χατέω-ῶ (seul. prés. et impf.) [ᾰ]
      1 désirer vivement, avoir envie de, inf. OD. 13, 280 ; 15, 376, etc. ; τινος, ARAT. 394 ; ANTH. 5, 302, etc. ; τι, A.RH. 4, 1556, de qqe ch. ; abs. IL. 9, 518 ; 15, 399 ; OD. 2, 249 ;
      2 avoir besoin de, gén. OD. 3, 48.

Ep. Verb, used by Hom. only in pres.; later, impf. χατέεσκε Nonn. D. 4.56. c. inf., crave, need, οὐδέ τις ἡμῖν δόρπου μνῆστις ἔην, μάλα περ χατέουσιν ἑλέσθαι Od. 13.280; δμῶες χατέουσιν ἀντία δεσποίνης φάσθαι 15.376; abs., χατέοντί περ ἔμπης Il. 15.399, cf. 9.518; μάλα περ χατέουσα Od. 2.249. c. gen., want, have need of, πάντες δὲ θεῶν χατέουσ’ ἄνθρωποι 3.48; μάλα περ χατέοντες ἀρωγῆς Epic. Oxy. 422, cf. AP 5.301.20 (Agath.), 7.583 (Id.), etc. rarely c. acc. οἷά τε πολλὰ ἄνθρωποι χ. A.R. 4.1557.

nur praes. u. imperf., eigtl. den Mund auftun (χαίνω, χάω), dah. verlangen, begehren, heftig wünschen ; οὐδέ τις ἡμῖν δόρπου μνῆστις ἔην, μάλα περ χατέουσιν ἑλέσθαι Od. 13.280, wie δμῶες χατέουσιν ἀντία δεσποίνης φάσθαι 15.376 ; absolut, wo der inf. aus dem Vorigen zu ergänzen ist, Il. 9.518, Od. 2.249 ; auch c. gen., bedürfen, nötig haben, πάντες δὲ θεῶν χατέουσ' ἄνθρωποι Od. 3.48, u. öfter bei sp.D., Λάϊδος οὐ χατέων Agath. 3 (V.302).