ατος (τὸ) :
   I mauvais temps, d’où :
      1 tempête, ouragan, ESCHL. Ag. 198, 627 ; EUR. Andr. 749, etc. ; PLUT. M. 129 a ; fig. en parl. d’un malheur, ESCHL. Ag. 900 ;
      2 froid, OD. 14, 487 ;
   II saison du mauvais temps, hiver, IL. 17, 549 ; OD. 14, 487 ; HÉS. O. 448 ; p. opp. à θέρος, OD. 7, 118 ; ESCHL. Ag. 5 ; PLAT. Ax. 371 d, etc. ; adv. χεῖμα, OD. 11, 189 ; HÉS. O. 638 ; ou χείματι, SOPH. Ph. 293, pendant l’hiver.

Étym. cf. χειμών.

ατος, τό, winter weather, cold, frost, Od. 14.487; then, winter as a season of the year, χείματος ὥρη Hes. Op. 450; οὔποτε καρπὸς ἀπολείπει χείματος οὐδὲ θέρευς Od. 7.118, cf. Alcm. 76; φέροντας χ. καὶ θέρος βροτοῖς, of the stars, A. Ag. 5; οὔτε χείματος τέκμαρ οὔτ’ ἀνθεμώδους ἦρος Id. Pr. 454; χεῖμα in acc., during winter, Od. 11.190, Hes. Op. 640; χείματι S. Ph. 293.
storm, χ. πῦρ τε δάϊον Alcm. 79, cf. Lyr.Adesp. 100, A. Ag. 199 (lyr.), 627, E. Andr. 748, al. ; κάλλιστον ἦμαρ εἰσιδεῖν ἐκ χείματος A. Ag. 900. — Poet. form of χειμών, used also in Pl. Ax. 371d. (Cf. Skt. héman ΄in winter΄, Lith. žiemà ΄winter΄, etc.)

ατος, τό, eigtl. wie χεῦμα, Guß, bes. Regenguß. Dah. die Jahreszeit der anhaltenden Regengüsse, der Winter, der in den südlichen Gegenden bes. in Regen und Sturm besteht, Wintersturm, Kälte, Frost ; ἀλλά με χεῖμα δάμναται Od. 14.487 ; οὐποτε καρπὸς ἀπολείπει, χείματος οὐδὲ θέρευς 7.118 ; ὅγε χεῖμα μὲν εὕδει ἐν κόνι, im Winter, 11.190 ; vgl. Hes. O. 662, χείματος ὥρη 452 ; οὔτε χείματος τέκμαρ, οὔτ' ἀνθεμώδους ἦρος Aesch. Prom. 452 ; τοὺς φέροντας χεῖμα καὶ θέρος βροτοῖς Ag. 5 ; πάγου χυθέντος οἷα χείματι Soph. Phil. 293 ; Eur. Andr. 749, 892 ; vom Sturm, Ggstz von θάλπος, Plat. Ax. 371d ; χείματι πλαζόμενος Ep.adesp. 31 (XII.156). – Uebtr., heftige Gemütsbewegung, Sturm der Leidenschaft, Unglück, κάλλιστον ἦμαρ εἰσιδεῖν ἐκ χείματος Aesch. Ag. 874, vgl. 613, u. so auch bei Sp.