(f. ίσω, att. ιῶ ; ao. ἐχρόνισα, pf. κεχρόνικα ; ao. pass. ἐχρονίσθην) :
   I intr.
      1 passer le temps, HDT. 3, 61 ;
      2 p. suite, durer longtemps, rester longtemps, ESCHL. Ag. 847 ; ARSTT. H.A. 3, 22, 3 ; avec un part. χρονίζει τοῦτο δρῶν, PLAT. Phædr. 255 b, il persiste à faire cela ;
      3 en mauv. part, tarder, être lent, temporiser, remettre, différer, ESCHL. Ag. 1356, Ch. 64 ; THC. 6, 49 ; 8, 16, avec un inf. tarder à, NT. Matth. 24, 48 ;
   II tr. prolonger longtemps, d’où :
      1 tirer en longueur, au pass. être traîné en longueur, ESCHL. Sept. 54, etc. ; AND. 27, 1 ;
      2 au pass. prendre de l’âge, vieillir, ESCHL. Ag. 727 ; en parl. de vin, ATH. 33 a ; en parl. d’un mal, s’invétérer, HPC. Aph. 1248 ; GAL. ad Glauc. 11, 37 ; 11, 87 ; en parl. d’une plante, durer, être vivace, TH. H.P. 9, 14, 3 ; C.P. 4, 6, 5.

Étym. χρόνος.

(< χρόνος); intr., spend time, περὶ Αἴγυπτον Hdt. 3.61.
last, continue, τὸ μὲν καλῶς ἔχον ὅπως χρονίζον εὖ μενεῖ βουλευτέον A. Ag. 847; ἐν τῇ ὑστέρᾳ Arist. HA 523a23; χρονίζωσι ib. 537a7; οὐ χ. τὸ ἀλγοῦν συνεχῶς ἐν τῇ σαρκί Epicur. Sent. 4, cf. Diog.Oen. 58. χ. δρῶν persevere in doing, Pl. Phdr. 255b.
take time, tarry, linger, A. Ag. 1356, Ch. 64 (lyr.), Th. 6.49, 8.16; κεχρονικότες, opp. ὑπόγυιοι τῇ ὀργῇ ὄντες, Arist. Rh. 1380b5; κεχρονικὼς ἐν Ῥώμῃ Plb. 33.16.6; χρονίσαι κατὰ τὸ βαλανεῖον Gal. 6.417; ἡ ναῦς καὶ τὸν χρόνον τοῦτον ὃν ἐπιστέλλω σοι χρονίζει Hp. Ep. 14; c. inf., delay to do, χ. καταβῆναι LXX Ex. 32.1 (also χ. τοῦ ποιῆσαί τι ib. Ge. 34.19), Ev. Luc. 12.45. of ailments, to be or become chronic, Hp. Aph. 3.28. of wine, to be or become old, to have age, Ath. 1.33a. Pass., to be prolonged or delayed, τῶνδε πίστις οὐκ ὄκνῳ χρονίζεται A. Th. 54, cf. Ch. 957 (lyr.); πολέμου χρονισθέντος And. 3.27; [τὴν εὔνοιαν] χρονιζομένην… φιλίαν γενέσθαι Arist. EN 1167a11; χ. ἐν τῷ σώματι continue, Id. Pr. 907b22; τὰ κεχρονισμένα νοσήματα Gal. 18(2).31.
grow up, χρονισθεὶς δ’ ἀπέδειξεν ἔθος A. Ag. 727 (lyr.).
to be located in time, made temporal, Simp. in Ph. 716.11, Dam. Pr. 405.

1) intr., die Zeit zubringen, lange bleiben od. dauern, verweilen, zögern ; Aesch. Ag. 821, 1329 ; περὶ Αἴγυπτον Her. 3.61 ; χρονίζει τοῦτο δρῶν, er hält dabei aus, Plat. Phaedr. 255b ; Thuc. 8.16 u. öfter ; κεχρονικὼς ἐν Ῥώμῃ Pol. 33.16.6 ; insbes. altern, alt werden, auch pass., χρονισθεὶς δ' ἀπέδειξεν ἔθος τὸ πρόσθε τοκήων Aesch. Ag. 709.
2) trans., in die Länge ziehen, verzögern, hinhalten ; dah. pass., Aesch. Spt. 54 τῶνδε πύστις οὐκ ὄκνῳ χρονίζεται, vgl. Ch. 951 ; χρονίζεται ὁ πόλεμος, der Krieg wird in die Länge gezogen od. zieht sich in die Länge, Andoc. 3.27 ; Sp.

χρονίζω
(< χρόνος), [in LXX chiefly for אָחַר pi. ;]
to spend or take time, to tarry, linger, delay: Mat.24:48 25:5, Heb.10:37; before ἐν, with dative loc., Luk.1:21; with inf., Luk.12:45.†
(AS)