(f. -ίσω, att. -ιῶ, ao. ἐχώρισα ; pass. ao. ἐχωρίσθην, pf. κεχώρισμαι) :
   I séparer, abs. PLAT. Leg. 663 a ; avec l’acc. μνῆμα χ. EUR. Suppl. 937, élever un tombeau à part ; χ. τοὺς… καὶ τούς, PLAT. Leg. 802 d, séparer les uns et les autres ; χ. τί τινος, PLAT. Phil. 55 e, etc., séparer qqe ch. de qqe ch. ; ἀπὸ τοῦ σώματος τὴν ψυχήν, PLAT. Phæd. 67 c, l’âme du corps ; οἱ χωρίζοντες, GRAMM. les partisans de la séparation, càd. ceux qui attribuaient l’Iliade et l’Odyssée à deux poètes différents ;
   II au pass. être séparé, se séparer, d’où aux temps passés (ao et pf.) :
      1 être écarté, éloigné de, gén. HOR. 1, 140 ; EUR. I.T. 596, 1002 ; PLAT. Pol. 273 c, etc. ;
      2 se séparer, s’éloigner, POL. 3, 94, 9 ; 10, 17, 6 ; SPT. 2Macc. 10, 19 ; ἀπό τινος, PLAT. Phæd. 97 b, Pol. 268 c, etc. de qqn ou de qqe ch. ; particul. en parl. d’une femme divorcée, POL. 32, 12, 6 ; ἐκ τοῦ χάρακος, POL. 3, 90, 2, quitter le retranchement ; πρός τινα, SPT. 1Par. 12, 8, s’éloigner pour aller trouver qqn ; de même avec εἰς et l’acc. POL. 5, 2, 8, etc. ; ἐπί et le gén. POL. 33, 10, 8 ; fig. se détacher de qqn, rompre avec qqn, POL. 5, 111, 2 ; au pf. être différent, se distinguer : τινος, de qqn, HDT. 1, 140 ; ou de qqe ch. HDT. 1, 172 ; 2, 91 ; τινι, HDT. 4, 28 ; ou ἀπό τινος, ISOCR. 306 a, de qqn ;
      3 se tenir loin de, s’abstenir de, être étranger à, gén. PLAT. Leg. 663 a, etc. ; POL. 39, 1, 1, etc.

➳ Pf. pass. 3 pl. ion. κεχωρίδαται, HDT. 1, 140, 151.

Étym. χωρίς.

mettre en place, placer, XÉN. An. 6, 5, 11.

Étym. χώρα.

pf. Pass. κεχώρισμαι, 3 pl. Ion. κεχωρίδαται Hdt. 1.140, 151, al. ; (< χωρίς). in local sense, separate, divide, χ. ἀλλήλων λόχους E. Ph. 108; exclude, τὴν πτέρνην Hp. Fract. 11, etc. ; τί τινος, freq. in Pl., χ. τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος R. 609d, cf. Phlb. 55e; ἀπὸ τοῦ σώματος τὴν ψ. Phd. 67c, cf. Plt. 268c, etc. ; πάντα κατὰ φυλάς X. Oec. 9.8; with inf. added, [τὴν τάξιν] ἐπὶ τῷ μέσῳ ἐχώρισεν ἕπεσθαι Id. An. 6.5.11; οἱ χωρίζοντες the Separators, a name given to those Grammarians (Xenon and Hellanicus acc. to Procl. Chr. p. 102 Allen) who ascribed the Iliad and Odyssey to different authors, Sch. A Il. 2.356, 649, 11.692, 21.416; — Pass., to be separated, severed, or divided, Hdt. 1.151, 3.12, al. ; τινος E. IT 1002, Pl. Ti. 31b; σοφόν… πάντων κεχωρισμένον Heraclit. 108.
separate in thought, distinguish, ἡδύ τε καὶ δίκαιον Pl. Lg. 663a; ἀπὸ τῶν ὠφελίμων τὰ καθ’ αὑτά Arist. EN 1096b14; χ. καὶ διασπᾶν Id. PA 642b18; esp. in Logic, τὸν ἴδιον τῆς οὐσίας ἑκάστου λόγον ταῖς… οἰκείαις διαφοραῖς χ. Id. Top. 108b6, cf. 132a13; — Pass., to be different, κεχωρίδαται πολλὸν τῶν… ἄλλων ἀνθρώπων Hdt. 1.140; less freq. c. dat., κεχώρισται οὗτος ὁ χειμών… τοῖσι ἐν ἄλλοισι χωρίοισι γινομένοισι χειμῶσι Id. 4.28; ἀπ’ ἀλλήλων Isoc. 14.49; νόμοι κεχωρισμένοι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων laws apart from others, far different, Hdt. 1.172, cf. Plb. 31.23.11; γνῶμαι κεχωρισμέναι Hdt. 4.11; opp. συγκεχυμένος, Pl. R. 524c; κεχώρισται πλεῖστον τό τ’ εἶναι καὶ τὸ τοῦτον φάσκειν D. 45.26. Pass., κεχωρισμένη ἀπὸ τοῦ ἀνδρός divorced, Plb. 31.26.6; θᾶσσον… οἰστοῦ… χωρίζεται, of a wife, E. Fr. 1063.13. later in Pass., depart, go away, Plb. 3.94.9, D.S. 19.65, Heraclit. Incred. 8; ἐκ θρόνων Ezek. Exag. 76.

(von χωρίς), sondern, trennen, scheiden, τί τινος u. ἀπό τινος, auch übh. entfernen, u. pass. gesondert, getrennt werden, sein, sich trennen, sich entfernen ; übertr., sich unterscheiden ; so κεχώρισμαί τινος Her. 1.172, u. oft, u. Folgde ; seltener τινί, Her. 4.28 ; χωρίζουσιν ἀλλήλων λόχους Eur. Phoen. 108 ; χωρισθεὶς σέθεν I.T. 596 ; πασῶν τεχνῶν ἄν τις ἀριθμητικὴν χωρί ζῃ Plat. Phil. 55e ; χωρίσαντες ἀπ' ἐκείνων Polit. 268c, u. oft ; Sp., καὶ διαιρεῖν τὰς πράξεις Pol. 5.31.4 ; πολὺ κεχωρισμένος τῆς Ῥωμαϊκῆς αἱρέσεως, weit entfernt, ganz verschieden davon, 32.9.11, u. so oft bei Sp. – Insbes. hießen bei den Alten die Grammatiker χωρίζοντες, Sonderer, welche die Il. u. die Od. verschiedenen Verfassern zuschrieben, s. Sengebusch Homer. diss. 1 p. 57.

(von χώρα), stellen, an eine Stelle, einen Platz bringen, an einen Ort versetzen, τάξιν Xen. An. 6.5.11.

χωρίζω
[in LXX: 2Ch.12:8, al. (בָּדַל ni., etc.), Wis.1:3, 2Ma.5:21, al. ;]
__1. to separate, divide, put asunder: with accusative of thing(s), opp. to συζεύγνυμι Mat.19:6, Mrk.10:9; with accusative of person(s), before ἀπό (Wis.1:3), Rom.8:35, 39; pf. pass ptcp., Heb.7:26.
__2. In late writers, mid. and 1 aor pass., to separate oneself, depart: Phm 15; before ἀπό Act.1:4, ἐκ, Act.18:1-2; of divorce (polyb., al.), 1Co.7:10-11 7:15 (cf. ἀπο-, δια-χωρίζω).†
(AS)