(f. -εύσω, ao. ἐφύτευσα, pf. πεφύτευκα) [ῠ]
   I planter, abs. HÉS. O. 22 ; XÉN. Mem. 2, 1, 13 ; Œc. 19, 2 ; 20, 3 ; PLAT. Theag. 121 b, etc. ; avec l’acc. de l’obj. planté : φυτόν, OD. 9, 108, une plante ; δένδρεα, OD. 18, 359, des arbres ; ἄλσος, HDT. 2, 138, un bois ; ἀμπέλους, XÉN. Œc. 20, 4, des vignes ; τι εἴς τι, PLUT. M. 986 f, une ch. dans une autre ; fig. φυτεύειν τε καὶ σπείρειν λόγους, PLAT. Phædr. 276 e, litt. planter et semer des discours ; d’où abs. enseigner, NT. 1Cor. 3, 6 ; avec l’acc. du lieu où l’on plante : χώραν, PLUT. Them. 19, couvrir un pays de plantations ; cf. XÉN. Œc. 20, 3 ; DS. 4, 82 ; joint à γεωργεῖν, IS. 77, 34 ; au pass. γῆ πεφυτευμένη, XÉN. Hell. 3, 2, 10 ; PLUT. Arist. 27, terre couverte de plantations ; p. opp. à ψιλή, DÉM. 491, 27 ;
   II p. anal. engendrer, procréer, acc. HÉS. O. 814, Sc. 29 ; HDT. 4, 145 ; PD. N. 7, 124 ; AR. Vesp. 1133 ; PLAT. Crit. 50 d ; ὁ φυτεύσας πατήρ, SOPH. O.R. 793, 1514 ; EUR. Alc. 1137, etc. ; ou abs. ὁ φυτεύσας, SOPH. Ph. 904, Tr. 1246 ; EUR. Andr. 49 ; LYS. 119, le père ; οἱ φυτεύσαντες, SOPH. O.R. 1007, 1012 ; O.C. 1377 ; EUR. Suppl. 1092 ; ou οἱ φυτεύοντες, EUR. Suppl. 986, les parents ; ὁ φυτευθείς τινος, PD. P. 4, 256, l’enfant né de qqn ; fig. causer, procurer : δόξαν, PD. P. 6, 15, de la gloire ; χάριν, PD. fr. 105, un bienfait ; d’ord. en mauv. part : τινὶ κακόν, IL. 15, 134, ou κακά, OD. 5, 340, etc. causer du malheur à qqn ; θάνατόν τινι, PD. N. 4, 96, causer la mort de qqn ; au pass. PD. N. 8, 28 ; p. 4, 123 ;

Moy. (f. φυτεύσομαι, ao. ἐφυτευσάμην) :
      1 planter pour soi : ἀγρόν, XÉN. Mem. 1, 1, 8, couvrir son champ de plantations ; ἀμπέλους, LUC. Cat. 20, planter des vignes pour soi ;
      2 produire pour soi, acc. PD. P. 4, 26 ; cf. OD. 2, 165 ; 4, 668 ; 17, 82 ; SOPH. Aj. 953, etc.

➳ Act. prés. inf. épq. φυτευέμεν, HÉS. O. 812. Pf. 3 pl. πεφύτευκαν, SPT. Ezech. 19, 13. Ao. pass. 3 pl. poét. φύτευθεν, PD. P. 4, 69.

Étym. φυτόν.

