όνος (ἡ) :
      1 rossignol, HÉS. O. 201 ; ESCHL. Ag. 1149 ; SOPH. El. 107, 142, etc. ; d’où chant de rossignol, chant, CALL. Ep. 47 ;
      2 p. ext. chantre : ἀηδόνα Μοισᾶν, EUR. Ph. 328, chantre des Muses, poète.

➳ Masc. ὁ ἀ. ANTH. 7, 44.

Étym. p.-ê. pré-grec, plutôt que le rapprochement avec ἀείδω.

όνος, ἡ (ὁ, v. infr.), (< ἀείδω) songstress, i.e.
the nightingale, Hes. Op. 203, etc. ; Πανδαρέου κούρη, χλωρηὶς ἀ., i.e.
living in the greenwood, Od. 19.518; χλωραύχην ἀ. Simon. 73; — metaph, of a poet, B. 3.98, cf. E. Fr. 588 (lyr.), AP 7.44 (Ion), Hermesian. 7.49; also of the poet΄s song, τεαὶ ἀηδόνες thy strains, Call. Epigr. 2.5; ζωούσας ἔλιπες γὰρ ἀηδόνας IG 14.2012.
metaph, cicada, AP 7.190 (Anyte).
mouthpiece of a flute, E. Fr. 556; the flute itself, ib. 931.
metaph, of shuttle, AP 6.174 (Antip.Sid.). — Masc., only Ion l.c. ; Ἀττικὸς ἀνὴρ τὸν αἴγα λέγει ὥσπερ καὶ τὸν ἀηδόνα Eust. 376.24.

όνος, auch wie von ἀηδώ gen. ἀηδοῦς Soph. Aj. 607, dat. ἀηδοῖ Ar. Av. 679, ἡ, die Nachtigall (ἀείδω, die Sängerin), Hom. einmal, Od. 19.518 ὡς δ' ὅτε Πανδαρέου κούρη χλωρηὶς ἀηδών καλὸν ἀείδῃσιν ἔαρος νέον ἱσταμένοιο, δενδρέων ἐν πετάλοισι καθεζομένηπυκινοῖσιν ; Hes. O. 201, Tragg. u. sonst. – Uebtr., Gedicht, Callim. 47 (VII.80), ad. 519 (IX.184); auch Dichterin, Hermesian.; sogar ὁ ἀηδών, Ep.adesp. 535 (VII.44). Die Heuschrecke, ἡ κατ' ἄρουραν ἀηδών Anyt. 14 (VII.190); so auch das Webschiff, Antip.Sid. 22 (VI.174). Bei Lycophr. 653 heißen so die Sirenen.