I Act. (seul. ao.) :
      1 troubler l’esprit, frapper de vertige ou de folie, d’où au pass. (seul. ao.) avoir l’esprit égaré, IL. 19, 136 ; OD. 4, 503, 509 ; 21, 301 ;
      2 frapper d’une calamité, causer un malheur, IL. 8, 327 ; OD. 10, 68 ;
   II Moy. :
      1 tr. (seul. prés. et ao.) troubler l’esprit, égarer, tromper, IL. 19, 95, 129 ;
      2 intr. (seul. ao.) commettre une faute par aveuglement d’esprit, IL. 9, 116, 119, etc.

➳ Act. ao. ἄασα, IL. 8, 237 [ᾰᾰ]; OD. 10, 68 [ᾱᾱ]; 21, 296 [ᾱᾰ]; MATR. (ATH. 135 b) [ᾰᾱ], par contr. 3 sg. ἆσε, OD. 11, 61 ; inf. ἆσαι, ESCHL. fr. 428 ; part. ἄσας [ᾱσ] SOPH. fr. 554. Pass. ao. ἀάσθην [ᾰᾱ] IL. 19, 113 ; OD. 21, 301 ; HÉS. O. 283 ; [ᾱᾱ] HH. Cer. 246. Moy. prés. 3 sg. contr. ἀᾶται, IL. 19, 129 ; ao. ἀασάμην, IL. 9, 119 [ᾱᾰ]; 3 sg. ἀάσατο, IL. 9, 537 [ᾰᾱ] 11, 340 [ᾱᾱ] ; par contr. ἄσατο, IL. 19, 95 [ᾱσ].

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *h₂euh₂- p. proto-grec *awa-je/o, endommager ; cf. *awa-teh₂- d’où ἀάτη et, p. contr., ἄτη, erreur.

(seul. 3 sg. prés. pass. ἄαται) rassasier, HÉS. Sc. 101 dout.

Ep. Verb (twice in Trag., v. infr.), used by Hom. in aor. Act. ἄᾰσα (ᾱᾱσαν Od. 10.68, later ᾰᾱσε prob. in Matro Conv. 29) contr. ἆσα, Med. ἀασάμην (ἀᾱσατο, v.l. ἀάσσατο, Il. 9.537) contr. ἀσάμην, Pass. ἀάσθην ; pres. only in 3 sg. Med. ἀᾶται Il. 19.91: — hurt, damage, always in reference to the mind, mislead, infatuate, of the effects of wine, sleep, divine judgements, etc., ἄασάν μ’ ἕταροί τε κακοὶ πρὸς τοῖσί τε ὕπνος Od. 10.68; ἆσέ με δαίμονος αἶσα κακὴ καὶ… οἶνος 11.61; φρένας ἄασε οἴνῳ 21.297; of love, θαλερὴ δέ μιν ἄασε Κύπρις Epic. ap. Parth. 21.2; inf. ἆσαι A. Fr. 417; part. ἄσας S. Fr. 628; — Med., Ἄτη ἣ πάντας ἀᾶται Il. 19.91 ; — Pass., Ἄτης, ᾗ πρῶτον ἀάσθην Il. 19.136, cf. Hes. Op. 283, h.Cer. 258.
II. Intr. in aor. Med., to be infatuated, act foolishly, ἀασάμην Il. 9.116, etc. ; ἀάσατο δὲ μέγα θυμῷ ib. 537, 11.340; καὶ γὰρ δή νύ ποτε Ζεὺς ἄσατο 19.95, Aristarch., v.l. Ζῆν’ ἄσατο (sc. Ἄτη), cf. Sch. Ven. ad loc. ; εἴ τί περ ἀασάμην A.R. 1.1333; ἀασάμην… ἄτην 2.623.
(ἀϜάω, cf. ἀτάω.)

(Wurzel *Ϝα od. *ἀϜα, vgl. αὐάτη, u. Buttmann Lexil. p. 223 ff.), Hom. act. nur aor. I. schaden, Ζεῦ, ἦ ῥά τιν' ἤδη τῇδ' ἄτῃ ἄασας Il. 8.237 ; ἄασάν [– – –] μ' ἕταροί τε κακοί, πρὸς τοῖσί τε ὕπνος Od. 10.68 ; besonders geistig : betören, verblenden, οἶνος καὶ Κένταυρον - ἄασε Od. 21.296 [– ◡ ◡] u. 287 ἐπεὶ φρένας ἄασεν οἴνῳ ; so ἆσέ με δαίμονος αἶσα κακὴ καὶ οἶνος Od. 11.61. – Med. praes. in ders. aktiven Bedeutung ἄτη, ἣ πάντας ἀᾶται Il. 19.91, 129. – Aor. I. med. ich betörte mich, verging mich (VLL ἐβλάβην, ἄτῃ περιέπεσον), ἀασάμην [– ◡ ◡], Il. 9.116, 119 u. 19.137, wo das dabeistehende καί μευ φρένας ἐξέλετο Ζεύς es dem 136 vorangehenden ἀάσθην gleichstellt ; ἀάσατο μέγα θυμῷ, er hatte sich sehr verblendet, war betört im Geiste, Il. 9.537, 11.340 [– ◡ ◡]. Aber aktivisch Ζῆν' ἄσατο [– ◡ ◡] Il. 19.95, wo jedoch nach Tidymus (s. Scholl.) Aristarch und die Mehrzahl lasen Ζεὺς ἄσατο. – Ap.Rh. 2.623 verbindet ἤμβροτον ἀασάμην τε κακὴν ἄτην. – Pass. aor. I. ἀάσθη, wurde verblendet, Il. 16.635, 13.113, Od. 4.503, … φρεσὶν ᾗσιν ἀασθείς 21.361, h.Cer. 247, νήκεστον ἀάσθη Hes. O. 231. Vgl. ἄτη.

Nebenform von ἄω, sättigen, ἄαται πολέμοιο Hes. He. 101, welche Form Göttling als fut. erklärt.