ή, όν [ᾰ]
      1 digne d’admiration, noble, magnifique, IL. 3, 268 ; OD. 11, 213, etc. ; PD. P. 4, 127 ; ESCHL. Pers. 986 ;
      2 brillant, ARAT. 71 ; MAN. 2, 129.

• Sup. -ότατος, OD. 15, 229 ; MAN. l. c.

Étym. inconnue ; p.-ê. pré-grec, ou lien avec ἄγαμαι.

ή, όν, in Hom. almost always of kings or heroes, illustrious, noble, κήρυκες Il. 3.268; Περσεφόνεια Od. 11.213; πομπῆες noble guides, 13.71, cf. Pi. P. 4.72; once in Trag., Πέρσαις ἀγαυοῖς A. Pers. 986 (lyr.); Sup. -ότατος Od. 15.229. of things, brilliant, glorious, δῶρον h.Merc. 442; θρόος Pi. Pae. 9.36; esp. of stars, Arat. 71, al., Man. 2.14 (Sup.); — in late Prose, Hierocl. in CA 4 p. 425M. (Perh. α intens., γαίω, cf. Hdn. Gr. 2.166.)

ή, όν (α-Γαμαι, vgl. γαίω, γαυρός, gaudeo, also Wurzel ΓαϜ, VLL ἔνδοξος), nur p., verehrungswürdig, Περσεφόνεια Od. 11.213, 226 ; Beiwort vieler Helden : erlaucht ; ganzer Völker, geachtet, berühmt, z.B. Φαίηκες Od. 13.304, Τρῶες Il. 10.563 ; θεράποντες 13.281, κήρυκες 3.268, μνηστῆρες Od. oft, die erlauchten ; πομπῆες, treffliche Geleiter, Od. 13.71 ; superlat. ἀγαυότατος Od. 15.229. Νηλέα τε μεγάθυμον, ἀγαυότατον ζωόντων. – Hes. οὐρανίωνες, Th. 462 ; Aesch. Πέρσαι, Pers. 948 ; Pind. Αἰολίδαι, P. 4.72 ; Φυλεύς, Theocr. 25.55 ; Orph. oft. Bei Arat. Phaen. 71 u. Maneth. II.14, 131, ἀγαυότατος ζωδιακός, hell.