ἀ·ϐέϐαιος, ος, ον, non ferme, d’où :
      1 non fixe, mobile (œil) ARSTT. H.A. 1, 10, 3 ; p. suite, inconstant, en parl. de choses (amitié, fortune, etc.) ARSTT. Eud. 7, 2, 15 ; en parl. de pers. DÉM. 1341 fin ; ARSTT. Nic. 9, 12, 3 ;
      2 non sûr, incertain (remède) HPC. Aph. 1245.

• Sup. -ότατος, ALEX. (Com. fr. 3, 520).

Étym. ἀ, βέϐαιος.

ον, unreliable, of remedies, Hp. Aph. 2.27; ἀβεβαιότατον ὧν κεκτήμεθα (sc. πλοῦτος) Alex. 281, cf. Men. 128; ὀφθαλμὸς ἀ.
unsteady, Arist. HA 492a12; metaph, τύχη Democr. 176, cf. Plb. 15.34.2; αἰτία Epicur. Ep. 3, p. 65U. ; φιλία Arist. EE 1236b19; τὸ ἀ. = ἀβεβαιότης, Hierocl. in CA 2 p. 422M., Heraclit. Ep. 7; ἐξ ἀβεβαίου from an insecure position, Arr. An. 1.15.2. of persons, unstable, fickle, D. 58.63, Arist. EN 1172a9.
Adv. -ως Men. Georg. Fr. 2.

unbeständig, von Personen u. Sachen, (ὁ πλοῦτος) ἀβεβαιότατόν ἐστιν ὧν κεκτήμεθα, Alex. bei Stob. Flor. 95.8 ; ὁ δῆμος Dem. 53.63 ; Plut. verb. es mit εὐμετάβολος, superstit. 10 ; τύχη Luc. Icarom. 4 ; τὸ τῆς τύχης ἀβ., die Unbeständigkeit, Char. 18 ; Pol. 15.34.
• Adv., ἀβεβαίως τρυφᾷ Men. bei Stob. 165.28.