χασμάομαι-ῶμαι :
   I être béant, d’où :
      1 bâiller, HPC. Mochl. 847 ; PLAT. Charm. 169 c ; ARSTT. G.A. 1, 5, 1, etc. ; A. APHR. Probl. 1 ;
      2 en parl. d’une porte, être entr’ouvert, ALEX. (ATH. 165 a) ;
   II demeurer bouche béante, càd. être comme hébété ou stupide, AR. Eq. 823 ; PLAT. Gorg. 486 b, 527 a ; ἔς τι, THCR. Idyl. 4, 53, regarder qqe ch. bouche béante, càd. sottement.

➳ Ion. χασμέομαι, THCR. Idyl. l. c.

Étym. χάσμη.

yawn, gape, ὁπόταν χασμᾷ when you are gaping, Ar. Eq. 824 (anap.), cf. Hp. Mochl. 4, Arist. GA 719a19, Porph. Abst. 1.28, etc. ; οἱ τοὺς χασμωμένους ὁρῶντες Pl. Chrm. 169c; ἰλιγγιᾶν καὶ χ. Id. Grg. 486b, 527a; of a door, τῆς θύρας χασμωμένης Alex. 257. οἱ χασμώμενοι, = οἱ κεχηνότες, gabies, Porph. Chr. 49.

dep. med., gähnen, weit auseinanderklaffen, gähnen, bes. das Maul öffnen ; Ar. Eq. 823 ὁπόταν χασμᾷ, wo der Schol. erkl. ὁπότε μετεωροφρονεῖς καὶ περὶ ἄλλα τὴν διάνοιαν ἔχεις ; – von der Tür, Alexis bei Ath. IV.165 ; – übertr., verlegen, verblüfft sein, καὶ ἰλιγγιάω Plat. Gorg. 486b, 527a ; ὥσπερ οἱ τοὺς χασμωμένους καταντικρὺ ὁρῶντες Charm. 169e.