οῦ (ὁ) [ᾱ]
      1 lutteur, athlète ; ἀ. ἵππος, LYS. 157, 39 ; PLAT. Parm. 437 a, cheval de course ;
      2 homme exercé à, qui a l’expérience de : ἀ. πολέμου, PLAT. Rsp. 543 b, qui s’exerce à la guerre ; ἀ. τῶν καλῶν ἔργων, DÉM. 799, 16, habitué à la pratique des belles actions ; ἀ. γῆς, PHILSTR. 850, habile cultivateur.

➳ Poét. dor. ἀεθλητής, PD. N. 10, 51.

Étym. ἀθλέω.

contr. from ἀεθλητής, οῦ, ὁ : — combatant, champion; esp. in games, Pi. N. 5.49, 10.51 (in form ἀεθλητής), cf. Pl. R. 410b, IG 4.1508B (Epid.), etc. ; of Christian martyrs, Epist. Gall. ap. Jul. 454d, cf. JRS 10.53.
as Adj., ἀ. ἵππος a race-horse, Lys. 19.63, Pl. Prm. 137a. c. gen. rei, practised in, master of, πολέμου Pl. R. 543b; τῶν καλῶν ἔργων D. 25.97; βδελυρίας Theopomp.Hist. 217; τῶν ἔργων (sc. τῶν πολεμικῶν) Arist. Pol. 1321a26; τῆς ἀληθινῆς λέξεως D.H. Dem. 18; πάσης ἀρετῆς D.S. 9.1; οἵους ἡ γῆ τοὺς ἑαυτῆς ἀ. ἀποτελεῖ Philostr. Im. 2.24.

ὁ, Kämpfer, bes. der Wettkämpfer in den gymnischen Spielen, Athlet, Plat. οἱ περὶ τὸ σῶμα ἀθλ. Hipp. min. 364a ; von Pferden, Parm. 137a ; wie Lys. 19.63. Häufig übertr., durch Uebung Meister in etwas geworden, oft dem bloßen Theoretiker entgegengesetzt, τῆς ἀγωνιστικῆς περὶ λόγους ἦν ἀθλ. Plat. Soph. 231e ; πολέμου Rep. VIII.543b ; τῶν κατὰ πόλεμον ἔργων Pol. 15.9.4 ; καλῶν ἔργων Dem. 25.97 ; von Schiffern, Pol. 1.59.12.