ου (ὁ) :
   I bruit, son inarticulé, en gén. HH. Merc. 285 ; particul. bruit produit par un choc, ARSTT. H.A. 4, 9, 1, etc. ; p. opp. à φωνή, ARSTT. An. 2, 8, 11 ; H.A. 4, 9, 8 ; en parl. des consonnes, DH. Comp. 14 ; particul. du sigma, PLAT. Theæt. 203 b ; joint à ἤχοις, PLUT. M. 1010 a, etc. ; son d’un instrument (flûte, EUR. Bacch. 987 ; lyre, EUR. Cycl. 443 ; trompette, PAUS. 2, 21, 3) ; bruit d’une porte, AR. Ran. 604 ; PLAT. Conv. 212 c, etc. ; mugissement de la mer, PLUT. M. 160 e ; bruit du vent, PLAT. Rsp. 397 a ; bruit de pierres qui tombent et roulent, XÉN. An. 4, 2, 4 ; bruit de gens qui vont et viennent, THC. 3, 22 ; du trot des chevaux, XÉN. Eq. 1, 3 ; d’un cliquetis d’armes, PLUT. M. 202 d, Cam. 5, etc. : au plur. joint à θόρυϐοι, PLAT. Rsp. 413 d, etc. ;
   II particul. :
      1 bruit sonore et vain, EUR. Rhes. 565 ; bavardage, SOPH. Aj. 1117 ; EUR. Ion 639 ;
      2 langage sonore, emphase, en parl. de la langue d’Eschyle, AR. Nub. 1367, Ran. 492 ; en gén. DH. Pomp. 2, 11 ;
      3 nom sonore, ALCIPHR. 2, 3, p. 234.

Étym. inconnue.

ὁ, noise (prop. of one thing striking against another, Arist. de An. 420a21; or of insects, which produce a sound, but not by the larynx, Id. HA 535a28; opp. φωνή, Id. de An. 420b29, HA 535b31, al. ; ψόφος μόνον [τὸ σῖγμα] Pl. Tht. 203b, cf. Lg. 669d, Aristox. ap. D.H. Comp. 14); first in h.Merc. 285, ἄτερ ψόφου· γλώσσης ψ. E. HF 229; φιλημάτων S. Fr. 537; ψόφοι ἀνέμων Pl. R. 397a; of rolling stones, X. An. 4.2.4; of footsteps, ψόφῳ τῷ ἐκ τοῦ προσιέναι αὐτοὺς ἀντιπαταγοῦντος τοῦ ἀνέμου Th. 3.22, cf. Hdt. 7.218; of knocking at a door, Ar. Ra. 604 (lyr.), Pl. Smp. 212c; cf. ψοφέω 11; crash of a falling building, Th. 4.115; also of musical instruments, λωτοῦ, κιθάρας, E. Ba. 687, Cyc. 443; of a trumpet, Paus. 2.21.3.
mere sound, noise, τοῦ σοῦ ψ. οὐκ ἂν στραφείην your noise will never turn me, S. Aj. 1116; κενὸς ψ. E. Rh. 565; εὐδοξία ψόφος ἐστὶ μαινομένων ἀνθρώπων Diog. ap. Arr. Epict. 1.24.6; ψόφοι mere sounds, of high-sounding words or names, ὁ μὴ φρονῶν… ψόφοις ἁλίσκεται Men. 737, cf. Alciphr. 2.3, Luc. DMeretr. 15.3, Arr. Epict. 2.6.19; ψόφου πλέως, of Aeschylus, Ar. Nu. 1367; ὁ ψ. τῶν ῥημάτων, of his language, Id. Ra. 492.

ὁ, Ton, Schall, Laut, Geräusch, Getöse, Lärm ; von jedem unartikulierten Schalle ; zuerst bei H.h. Merc. 285 ; Ggstz der artikulierten φωνή, s. Hemsterh. Luc. iud. voc. 2 u. Arist. H.A. 4.9 ; φιλημάτων Soph. frg. 482 ; auch λωτοῦ ψόφος, Flötenschall, Eur. Bacch. 687, wie κιθάρας Cycl. 442 ; θύρας Ar. Ran. 603 ; τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν Plat. Symp. 212c, u. öfter ; Thuc. 4.115 ; Xen. u. Folgde ; vgl. Xen. An. 4.3.29. – Leeres Geräusch, bloßer Schall, τοῦ δὲ σοῦ ψόφου οὐκ ἂν στραφείην Soph. Aj. 1095 ; κενὸς ψόφος στάζει δι' ὤτων Eur. Rhes. 565 ; οὐ φιλῶ ψόφους κλύειν Ion 630 ; ῥημάτων Ar. Ran. 493, vgl. Nub. 1349 ; von dem nichtigen Beifallsklatschen od. -rufen des großen Haufens, Valcken Phoen. 397 ; hochtönende, leere Namen, Wörter u. Redensarten, συμβιοῦν Πτολεμαίῳ καὶ Σατράπαις καὶ τοιούτοις ψόφοις, u. was dergl. hochtönende Namen mehr sind, Alciphr. 2.3.76 ; Luc. D.meretr. 15.

1. any inarticulate sound, a sound, noise , [Homer (8th/7th c.BC), Euripides (Refs 5th c.BC)], etc.; of musical instruments, ψ. λωτοῦ, κιθάρας [Euripides (Refs 5th c.BC)]
2. a mere sound, empty sound, noise , [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC), Euripides (Refs 5th c.BC)]; ψόφου πλέως, of Aeschylus, [Aristophanes Comicus (5th/4th c.BC)] (ML)