’où adv. ἀκμάν, THCR. Idyl. l. c.

Étym. R. indo-europ. *h₂eḱ-, pointu.

'

ἡ, (cf. ἀκή¹) point, edge ; prov., ἐπὶ ξυροῦ ἀκμῆς on the razor΄s edge (v. sub ξυρόν); ἀ. φασγάνου, ὅπλων, Pi. P. 9.81, Plb. 15.16.3 (pl.); ὀδόντων Pi. N. 4.63, etc. ; λόγχης ἀκμή E. Supp. 318; κερκίδων ἀκμαί S. Ant. 976; ἀμφιδέξιοι ἀ. both hands, Id. OT 1243; ποδοῖν ἀ.
feet, ib. 1034; ἔμπυροι ἀκμαί pointed flames, E. Ph. 1255, cf. πυρὸς ἀκμαί Epicr. 6codd.
highest or culminating point of anything, flower, prime, zenith, esp. of man΄s age, ἀκμὴ ἥβης S. OT 741; ἐν τῇδε τοῦ κάλλους ἀκμῇ Cratin. 195; σώματός τε καὶ φρονήσεως Pl. R. 461a; μέτριος χρόνος ἀκμῆς 460e; ὀξυτάτη δρόμου ἀ. ibid. ; ἀ. βίου X. Cyr. 7.2.20, etc. ; ἐν ταύταις ταῖς ἀ. Isoc. 7.37; ἐν ἀκμῇ εἶναι, of corn, to be ripe, Th. 4.2; ἀκμὴν ἔχειν τῆς ἄνθης Pl. Phdr. 230b; τοσοῦτον τῆς ἀ. ὑστερῶν Isoc. Ep. 6.4; τῆς ἀ. λήγειν begin to decline, Pl. Smp. 219a; — in various relations, ἀ. ἦρος spring-prime, Pi. P. 4.64; ἀ. θέρους mid-summer, X. HG 5.3.19; βραχεῖα ἀ. πληρώματος Th. 7.14; ἀ. τοῦ ναυτικοῦ flower of their navy, Id. 8.46; ἀ. τῆς δόξης Id. 2.42; ἡ ἀ. τῆς Σπάρτης, τῶν νέων Demad. 12; ἀ. νούσου crisis of disease, Hp. Acut. 38; — generally, strength, vigour, ἐν χερὸς ἀκμᾷ Pi. O. 2.63, cf. A. Pers. 1060; ἀ. ποδῶν swiftness, Pi. I. 8 (7).41, cf. A. Eu. 370; φρενῶν Pi. N. 3.39; συμπεσεῖν ἀκμᾷ βαρύς cj. Id. I. 4 (3).51; periphr. like βία, ἀκμὴ Θησειδᾶν S. OC 1066. Rhet., ἀκμὴ λόγου supreme effort, culmination, climax, Hermog. Inv. 4.4, Id. 1.10; pl., ib. 11, cf. Philostr. VS 1.25.7. of Time, like καιρός, the time, i.e.
best, most futing time, freq. in Trag., ἡνίκ’ ἂν δὴ πρὸς γάμων ἥκητ’ ἀκμάς S. OT 1492; ἔργων, λόγων, ἕδρας ἀκμή time for doing, speaking, sitting still, Id. El. 22, Ph. 12, Aj. 811; c. inf., κοὐκέτ’ ἦν μέλλειν ἀ. A. Pers. 407, cf. Ag. 1353; ἀπηλλάχθαι δ’ ἀ. S. El. 1338; σοὶ… ἀ. φιλοσοφεῖν Isoc. 1.3; ὁ καιρὸς ἔστ’ ἐπ’ αὐτῆς τῆς ἀκμῆς Ar. Pl. 256; ἐπ’ ἀκμῆς εἶναι, c. inf., to be on point of doing, E. Hel. 897; εἰς ἀκμὴν ἐλθὼν φίλοις in the nick of time, E. HF 532; ἐπ’ αὐτὴν ἥκει τὴν ἀκμήν it is come to the critical time, D. 4.41; ἀκμὴν εἴληφεν have reached a critical moment, Isoc. Ep. 1.1, cf. Plu. Sol. 12, 15, 2.656f.
eruption on face, Cass. Pr. 13, Aët. 7.110, 8.13 (f.l. ἀκνάς, whence mod.
acne).

