ἀ·γήραος, ος, ον, IL. 2, 447, etc. ; OD. 5, 136, etc. ; HÉS. Th. 955 ; par contr. ἀγήρως, ως, ων :
      1 qui ne vieillit pas, toujours jeune, IL. 8, 539, etc. ; OD. 5, 136, etc. ; HÉS. Th. 949 ; SOPH. Ant. 608 ;
      2 qui ne peut vieillir, impérissable (gloire, bienfait, etc.) THC. 2, 43 ; EUR. Suppl. 1178 ; PLAT. Phil. 15 d.

➳ Formes contr. seules att. ; dans Hom. nom. sg. ἀγήρως, OD. 5, 218 ; acc. pl. ἀγήρως, OD. 7, 94 ; nom. duel ἀγήρω, IL. 12, 323 ; en outre, acc. sg. ἀγήρων, HH. Cer. 252 et ἀγήρω, HÉS. Th. 949 ; nom. pl. ἀγήρῳ, HÉS. Th. 277 ; dat. pl. ἀγήρῳς, AR. Av. 629.

Étym. ἀ, γῆρας.

ον, Att. contr. ἀγήρως, ων (of which Hom. uses nom. dual ἀγήρω (v. infr.), nom. sg. and acc. pl. ἀγήρως Od. 5.218, al.); acc. sg. ἀγήρων h.Cer. 242; ἀγήρω Hes. Th. 949, Jul. Or. 4.142b; nom. pl. ἀγήρῳ Hes. Th. 277; dat. ἀγήρῳς Ar. Av. 689: — ageless, undecaying, ἀθάνατος καὶ ἀγήρως ἤματα πάντα Il. 8.539; σὺ δ’ ἀθάνατος καὶ ἀ. Od. 5.218; ἀγήρω τ’ ἀθανάτω τε Il. 12.323, cf. Hes. Th. 949; ἀπήμαντος καὶ ἀ. ib. 955; ἄνοσοι καὶ ἀ. Pi. Fr. 143; ἀ. χρόνῳ δυνάστας S. Ant. 608 (lyr.). of things, once in Hom., of the aegis, Il. 2.447; κῦδος ἀ. Pi. P. 2.52; χάριν τ’ ἀγήρων ἕξομεν E. Supp. 1178; in Prose, τὸν ἀγήρων ἔπαινον Th. 2.43; ἀθάνατον καὶ ἀ. πάθος Pl. Phlb. 15d, etc.

in den Homer. Scholl. als Variante Od. 5.136 ἀθάνατον καὶ ἀγήραον, Il. 2.447 ἀγήραον ἀθανάτην τε ; an beiden Stellen las Aristarch ἀγήρων, s. Didym. in den Scholl. Vgl. unten ἀγήρως. – Hes. Theog. 955 ἀπήμαντος καὶ ἀγήραος ; κῦδος Pind. P. 2.52.