ἀ·ϐίωτος, ος, ον :
      1 qu’on ne peut vivre : βίος ἀϐ. EUR. Alc. 241 ; AR. Pl. 969 ; DÉM. 557 fin, vie intolérable ; ἀϐίωτον ζῆν, PLAT. Leg. 926 b, vivre d’une vie intolérable ; abs. ἀϐίωτον (s.-e. ἐστί) PLAT. Rsp. 407 a, ce n’est pas une vie ;
      2 subst. τὸ ἀϐίωτον, c. κώνειον, DIOSC. 4, 79.

Étym. ἀ, βιόω.

ον, (< βιόω) not to be lived, insupportable, ἀ. πεποίηκε τὸν βίον Ar. Pl. 969; ἀ. ζῶμεν βίον Philem. 93.7, cf. 90.7, Boeth. Stoic. 3.266; ἀ. χρόνον βιοτεῦσαι E. Alc. 242; ἀ. ᾤετ’ ἔσεσθαι τὸν βίον αὑτῷ D. 21.131; ἀ. ἡγουμένων τὸ καταγνωσθῆναι Phld. Mort. 35; — ἀβίωτόν [ἐστι] life is intolerable, Pl. R. 407a; ἀ. ζῆν Id. Lg. 926b; ἀ. ἡμῖν E. Ion 670. Adv. ἀβιώτως, ἔχειν Plu. Dio 6; αἰσχρῶς καὶ ἀ. διατεθῆναι Id. Sol. 7.
ἀβίωτον, τό, = κώνειον, Ps.-Dsc. 4.78.

nicht zu leben, unerträglich, βίος Eur. Hipp. 821, ch.; Plat. Polit. 288e, u. Redner oft, z.B. Lys. 6.31 ; Aesch. 1.183 ; Dem. 24.141 ; χρόνος Eur. Alc. 248 ; αἰών Xen. Cyr. 3.3.24 ; ἀβίωτόν ἐστι, man kann nicht leben, Plat. Menex. 246d ; ἀβ. ζῆν Legg. XI.926b ; vgl. Eur. Ion 676 ; Herc.F. 1257.
• Adv., ἀβιώτως διετέθησαν ὑπὸ λύπης Plut. Hol. 7, sie mochten vor Traurigkeit nicht leben ; ἔχειν, vom Kranken, aufgegeben sein, Dio. 6.