ἀδικέω-ῶ (impf. ἠδίκουν, f. ἀδικήσω, ao. ἠδίκησα, pf. ἠδίκηκα) [ᾰῐ]
   I intr.
      1 être injuste, commettre une injustice, avoir un tort, être coupable, HH. Cer. 368 ; ATT. (PLAT. Gorg. 474 b, etc.) ; τὸ ἀδικεῖν ἐστι τὸ βλάπτειν ἑκόντα παρὰ τὸν νόμον, ARSTT. Rhet. 1, 10, être injuste (ἀδικεῖν) c’est nuire volontairement, contrairement à la loi ; ἀδ. ἀδικίαν ou ἀδίκημα, PLAT. Rsp. 344 c, 409 a, etc. commettre une injustice ou une faute ; ἀδ. πολλά, PLAT. Conv. 188 b, etc. avoir beaucoup de torts ; οὐδὲν ἀδ. PLAT. Conv. 188 a, n’avoir aucun tort ;
      2 particul. être coupable au regard de la loi, agir illégalement : Σωκράτης ἀδικεῖ ποιῶν… καὶ διδάσκων, PLAT. Ap. 19 b, Socrate est coupable en faisant… et en instruisant ; ὁ ἀδικῶν, ATT. le délinquant, l’accusé ; ὁ ἀδικούμενος, ATT. le plaignant, l’accusateur ;
   II tr.
      1 faire tort à, nuire à : τινα, HDT. 1, 112, etc. ; περί τινα, PLAT. Leg. 854 e, à qqn ; περί τι, CIA. 2, 811 c, 154 (323 av. J.C., v. Meisterh. p. 181, 45) causer un dommage en ce qui regarde qqe ch. ; avec double rég. : τί τινα, ATT. (PLAT. Theæt. 174 c, Prot. 310 d, etc.) ; τινα περί τινος, PLAT. Leg. 854 e ; τινα εἴς τι, ARSTT. Rhet. 2, 12, 15, à qqn en qqe eh. ; τὰ μέγιστα, τὰ ἔσχατα ἀδ. τινα, ATT. causer les plus grands dommages à qqn ; au pass. (f. ἀδικήσομαι, postér. -ηθήσομαι) subir une injustice, un tort, un dommage, THC. 1, 77 ; ὑπό τινος, LUC. Tim. 38, de la part de qqn ; εἴς τι, EUR. Med. 265, en qqe ch. ; μεγάλα ἀδικεῖσθαι, ESCHN. 65, 35, subir de grands dommages ;
      2 au sens matér. gâter, endommager, avarier, THC. 2, 71, etc., XÉN. Eq. 6, 3.

➳ Prés. au sens du pf. « j’ai commis une faute », d’où « je suis coupable », ANT. 4, δ, 9 Baiter-Sauppe ; XÉN. An. 7, 7, 31 ; PLAT. Rsp. 359 a, etc. Prés. éol. 3 sg. ἀδικήει, SAPPH. 1, 20. Impf. ion. ἠδίκεον, HDT. 1, 121. Fut. moy. ἀδικήσομαι, au sens pass. EUR. I.A. 1437 ; THC. 5, 56, etc. Fut. pass. -ηθήσομαι, APD. 1, 9, 23. Au lieu du part. pf. pass. ἀδικειμένος dor. p. ἠδικημένος, v. ἀδικείμενος.

Étym. ἄδικος.

Aeol. ἀδικήω Sappho 1.20, Dor. ἀδικήω Tab.Heracl. 1.138; Ion. impf. ἠδίκεον or -ευν Hdt. 1.121; — Pass., fut. in med. form ἀδικήσομαι E. IA 1436, Th. 5.56, etc. ; also ἀδικηθήσομαι Apollod. 1.9.23, etc. : — to be ἄδικος, do wrong (defined by Arist. Rh. 1368b6 τὸ βλάπτειν ἑκόντα παρὰ τὸν νόμον, cf. ἀδίκημα), τῶν ἀδικησάντων τίσις ἔσσεται those who have sinned, h.Cer. 367; freq. in Hdt. and Att. ; τἀδικεῖν wrong-doing, S. Ant. 1059; τὸ μὴ ἀδικεῖν righteous dealing, A. Eu. 85, 749; — in legal phrase, do wrong in the eye of the law, the particular case being added in part., as Σωκράτης ἀ.… ποιῶν… καὶ διδάσκων Pl. Ap. 19b, cf. X. Mem. 1.1.1; c. acc. cogn., ἀδικίαν, ἀδικήματα, etc., Pl. R. 344c, 409a, cf. Arist. Rh. 1389b7; also ἀ. οὐδὲν ἄξιον δεσμοῦ Hdt. 3.145; ἀ. πολλά, μεγάλα, etc., Pl. Smp. 188a, al. ; οὐδέν, μηδὲν ἀ. ib., al. ; — ἀ. περὶ τὰ μυστήρια D. 21.175, cf. IG 2.811c154; ἀ. εἰς πόλιν, κτῆμα, Lib. Or. 15.39, 31.7; — in games or contests, play foul, Ar. Nu. 25, Arist. EN 1123b32. in pres., to be in the wrong, εἰ μὴ ἀδικῶ γε if I am not mistaken, Pl. Chrm. 156a. trans. c. acc. pers., wrong, injure, Archil. Supp. 2.13, Sappho 1.20, Epich. 286, Hdt. 1.112, etc. : — ruin, of a girl, Men. Georg. 30; c. dupl. acc., wrong one in a thing, Ar. Pl. 460; ἃ πολλοὺς ὑμῶν ἠδίκηκεν D. 21.129; μείζον’ ἢ ἐλάττονα ἀ. τινά 20.124; ἀ. ἀδικίαν περί τινας Pl. Lg. 854e; — Pass., to be wronged, injured, μὴ δῆτ’ ἀδικηθῶ S. OC 174; ἀ. εἴς τι E. Med. 265; μέγιστα ἀ. Aeschin. 3.84; οὔτ’ ἀδικεῖ οὔτ’ ἀδικεῖται Pl. Smp. 196b, etc. ; pres. ἀδικεῖται, ἀδικούμενος used for the pf. ἠδίκηται, ἠδικημένος (v. supr. 1), Antipho 4.4.9, Pl. R. 359a; c. acc., to be defrauded of, μισθὸν ἀδικίας v.l. in 2 Ep. Pet. 2.13.
harm, injure, ἀ. γῆν Th. 2.71, etc. ; ἵππον X. Eq. 6.3; esp. in Medical sense, ἄνθρωπον Hp. Nat. Hom. 9; νεφρούς Diph. Siph. ap. Ath. 2.62f; τέμνειν καὶ θλᾶν καὶ ὁπωσοῦν ἄλλως ἀ. Gal. UP 13.8, cf. Archig. ap. Philum. Ven. 14.

