ου :
   I adj. de sign. incertaine, ép. du porc sauvage ou du sanglier, chez les poètes épq. IL. 9, 539 ; HÉS. Sc. 177 ; CALL. Dian. 150 ; sel. les uns, qui est dans sa verdeur (χλόη) càd. jeune, robuste ; sel. d’autres, malfaisant, dévastateur (cf. HIPPON. fr. 61), ou qui se couche dans la verdure, dans les buissons (χλόη, εὐνή) APOLL. Lex. Hom. ; CHŒROB. (Bkk. p. 1260), ou le solitaire, ARISTARQ., ou plus vraisembl. selon ARSTT. H.A. 6, 28 et PLUT. M. 917 d, châtré ;
   II subst. ὁ χλούνης :
      1 sanglier, Nic. fr. 2 ; OPP. H. 5, 25 ;
      2 p. anal. eunuque, homme efféminé, ESCHL. fr. 57 ; A. ÉTOL. (ATH. 699 c).

➳ Gén. pl. χλούνων, non χλουνῶν.

Étym. χλόη, εὐνή.

ου, ὁ, Ep. epith. of the wild boar, χ. σῦς ἄγριος Il. 9.539; χλοῦναι σύες Hes. Sc. 177; συῶν ἀγέλαι χλούνων ib. 168; χ. κάπρος Call. Dian. 150. χλούνης alone, as Subst., = κάπρος, wild boar, Oppian. H. 1.12; hence ἤνυσε… χλούνηνδε reached the wild boar΄s lair Nic. Fr. 74.6. The word was variously interpreted; = τομίας, castrated (because larger and more vicious), Arist. HA 578b1, etc. ; hence χ. τε καὶ γύνανδρος ἀνήρ, ὁ χ. τε καὶ γύννις, Ael. Fr. 10. = μονιός, solitary, κατά τε χαλεπότητα καὶ ἀλκήν Ar.Byz. ap. Eust. 772.59. = ἀφριστής, foaming at the mouth, from Dor. *χλούδειν, = ἀφρίζειν, Sch. B Il. 9.539. = χλοεύνης, ὁ ἐν τῇ χλόῃ εὐναζόμενος, couching in the grass or greenwood, Apollon. Lex., AB 1260, EM 812.46.
robber, cf. χλοῦναι· λωποδύται οἱ τῇ χλόῃ εὐναζόμενοι, Hsch. ; thus ἄνδρα δ’ ἑσπέρης καθεύδοντα ἀπ’ ὦν ἔδυσε… χλούνης Hippon. 61; ἢ φῶρας ἀναιδέας ἥ τινα χλούνην Alex.Aet. 5.7; so perh. μακροσκελὴς μὲν ἆρα μὴ χ. τις ᾖ· A. Fr. 62.

ὁ, bei den Epikern Beiwort des wilden Ebers, Il. 9.539, Hes. Sc. 168, 177, u. später geradezu = κάπρος, der wilde Eber selbst, Opp. Hal. 5.25 u. Callim. D. 150.
Schon die alten Gramm. waren über die Ableitung uneins. Nach Aristarch. ist χλούνης = μονιός, der einsam od. in der Einöde, Wildnis lebende ; nach Schol. Ven. zu Il. a.a.O. = ἀφριστής, der Schäumende, von dem dorischen χλουδεῖν für ἀφρίζειν, oder auch κακοῦργος, wofür aus einem alten Jambographen angeführt wird ἀνὴρ ὅδ' ἑσπέρης καθεύδοντα ἄπουν ἔδησε χλούνην ; nach Arist. H.A. 6.28 = ἐκτομίας, μόνορχις (vgl. Plut. qu.nat. 11), weil man bemerkt haben wollte, daß die jungen Eber, die zufällig an den Zeugungsgliedern verstümmelt waren, sich durch Größe und Wildheit auszeichneten ; und so findet sich auch χλούνης καὶ γύννις als Bezeichnung eines weibischen Menschen verbunden, Ael. bei Suid. v. εὐνοῦχος, u. χλούνης φλοίαξ bei Alex.Aet. in Ath. XV.699d (wo jetzt ἢ φῶρας ἀναιδέας, ἤ τινα χλούνην, φλύων ἀνθηρῇ σὺν κακοδαιμονίῃ gelesen wird) ist wahrscheinlich ein geschwätziger Verschnittener, wie Aesch. frg. 57. S. auch χλοῦνις. Apollon. leitete es gar von χλόη ab, χλοεύνης, ὁ ἐν τῇ χλόῃ εὐναζόμενος. Andre Erkl. beim Schol. sind noch τὸν εἰς γῆν καταβάλλοντα τὰ φυτά und τὸν ἐπὶ Χλούνῃ, τόπῳ τινὶ περὶ Καλυδῶνα ἐνδιατρίβοντα.