ῆς (ἡ) :
A son, PLAT. Tim. 67 b ; PLUT. M. 721 e, 902 b, etc. ; particul. son clair et fort, d’où :
   I en parl. de pers. :
      1 voix, particul. voix claire et forte, IL. 2, 490 ; 13, 555 ; 17, 696 ; 18, 219, 571, etc. ; PLAT. Tim. 47 d ; PLUT. Cic. 3, etc. ; φωνὰν διδόναι, PD. N. 5, 93, élever la voix (cf. franç. donner de la voix) ; ἱέναι, HDT. 2, 2 ; 4, 23 ; XÉN. Cyn. 13, 16 ; PLAT. Phædr. 259 d ; ἀφιέναι, EUR. Ph. 1449, etc. ; προΐεσθαι, ESCHN. 31, 20, etc. faire entendre sa voix, litt. lancer ou émettre des sons ; ἀρθροῦν, XÉN. Mem. 1, 4, 12, articuler des sons ; πᾶσαν φωνὴν ἱέναι, PLAT. Leg. 890 d ; πάσας ἀφιέναι φωνάς, PLAT. Rsp. 475 a, émettre tous les sons de voix, càd. employer tous les moyens ; cf. PLAT. Euthyd. 293 a ; DÉM. 293, 12, etc. ; ἐπαίρειν, DÉM. 449, 13, élever la voix ; φθέγγεσθαι, PLAT. Ep. 321 e, faire résonner sa voix ; ἐντείνεσθαι, ESCHN. 49, 15, tendre ou forcer la voix, élever la voix, etc. ;
      2 faculté ou droit de parler, usage de la parole : φωνὴν λαϐεῖν, SOPH. El. 548, prendre la parole ;
      3 cri, particul. cri de guerre, IL. 14, 400 ; 15, 686 ; 18, 219 ; cri des vendeurs au marché, XÉN. Cyr. 1, 2, 3 ; cri d’approbation ou de déplaisir, PLUT. M. 40 a, 46 a ; LUC. Nigr. 14 ;
      4 voix dans le chant, PLAT. Leg. 666 d ; au plur. notes de la voix, Gorg. 474 e ; PLUT. M. 1443 a, etc. ; rumeur, SPT. Gen. 45, 16 ; NT. Ap. 2, 6 ;
      5 son articulé, ARSTT. Poet. 20, 2 ; particul. voyelle, PLAT. Theæt. 203 b, Crat. 424 c ; ARSTT. H.A. 4, 9, 1, etc. ;
   II voix des animaux, particul. :
      1 cri d’un animal (bœuf, OD. 12, 396 ; chien, OD. 12, 86 ; porc, OD. 12, 239, etc.) ; cf. PLAT. Leg. 669 c ; PLUT. M. 191 b, etc. ;
      2 chant des oiseaux, OD. 19, 521 ;
   III son des instruments, PLAT. Rsp. 397 a ; EUR. Tr. 127 ; PLUT. M. 713 c ; SPT. Ex. 20, 18, etc. ;
   IV tout bruit (de la mer, de la pluie, du feuillage des arbres, etc.) SOPH. fr. 522 ; LUC. Am. 31, etc. ;
B p. suite, langage, d’où :
      1 en gén. manière de s’exprimer : fig. φ. νόμου, PLAT. Leg. 938 a, le langage de la loi ; φ. πολιτείας, DÉM. 1043, langage du gouvernement, de l’État, etc. ;
      2 langue propre à un peuple, idiome, HDT. 4, 114 ; 2, 55 ; ESCHL. Ch. 556, etc. ; EUR. Or. 1397, etc. ; THC. 6, 5 ; 7, 57 ; XÉN. Cyn. 2, 4 ; PLAT. Prot. 346 d, etc. ; particul. dialecte, PLAT. Ap. 18 a, CRAT. 398 d ; τῇ φωνῇ λέγειν ἀττικιστί, DÉM. Proœm. 8, p. 1224 ; ou λακωνίζειν, PLUT. M. 150, parler le dialecte attique, le dialecte laconien ;
      3 langue propre à une classe d’hommes, manière de s’exprimer propre à certaines personnes, particul. langue des orateurs, LUC. Lex. 22 ;
      4 maxime, sentence, PLAT. Prot. 341 b ; PLUT. M. 44 b, 106 b, 330 f, Num. 20, etc. ; au plur. PLUT. M. 90 d, 1117 d, etc. ; φ. σκεπτικαί, SEXT. 5, 27, etc. maximes des philosophes sceptiques ;
C mot, expression, PLUT. M. 140 d.

➳ Dor. φωνά [ᾱ] PD. l.c., etc.

Étym. indo-europ. *b^hoh₂-neh₂, dire, voix, son ; v. φημί.

