ης (ἡ) :
   I cheveux flottants, longs cheveux, longue ou épaisse chevelure, IL. 23, 141 ; au plur. OD. 10, 567 ; au plur. en parl. d’une seule pers. IL. 10, 15 ; 14, 175 ; SOPH. Aj. 633 ; EUR. Alc. 473 ; en parl. d’animaux, crinière, IL. 6, 509 ; 15, 266 ; 17, 439 ; 19, 405, etc. ; EUR. Ph. 1121 ; XÉN. Eq. 5, 5 et 7 ; 7, 1 ; 8, 8, etc. ; ARSTT. H.A. 2, 1, 19, etc. ;
   II p. anal. :
      1 crinière d’un casque, PLUT. Alex. 16 ;
      2 feuillage, ANACR. 17 (22), 3 ; NIC. Al. 260 ; CALL. Del. 81 ; au plur. ANACR. 18 ; THCR. Idyl. 6, 16 ; d’où plante, M. SID. 99.

ἡ, loose, flowing hair, ζανθὴν ἀπεκείρατο χαίτην Il. 23.141; τίλλοντό τε χαίτας Od. 10.567, cf. S. Aj. 634 (lyr.); χαίταν ἐλαίᾳ… στεφανωσάμενον B. 10.28; pl., of a single person, χαίτας πεζαμένη Il. 14.175, cf. 10.15, Pi. N. 1.14, B. 16.105, etc. ; χαίτας (Dor. acc.) ὑπὲπ κεφαλῆς Tyrt. 1.39 Diehl; used esp. of back hair, acc. to Ruf. Onom. 14. of a horse΄s mane, θαλερὴ δ’ ἐμιαίνετο χαίτη Il. 17.439, cf. 19.405; ἀμφὶ δὲ χαῖται ὤμοις ἀΐσσονται 6.509, cf. X. Eq. 5.5, 7.1, Plu. Pel. 22. after Hom., of a lion΄s mane, E. Ph. 1121; ὅσα χαίτην ἔχει, ὥσπερ λέων, opp. ὅσα λοφιὰν ἔχει, ὥσπερ ἵππος, Arist. HA 498b28, cf. PA 658a31; but metaph, φρίξας λοφιᾶς λασιαύχενα χαίταν, of Aeschylus, Ar. Ra. 822 (hex.). ὀξυβελεῖς χ., of a hedgehog΄s spines, Emp. 83.2.
crest of a helmet, Plu. Alex. 16. metaph of trees, foliage, Call. Del. 81; pl., Theoc. 6.16, Anacreont. 17/18.12; also βύβλος… ἐπ’ ἄκρῳ χαίτην ἔχουσα Str. 17.1.15. (Ambraciot word acc. to AB 1095; not in Prose of human hair; cf. Avest. gaēsa- ΄curly hair΄.)

ἡ, langes, loses, fliegendes Haar ; vom frei herabwallenden Haupthaare des Menschen, πολλὰς ἐκ κεφαλῆς προθελύμνους ἕλκετο χαίτας Il. 10.15 ; χαίτας πεξαμένη 14.175 ; ξανθὴν ἀπεκείρατο χαίτην, τὴν τρέφε τηλεθόωσαν 23.141, was Zeichen der Trauer ist, wie τίλλοντο δὲ χαίτας Od. 10.567 ; so auch Pind. Ol. 14.24, I. 6.39 ; Ζεὺς κατένευσέν οἱ χαίταις I. 1.14, u. sonst, wie Tragg., Aesch. Ch. 178, Soph. Aj. 621, Eur.; – von Tieren, bes. Pferden, ἀμφὶ δὲ χαῖται ὤμοις ἀΐσσονται, die Mähnen, Il. 6.509, 15.266 ; im sing. 17.439, 19.405 ; auch Xen. equit. 5.5, 7 ; vom Löwen, λέοντος δέρος χαίτῃ πεφρικός Eur. Phoen. 1128, wie Arist. part.anim. 2.14, der λοφία als eigentlichen Ausdruck für die Mähnen des Rosses bemerkt ; χαίτη λασιαύχην Ar. Ran. 821. – das Haar der Bäume, das Laub, Anacr. 17.13, Theocr. 6.16. – Vom Helmbusch, Plut. Alex. 16.