χλιδάω-ῶ [ῐ]
      1 être mou, délicat, efféminé, ESCHL. Suppl. 833 ; AR. Lys. 640 ; ATH. 428 b ; ARISTÉN. 1, 11 ; en parl. de choses ; μολπὴ χλιδῶσα, PD. O. 10, 99, chant aux molles inflexions ; πλόκαμος χλιδῶν, ESCHL. fr. 322, tresse de cheveux ou chevelure luxuriante ;
      2 p. suite, s’enorgueillir, être fier, tirer vanité : τινι, ESCHL. Pr. 971 ; EUR. fr. 976 ; PLUT. M. 755 b ; EL. N.A. 3, 2 ; ἐπί τινι, SOPH. El. 360, de qqe ch.

Étym. χλιδή.

poet. Verb, to be soft or delicate, χλιδῶσα μολπά Pi. O. 10 (11).84; χλιδῶν πλόκαμος A. Fr. 313; but mostly in bad sense, live delicately or luxuriously, Ar. Lys. 640 (troch.); rare in Prose, χ. κατὰ τὴν δίαιταν Arr. An. 5.44.4; c. dat., revel in, τοῖς παροῦσι πράγμασι A. Pr. 971; πλούτῳ E. Fr. 986; πώγωνι S. Ichn. 358; χ. ἐπί τινι to pride oneself upon a thing, δῶρ’ ἐφ’ οἷσι νῦν χλιδᾷς Id. El. 360; abs., show insolence, A. Supp. 833 (lyr., s.v.l.).

weichlich, üppig sein, ein weichliches oder schwelgerisches Leben führen, übermütig sein, τοῖς παροῦσι πράγμασι, auf die gegenwärtige Lage der Dinge übermütig pochen, Aesch. Prom. 973, vgl. Suppl. 813 ; δῶρ', ἐφ' οἷσι νῦν χλιδᾷς Soph. El. 352 ; Ar. Eccl. 640 ; – seltner im guten Sinne, χλιδῶσα μολπή, weicher, zarter Gesang, Pind. Ol. 11.88.