ἡ, sound, tone, prop., the sound of the voice, whether of men or animals with lungs and throat (ἡ φωνὴ ψόφος τίς ἐστιν ἐμψύχου Arist. de An. 420b5, cf. 29, HA 535a27, PA 664b1); opp. φθόγγος (v. φθόγγος II); mostly of human beings, speech, voice, utterance, φ. ἄρρηκτος Il. 2.490; ἀτειρέα φ. 17.555; φ. δέ οἱ αἰθέρ’ ἵκανεν, of Ajax’ battle-cry, 15.686; of the battle-cry of an army, Τρώων καὶ Ἀχαιῶν… φ. δεινὸν ἀϋσάντων 14.400; pl., of the cries of market-people, X. Cyr. 1.2.3; ὁ τόνος τῆς φ. Id. Cyn. 6.20, D. 18.280, Aeschin. 3.209; ὀξεῖα, βαρυτέρα, λεία, τραχεῖα φ., Pl. Ti. 67b; φ. μαλακή Ar. Nu. 979 (anap.); μιαρά, ἀναιδής, Id. Eq. 218, 638; with Verbs, φωνὴν ῥῆξαι Hdt. 1.85, Ar. Nu. 357 (anap.); φ. ἱέναι Hdt. 2.2, 4.23, Pl. Phdr. 259d, etc. ; φ. ἥσει E. HF 1295; προΐεσθαι Aeschin. 2.23; ἀρθροῦν X. Mem. 1.4.12; διαρθρώσασθαι Pl. Prt. 322a; ἐντείνασθαι Aeschin. 2.157; φ. ἐπαρεῖ D. 19.336; φωνῇ with his voice, aloud, Il. 3.161, Pi. P. 9.29; εἶπε τῇ φωνῇ τὰ ἀπόρρητα Lys. 6.51; διὰ ζώσης φωνῆς Anon. Geog. Epit. 1 p. 488M. ; μιᾷ φ.
with one voice, Luc. Nigr. 14; ἀπὸ φωνῆς, c. gen., dictated by…, Choerob. in Thd. 1.103 tit., Marin. in Euc. Dat. p. 234 M., Olymp. in Grg. p. 1 N., Pall. in Hp. 2.1 D. ; pl., αἱ φ. the notes of the voice, Pl. Grg. 474e; σχήμασι καὶ φωναῖς Arist. Rh. 1306a32; prov., φωνῇ ὁρᾶν, of a blind man, S. OC 138 (anap.); πᾶσαν, τὸ λεγόμενον, φ. ἱέντα, i.e. using every effort, Pl. Lg. 890d, cf. Euthd. 293a; πάσας ἀφιέναι φωνάς Id. R. 475a, D. 18.195; φωνὰς ἀπρεπεῖς προΐεντο PTeb. 802.15 (ii BC). the cry of animals, as of swine, dogs, oxen, Od. 10.239, 12.86, 396; of asses, Hdt. 4.129; of the nightingale, song, Od. 19.521; ἄνθρωπος πολλὰς φωνὰς ἀφίησι, τὰ δὲ ἄλλα μίαν Arist. Pr. 895a4.
any articulate sound, opp. inarticulate noise (ψόφος), φ. κωκυμάτων S. Ant. 1206; ὥσπερ φωνῆς οὔσης κατὰ τὸν ἀέρα πολλάκις καὶ λόγου ἐν τῇ φωνῇ Plot. 6.4.12; στοιχεῖόν ἐστι φ. ἀδιαίρετος Arist. Po. 1456b22; also esp. of vowelsound, opp. to that of consonants, Pl. Tht. 203b, Arist. HA 535a32; in literary criticism, of sound, opp. meaning, Phld. Po. 5.20 (pl.), 21. of sounds made by inanimate objects, mostly Poet., κερκίδος φ. S. Fr. 595; συρίγγων E. Tr. 127 (lyr.); αὐλῶν Mnesim. 4.56 (anap.); rare in early Prose, ὀργάνων φωναί Pl. R. 397a; freq. in LXX, ἡ φ. τῆς σάλπιγγος LXX Ex. 20.18; φ. βροντῆς ib. Ps. 103 (104).7; ἡ φ. αὐτοῦ ὡς φ. ὑδάτων πολλῶν Apoc. 1.15. generally, sound, defined as ἀὴρ πεπληγμένος, πληγὴ ἀέρος, Zeno Stoic. 1.21, Chrysipp. ib. 2.43.
faculty of speech, discourse, εἰ φωνὴν λάβοι S. El. 548; παρέσχε φωνὴν τοῖς ἀφωνήτοις τινά Id. OC 1283.
language, hdt. 4.114, 117; φ. ἀνθρωπηΐη Id. 2.55; ἀγνῶτα φ. βάρβαρον A. Ag. 1051; φωνὴν ἥσομεν Παρνησίδα Id. Ch. 563, cf. E. Or. 1397 (lyr.), Th. 6.5, 7.57, X. Cyn. 2.3, Pl. Ap. 17d, etc. ; τῶν βαρβάρων πρὶν μαθεῖν τὴν φ. Id. Tht. 163b; κατὰ τὴν Ἀττικὴν τὴν παλαιὰν φ. Id. Cra. 398d, cf. 409e.
phrase, saying, τὴν Σιμωνίδου φ. Id. Prt. 341b; ἡ τοῦ Σωκράτους φ. Plu. 2.106b, cf. 330f, etc. ; of formulae, στοιχειώματα καὶ φ. Epicur. Ep. 1 p. 4U., cf. Sent.Vat. 41 (= Metrod. Fr. 59); αἱ σκεπτικαὶ φ. S.E. P. 1.14, cf. Jul. Or. 5.162b, etc.
report, rumour, LXX Ge. 45.16.
message, Sammelb. 7252.21 (iii/iv AD).
loud talk, bragging, Epicur. Sent.Vat. 45.