ἡ (ἀκή, acies),
1) die Spitze, Schärfe ; ἐπὶ ξυροῦ ἀκμῆς, sprichw., auf der Schärfe des Schermessers, im entscheidenden Moment, Il. 10.173 νῦν γὰρ δη πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς ἢ μάλα λυγρὸς ὄλεθρος Ἀχαιοῖς ἠὲ βιῶναι (ἅπαξ εἰρημ.); Aristonic. Scholl. ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ τὰ πράγματα ἡμῶν τριχὸς ἤρτηται, ὅ ἐστιν ἐν ἐσχάτῳ κινδύνῳ ἐστὶν καὶ ἐπὶ ὀξύτητος κινδύνων, μεταφορικῶς ; – ἐπὶ ξ. ἀκ. ἔχεσθαι Her. 6.11 ; Theogn. 557 ; ἀκμη κερκίδων Soph. Ant. 964 ; βελέων Phil. 1036 ; φασγάνων Eur. Or. 1469 ; Pind. P. 9.84 ; ἔγχεος N. 6.54, λόγχας 10.60 ; Eur. Suppl. 316 ; Plut. Aemil. 19 ; ὅπλων Pol. 15.16.3 ; τριαίνης Luc. merc. cond. 3. Von den Extremitäten des Körpers, ποδῶν ἀκμαί Soph. O.R. 1034 ; κεράτων Ael. H.A. 10.10 ; Soph. sagt sogar ἀμφιδέξιοι ἀκμαί, die Spitzen beider Hände, O.R. 1243. Bei Eur. Bacch. 1159 sind ἔμπυροι ἀκμαί Flammenspitzen.
2) die höchste Blüte u. Kraft, ἥβης Soph. O.R. 741 ; ἰσχύος Pind. Ol. 1.96 ; τῶν νέων Ar. Eccl. 720 ; σώματος Plat. Rep. V.461a ; ἄνθης Phaedr. 230d ; βίου Xen. Cyr. 7.2.20. Dah. οἱ ἐν ἀκμῇ, die im besten Jünglingsalter, Pol. 6.37.9 ; ἀνὴρ ἀνθοῦσαν ἀκμὴν ἔχων Isocr. 5.10 ; ἐν αὐταῖς ταῖς ἀκμαῖς, entgegengesetzt dem παῖδες ὄντες, 7.57. Uebh. Kraft, χερῶν Aesch. Pers. 1017 ; vgl. Pind. Ol. 2.69 ; δεινὰ Θησειδᾶν ἀκμή Soph. O.C. 1068 ; τοῦ ναυτικοῦ Thuc. 8.46 ; ὀλίγη ἀκμὴ πληρώματος 7.14, wenige kräftige Mannschaft auf den Schiffen ; πρὶν τὸν σῖτον ἐν ἀκμῇ εἶναι, ehe das Getreide reif war ; ἀκμή θέρους Xen. Hell. 5.3.19, Hochsommer ; ἦρος Pind. P. 4.64 ; χειμῶνος Arr. 1.24.8.
3) Die rechte, angemessene Zeit, Plat. Def. 414a καιρὸς χρόνου ἀκμη πρὸς τὸ συμφέρον ; ἢν δ' ὑστερίζῃ τῆς τεταγμένης ἀκμῆς Alex. Ath. IX.379c (v. 10); ἀκμή σοι φιλοσοφεῖν Isocr. 1.3 ; καιρῶν ἀκμῆς τυχεῖν, den rechten Augenblick treffen, 2.33 ; παριέναι, διαφθείρειν Plat. Rep. V.460a ; Plut. Nic. 14 ; mit dem inf. Aesch. Pers. 399, Ag. 1326 ; Soph. El. 1330 ; ἀκμή ἔργων, rechte Zeit zum Handeln, El. 22 ; ἕδρας, zum Sitzen, Aj. 798 ; λόγων Phil. 12 ; vgl. Ar. Plut. 255 ; Plut. oft, z.B. πράξεων Nic. 14 ; εἰς ἀκμὴν ἐλθεῖν, zur rechten Zeit kommen, Eur. Herc.Fur. 526 ; πρὸς γάμων ἥκειν ἀκμάς, zu dem Punkte kommen, wo man heiraten soll, Soph. O.R. 1492 ; νῦν ἐπ' αὐτὴν ἥκει τὴν ἀκμήν, zum entscheidenden Augenblick, Dem. 4.41.
4) der höchste Grad einer Sache, δόξης Thuc. 2.42 ; vgl. 7.14, 8.46 ; ὀξυτάτη δρόμου ἀκμή Plat. Rep. V.460c ; μάχης Plut. Caes. 6 ; Pind. P. 1.11 ἐγχέων, Speerkampf ; πάθους Luc. Abdic. 16.

1. a point, edge : proverbial, ἐπὶ ξυροῦ ἀκμῆς on the rasor's edge (see. ξυρόν); ἀμφιδέξιοι ἀκμαί the fingers of both hands, (Sophocles Tragicus); ποδοῖν ἀκμαί the toes, (Sophocles Tragicus)
2. the highest point of anything, the bloom, flower, prime , of man's age, Lat. flos aetatis, ἀκμὴ ἥβης (Sophocles Tragicus); ἀκμὴ βίου (Xenophon Historicus); ἐν ἀκμῆι εἶναι = ἀκμάζειν, (Plato Philosophus); ἀκμὴν ἔχειν, of corn, to be ripe, (Thucydides); also of time, ἀ. ἦρος the spring- prime , (Pindar); ἀ. θέρους mid -summer, (Xenophon Historicus); ἀ. τῆς δόξης (Thucydides); periphrastic like βία, ἀκμὴ Θησειδᾶν (Sophocles Tragicus)
3. like καιρός, the best, most fitting time , [variant datesTragica Adespota; ἔργων, λόγων ἀκμή the time for doing, speaking, (Sophocles Tragicus); ἀκμή ἐστι, with infinitive, 'tis high time to do, (Aeschulus Tragicus); ἐπ᾽ ἀκμῆς εἶναι, with infinitive, to be on the point of doing, (Euripides); ἐπ᾽ αὐτὴν ἥκει τὴν ἀκμήν 'tis come to the critical time , (Demosthenes Orator)
4. ἀκμήν, accusative of ἀκμή, used as adverb, just , (Xenophon Historicus)
5. yet, still , (Theocritus Poeta Bucolicus) (ML)