ein ἄδικος sein, bei H.h. Cer. 367, den Göttern die verdiente Ehrfurcht versagen ; τὰ τῶν θεῶν ἀδικεῖν Eur. Phoen. 972 ; gew. wie Arist. rhet. 1.9 erkl.: τὸ ἀδικεῖν ἐστὶ τὸ βλάπτειν ἑκόντα παρὰ τὸν νόμον, d.i. absichtlich und wider das Gesetz Jemandem schaden, ihn beeinträchtigen, beleidigen ; Aesch. abs. τὸ μὴ 'δικεῖν Eum. 85, 661, 719, wie Eur. Phoen. 527, Unrecht tun, wo der Ggstz εὐσεβεῖν, wie Xen. οἱ ἀδικοῦντες entgegengesetzt den ἀναίτιοι, Hell. 1.7.10, u. so öfter in Prosa absolut (praes. ἀδικῶ, ich habe ein Unrecht begangen); auch im mildern Sinne, ἠδίκουν ἂν οὐκ ἀγανακτῶν τῷ θανάτῳ Plat. Phaed. 63b, so wäre es wohl Unrecht von mir, daß ich nicht ; – Soph. schon mit dem acc., Phil. 1024 ; dah. auch pass., ἀδικηθῶ O.C. 171, u. so gew. in att. Prosa, seltener περί τινα oder εἴς τινα. Auch die Sache wird noch durch ein pronomen ausgedrückt, im acc. hinzugesetzt : τί οὖν ἀδικοῦμεν τοῦτό σε Ar. Plut. 460, was tun wir dir hierin für Unrecht ; so ἀδικεῖν τινα τὰ μέγιστα, τὰ ἔσχατα, Plat. μεγάλα ἀδικήματα Alc.I, 113d ; ἀδικίαν Rep. I.344c, III.404d – γῆν ἀδικεῖν, das Land verwüsten, Thuc. 2.71, u. öfter ; Sp., wie Plut. brauchen es auch von leblosen Dingen.
Pass. mit fut. ἀδικήσομαι Eur. I.A. 1437 ; Thuc. 5.56, 6.87 ; Plat. Gorg. 509d ; Isocr. 2.16 Bekker ; beeinträchtigt, ungerecht behandelt werden, Unrecht leiden, τὸ ἀδικεῖν τοῦ ἀδικεῖσθαι κάκιον Plat. Gorg. 473a ; αὐτὸς ἠδίκημαι τοῦτο ὑπὸ σοῦ Luc. Tim. 38 ; vgl. τρία μέγιστα ἠδίκησθε Aesch. 3.84. Bei Plat. Rep. IV.430e, X.608d, Charm. 156a ist εἰ μὴ ἀδικῶ eine bescheiden ausgedrückte Behauptung, etwa : wenn ich nicht irre, d.i. u. das mit Recht.

ἀδικέω, -ῶ
(< ἄδικος), [in LXX for עשׁק, עוה, etc. ;]
__1. intrans., to be ἄδικος, do wrong, act wickedly or criminally: Act.25:11, 1Co.6:8, 2Co.7:12, Col.3:25, Rev.22:11; to do hurt, Rev.9:19.
__2. Trans.
__(a) to do some wrong: ὃ ἠδίκησεν, Col.3:25; to wrong some one, Mat.20:13, Act.7:26, 27 25:10, 2Co.7:2, Gal.4:12, Phm 18, 2Pe.2:13; pass., Act.7:24, 2Co.7:12; mid., 1Co.6:7 (suffer . . . to be wronged; WM, §38, 3; but see Bl., §54, 5; and cf. ἀποστερέω);
__(b) to injure, hurt: Luk.10:19 Rev.2:11 6:6 7:2, 3 9:4,10 11:5.
† (AS)