ος, ον [ῠ]
      1 qui fait naître, qui engendre, qui fait croître ou nourrit, ép. de Zeus, de Poséidon et de Dionysos, PLUT. M. 158 e, 675 b, 730 d, 1119 d ; en parl. de parents, ESCHL. Ag. 327 ; SOPH. fr. 957 ; φυτάλμια λέκτρα, EUR. Rhes. 920, le lit conjugal ; φυταλμία χθών, LYC. 341, la terre natale ; subst. τὸ φ. PLUT. M. 994 b, le pouvoir d’engendrer ou de produire ;
      2 qui est (tel) de nature : φυτάλμιος δυσαίων, SOPH. O.C. 150, qui est malheureux de nature, infortuné de naissance.

➳ Fém. -α, LYC. 341.

Étym. φυτός.

ον, also α, ον Lyc. 341; (< φύω) : — producing, nourishing, fostering, epith. of gods, as of Poseidon, Clara Rhodos 6/7.386 (Camirus, iii/ii BC), Plu. 2.158e, IG2². 5051, 12(1).905 (Rhodes), etc. ; of Zeus, Hsch., cf. IG 12(5).13 (Ios); of parents, φυτάλμιοι γέροντες A. Ag. 327; μητρὶ καὶ φ. πατρί S. Fr. 788; λέκτρα φ.
the marriage bed, E. Rh. 920; φ. χθών Lyc. l.c. ; τὸ φ.
productive power, Plu. 2.994b.
by birth, ἀλαῶν ὀμμάτων ἆρα καὶ ἦσθα φυτάλμιος· didst thou bring blind eyes with thee to life? S. OC 151 (lyr.). (φυτάλμιος is said by EM 803.4. to be formed by metath. from φυτάλιμος, which is prob. coined ad hoc.)

ον, auch 3 Endgn, φυταλμία χθών Lycophr. 341,
1) zeugend, nährend, Fruchtbarkeit befördernd ; Beiwort der Götter, wie almus, alma, z.B. Poseidon, Plut. sept. sap. conv. 15 u. sonst ; – aber auch φυτάλμιοι γέροντες, die greisen, alten Väter, Aesch. Ag. 318 ; φυτάλμιος πατήρ Soph. frg. 957 ; λέκτρα φυτάλμια, das Ehebett, Eur. Rhes. 920 ; χθὼν φυτάλμιος, das Geburts-, Vaterland, Lycophr. 341.
2) natürlich, von der Natur herrührend, angeboren, ἀλαῶν ὀμμάτων φυτάλμιος, von einem Blindgebornen, Soph. O.C. 149. – Es ist nach der gewöhnlichen Erkl. aus dem nicht mehr vorkommenden, aber mit dem bekannten Suffixum αλιμος gebildeten φυτάλιμος durch Buchstabenversetzung entstanden.