(seul. prés. OD. 16, 432 et impf. 3 sg. ἀκάχιζε, Q. SM. 3, 112 [ᾰᾰ]) affliger ;

Moy. (seul. impér. -ίζεο, IL. 6, 486, ou -ίζευ, OD. 11, 486) s’affliger, être affligé.

Étym. R. indo-europ. *h₂eg^h-, peur ; cf. *ἄχω, ἄχος.

only pres., trouble, grieve, τινά Od. 16.432; — Med., μὴ… λίην ἀκαχίζεο θυμῷ be not troubled, Il. 6.486; c. part., μή τι θανὼν ἀκαχίζευ Od. 11.486.

(*ἈΧ, ἄχος), betrüben, τινά. Od. 16.432 ; pass. betrübt sein, Il. 6.486 ; μὴ θανὼν ἀκαχίζευ, darüber, daß du gestorben, Od. 11.486. Dazu gehören : aor.2 ἤκαχε : λαὸν Ἀχαιῶν Il. 16.822, ἥ ἑμάλιστα ἤκαχ' ἀποφθιμένη, durch ihren Tod, Od. 15.357 ; ἥκαχε Θεσπρωτούς, hatte sie geschädigt, Od. 16.427 ; med. μνηστῆρες ἀκάχοντο, waren traurig, neben κατήφησάν τ' ἐνὶ θυμῷ Od. 16.342 ; ἀκάχοιτο Il. 8.207 u. im Ggstz von γηθήσειεν 13.344 ; ἀκαχοίμην c. dat., θανόντι, Od. 1.236 ; c. gen. Il. 16.16. Aber Hes. Th. 868 ist ἀκαχών intr.; – aor. I. ἀκάχησε, τοκῆας Il. 23.223 ; – fut. ἀκαχήσει H.h. Merc. 286 ; – perf. ἀκάχημαι, ich bin betrübt, Od. 8.314, 19.95 ; ἀκαχήμενοι ἦτορ Od. 9.62 ; τινός Il. 11.702, 24.550 ; ἀκηχέμεναι 18.29 ; 5.364 ; ἀκάχησθαι 19.335. Dahin gehört ἀκηχέδατ' 17.637 für ἀκάχηνται, u. ἀκαχείατο 12.179 für ἀκάχηντο. – Oft bei alex. Dichtern ; auch Theocr. 8.91 hat ἀκάχοιτο. – Vgl. ἄχομαι, ἄχνυμαι.