ουσα, participial form, softly, silently, fem. ἀκέουσα Il. 1.565, Od. 11.142; dual. ἀκέοντε 14.195; also indecl., ἀκέων δαίνυσθε 21.89, cf. h.Ap. 404; Ἀθηναίη ἀκέων ἦν Il. 4.22, 8.459.

still, ruhig, schweigend ; Hom. siebzehnmal ; Il. 1.34 βῆ δ' ἀκέων (Chryses); 1.512 ἀκέων δὴν ἧστο (Zeus); 10.85 φθέγγεο, μηδ' ἀκέων ἐπ' ἔμ' ἔρχεο (Agamemnon); Od. 8.427 τοὺς ἀκέων συνέεργον (Odysseus); 10.52 ἦ ἀκέων τλαίην (Odysseus); 14.110 ἤσθιε πῖνέ τε οἶνον ἁρπαλέως ἀκέων (Odysseus); 17.465, 491, 20.184 ἀκέων κίνησε κάρη (Odysseus, Telemachus); 20.385 ἀκέων πατέρα προσεδέρκετο (Telemachus); 14.195 δαίνυσθαι ἀκέοντε (Odisseus u. Eumäus); 11.142 ἡ δ' ἀκέουσ' ἧσται σχεδὸν αἵματος ; Il. 1.565 ἀλλ' ἀκέουσα κάθησο : 569 ἀκέουσα καθῆστο ; 4.22, 8.459 Ἀθηναίη ἀκέων ἦν ; Od. 21.89 ἀλλ' ἀκέων δαίνυσθε καθήμενοι ; – Apoll.Rh. 3.85 ἀκέουσα, 1.765 optat. ἀκέοις. – Buttmann Lexil. 1.11 ff meint, ἀκέων sei ursprünglich adverbial gebrauchtes neutr. von ἄκαος, schweigend (α priv. u. χαίνω). nach der 2. Att. Decl., also eigentl. ἄκεων = ἄκαον ; mißverständlich sei dann das Wort für ein mascul. adjekt. (Partizip) angesehen worden, so daß man die Formen ἀκέουσα, ἀκέοντε, ἀκέοις bildete. Aristarch hielt ἀκέων für mascul.; Scholl. Aristonic. Il. 4.22 ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀκέων. ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα ἐξενήνεκται· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἡσύχως ; derselbe 8.459 Ἀθηναίη ἀκέων ἦν : ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα. Vgl. ἀκήν, ἀκᾶ, ἀκαλός – Il. 1.34 schrieb Zenodot ἀχέων, s. Aristonic. Scholl.; Od. 10.52 v.l. ἀέκων Scholl.