Od. 5.340, etc., Ep. inf. φυτευέμεν Hes. Op. 812; fut. εύσω X. Oec. 19.13; aor. ἐφύτευσα Il. 6.419, etc. ; pf. πεφύτευκα, 3 pl. πεφύτευκαν LXX Ez. 19.13; — Med., fut. -εύσομαι Pi. P. 4.15; aor. -ευσάμην X. Mem. 1.1.8; — Pass., fut. -ευθήσομαι Gp. 5.19.1; aor. ἐφυτεύθην X. An. 5.3.12, poet. 3 pl. φύτευθεν Pi. P. 4.69; pf. πεφύτευμαι Hdt. 2.138, etc. ; (< φυτόν). c. acc.
of the thing planted, plant trees, esp. fruit-trees, οὔτε φυτεύουσιν χερσὶν φυτὸν οὔτ’ ἀρόωσιν Od. 9.108; δένδρεα φ. 18.359, cf. Alc. 44, etc. ; ἄλσος πεφυτευμένον Hdt. l.c. ; συκᾶς Ar. Fr. 108 (troch.); ὄρχους, ἀμπέλους, X. Oec. 20.3, 4; joined with σπείρω, ib. 11.16, Mem. 2.1.13, Pl. Phdr. 276e; φυτείαν Ev. Matt. 15.13; ἀρώμεναι ἠδὲ φ. Hes. Op. 22; φ. ἐν γῇ X. Oec. 19.2; ἐν ἀφόρῳ ib. 20.3; εἰς γῆν Plu. 2.986f; φ. ἀπὸ κορύνης Gp. 10.8.1; — Med., plant for oneself, Pi. P. 4.15, Luc. Cat. 20; — Pass., δένδρα πεφυτευμένα, opp. to those of spontaneous growth, D. 55.13. metaph, beget, engender, Hes. Op. 812, Sc. 29, Hdt. 4.145, Pi. N. 7.84, etc. ; φυτεύων παῖδας E. Alc. 662, cf. Or. 11, Ar. V. 1133, Pl. Cri. 50d; ὁ φυτεύσας πατήρ S. OT 793, 1514, E. IA 1177 (s.v.l.); ὁ φυτεύσας alone, the father, S. Ph. 904, Tr. 1244; ὁ φ. αὐτόν E. Andr. 49, etc. ; opp. ἡ τεκοῦσα, Lys. 11.4 (rarely of the mother, σὲ… φύτευσεν Αἴθρα Ποσειδᾶνι B. 16.59); οἱ φυτεύσαντες the parents, S. OT 1007, OC 1377; τοὺς τεκόντας καὶ φυτ. Id. Fr. 64, cf. E. Supp. 1092; metaph, ὕβρις φυτεύει τύραννον S. OT 873 (lyr.); Μούσας λέγουσι Ἁρμονίαν φυτεῦσαι E. Med. 832 (lyr.); — Pass., to be begotten, spring from parents, κείνων Pi. P. 4.144; ἐκ Κρόνου Id. N. 5.7; τοῦ κακοῦ πότμου φυτευθείς S. OC 1324. generally, produce, bring about, cause, mostly of evils, ὅτι τοι κακὰ πολλὰ φυτεύει Od. 5.340; πρὶν ἡμῖν πῆμα φυτεῦσαι 4.668 (v.l.); φόνον καὶ κῆρα φ. 2.165, 17.82; once in Il., κακὸν μέγα πᾶσι φ. 15.134; φύτευέ οἱ θάνατον Pi. N. 4.59; φ. πῆμα S. Aj. 953; also in good sense, φ. γάμον, δόξαν, Pi. P. 9.111, I. 6 (5).12; Μίνωϊ τιμάν B. 16.68; καδέων ἀνάπαυσιν Id. 18.35; — Pass., σὺν θεῷ φυτευθείς ὄλβος Pi. N. 8.17.
implant in, τοῦθ’ ἡμῖν Pl. Ti. 80e; τι εἴς τι Id. Phdr. 248d.
set up, ἄγαλμα ἐν τῷ οἴκῳ Iamb. VP 18.84. less freq. c. acc.
of the ground planted, plant with fruit-trees, φ. γῆν Th. 1.2; χωρίον φ. καὶ γεωργεῖν Is. 9.28; abs., Eup. 13, Philem. 116; — Med., ἀγρόν φ. X. Mem. 1.1.8; — Pass., γῆ πεφυτευμένη Hdt. 4.127, cf. X. HG 3.2.10; opp. ψιλή, Eup. 230, D. 20.115; τὰ πεφυτευμένα PHal. 1.102 (iii BC), etc. ; γεωργία καὶ ψιλὴ καὶ πεφ. Arist. Pol. 1259a2.

pflanzen, Bäume, andere Gewächse pflanzen, φυτόν, δένδρεα, Od. 9.108, 18.359 ; Hes. O. 22 ; Pind. Ol. 3.36 ; ἄλσος Her. 2.138 ; als Ggstz von ἀρόω bepflanzen, γῆν, Thuc. 1.2 ; Plut. Num. 20 ; dah. γῆ πεφυτευμένη, Xen. Hell. 3.2.10 ; Ggstz von ψιλή Her. 4.127 u. Dem. 20.115. – Uebertr., zeugen, erzeugen, Hes. O. 814, Sc. 29 ; Her. 4.145 ; Pind. φυτευθὲν γένος P. 4.256 ; ἐκ Κρόνου καὶ ἀπὸ Νηρηΐδων φυτευθέντες N. 5.7, u. öfter ; Soph. ὁ φυτεύσας, der Vater, Phil. 892 ; οἱ φυτεύσαντες, die Aeltern, O.R. 1007 ; Eur. oft ; παῖδας Ar. Vesp. 1133 ; auch in Prosa, Her. 4.145 ; Plat. Crit. 50d ; überh. hervorbringen, bewirken, anstiften, bes. von schlimmen Dingen, φυτεύειν τινὶ κακόν, κακά, μόρον, φόνον, Il. 15.134 u. oft in der Od.; θάνατον Pind. N. 4.50 ; auch γάμον, P. 9.115 ; δόξαν I. 5.11 ; φυτευθεὶς ὄλβος N. 8.17 ; Παλλὰς φυτεύει πῆμα Soph. Aj. 933 ; ὕβρις φυτεύει τύραννον O.R. 873 ; ὅταν τις φυτεύῃ τε καὶ σπείρῃ μετ' ἐπιστήμης λόγους Plat. Phaedr. 276e ; Folgde.

φυτεύω
(< φυτόν, a plant, < φύω), [in LXX chiefly for נָטַע, also for שָׁתַל, etc. ;]
to plant: Luk.17:28, 1Co.3:6-8; with accusative, φυτείαν, Mat.15:13; ἀμπελῶνα, Mat.21:33, Mrk.12:1, Luk.20:9, 1Co.9:7; pass., before ἐν, Luk.13:6 17:6.†
(AS)