ἡ, Laut, Ton, immer von lebenden Wesen, gew. von Menschen, Stimme, Rede ; oft bei Hom., Hes. u. Folgdn ; bes. laute, deutliche Stimme, Schlachtruf, Il. 14.400, 15.686, 18.219 ; von Tieren, von Schweinen, Hunden, Rindern, Od. 10.239, 12.86, 396 (Her. 4.129); von der Nachtigall 19.521, Gesang ; von der Schwalbe Anacr. 9.9 ; vgl. Arist. H.A. 4.9 λόγου κοινωνεῖ ὁ ἄνθρωπος, τὰ δ' ἄλλα φωνῆς ; anim. 2.8 erkl. ψόφος ἐμψυχίου σημαντικός ; u. sonst, der artikulierte Laut im Ggstz des unartikulierten, ψόφος, Schäf. Dion.Hal. C.V. p. 155 ; doch auch κερκίδων, Soph. Ir. 522, συρίγγων, Eur. Tr. 127 ; – gewöhnlich die Sprache ; Her. 4.117, der verbindet φωνὴν ἱέναι, 2.2 ; ὁ παῖς ἄφωνος ὑπὸ δέους καὶ κακοῦ ἔρρηξε φωνήν 1.85 ; τὴν φωνὴν τῶν γυναικῶν οἱ ἄνδρες οὐκ ἐδυνέατο μαθεῖν, τὴν δὲ τῶν ἀνδρῶν αἱ γυναῖκες συνέλαβον 4.114 ; αὐδάξασθαι φωνῇ ἀνθρωπηΐῃ 2.55 ; προσέννεπε φωνᾷ Pind. P. 9.30, u. oft ; εἴθ' εἶχε φωνὴν εὔφρονα Aesch. Ch. 193 ; ἀγνῶτα βάρβαρον κεκτημένη Ag. 1021 ; φωνὴν ἥσομεν Παρνησίδα Ch. 556 ; εἰ φωνὴν λάβοι, wenn er sprechen könnte, Soph. El. 538 ; Eur, oft, φωνὴν ἥσει χθών Herc.F. 1295 ; μαλακή Ar. Nub. 966, μιαρά Eq. 218, ἀναιδής 636 ; ἐμφανῆ ποιεῖν διὰ φωνῆς Plat. Theaet. 206d ; τῇ φωνῇ μέγα λέγων Prot. 310b ; ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος 341c, u. oft, wie Folgde ; im plur., φωναί, Geschrei, Xen. Cyr. 1.2.3 ; οἵας τότ' ἠφίει Φίλιππος φωνάς Dem. 18.218 ; ὁ παρὼν καιρὸς μονονουχὶ λέγει φωνὴν ἀφιείς 1.2.
Bei den Stoikern der bloße Laut im Ggstz zur λέξις.

φωνή, -ῆς, ἡ,
[in LXX chiefly and very freq. for קוֹל ;]
a voice;
__(a) prop., of persons, Mat.2:18 (LXX), al.; φ. αἴρειν (ἐπαίρειν), Luk.17:13, Act.2:14, al.; φ. μεγάλῃ εἰπεῖν (λέγειν, φωνεῖν, etc.), Luk.8:28, Act.7:57, Rev.5:12, al.; γίνεται (ἔρχεται) φ. ἐκ τ. οὐρανῶν (ἐξ οὐρανοῦ), Mrk.1:11, Luk.3:22, Jhn.12:28, al. (cf. DCG, ii, 810a; Dalman, Words, 204f.); ἀκούειν φωνήν (-ῆς; see: ἀκούω), Act.9:4, 7 al.; φ. βοῶντος, Mat.3:3, Mrk.1:3, Luk.3:4, Jhn.1:23' (LXX) ; τ. θεοῦ, Jhn.5:37, Heb.3:7, al. By meton.,
__(α) of the speaker, βλέπειν τὴν φ., Rev.1:12;
__(β) speech, language ( Gen.11:1, 4Ma.12:7, al.): 1Co.14:10;
__(b) of inanimate things: Mat.24:31, Jhn.3:8, Act.2:6, Rev.1:15b 9:9 14:2, al. (cf. Tr., Syn., §lxxxix).
(AS)