ἀ·θέσφατος, ος, ον [φᾰ] que les dieux mêmes ne sauraient exprimer, càd. dont on ne peut dire la grandeur, la beauté : νὺξ ἀ. OD. 11, 373, nuit sans fin ; ὕμνος ἀ. HÉS. O. 660, chant d’une inexprimable beauté ; une fois dans les Trag. : ἀ. θέα, EUR. I.A. 232, spectacle admirable.

ον, beyond even a god΄s power to express, unutterable; or not according to a god΄s utterance, unblest, portentous, awful, ὄμβρος, θάλασσα, νύξ, Il. 3.4, Od. 7.273, 11.373; vast, ἀ. οἶνος, σῖτος, Od. 11.61, 13.244; βόες 20.211; of great beauty, ὕμνος Hes. Op. 662; φρὴν ἱερὴ καὶ ἀ. Emp. 134.4. — Once in Trag., ἀ. θέα E. IA 232 (lyr.).

so groß, daß es ein Gott nicht aussprechen kann, Buttmann Lex. I.167, unermeßlich, ὄμβρος II. 3.4, πολὺν ὄμβρον ἀθέσφατον 10.6, θάλασσα Od. 7.273, νὺξ δ' ἥδε μάλα μακρή, ἀθέσφατος 11.373, αἵδε δὲ νύκτες ἀθέσφατοι 15.392, οἶνος 11.61, σῖτος Od. 13.244, von Kühen (βόες) αἱ μὲν γίγνονται ἀθέσφατοι Od. 20.211 ; – ὕμνος Hes. O. 660 ; θέα Eur. Iph.A. 216.